Εδώ και τουλάχιστον μία εβδομάδα έχει αλλάξει άρδην το κλίμα στην κυβέρνηση σχετικά με την πορεία της οικονομίας. Πολλοί υπουργοί-αλλά όχι όλοι-μιλούν με μεγάλη αισιοδοξία. Η ίδια αίσθηση πηγάζει και από το Μέγαρο Μαξίμου και εκπορεύεται όχι μόνο από στενούς συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου αλλά και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας.
Στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις τους -γιατί στις δημόσιες τοποθετήσεις ακολουθούν την αντίθετη πορεία-υπουργοί και σύμβουλοι εκφράζουν την πεποίθηση ότι η χώρα έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Θεωρούν ως δεδομένα την επιμηκυνση του χρέους, την περικοπή του επιτοκίου του αλλά και την έκδοση του ευρωομολόγου. Άρα αφού και τα μέτρα που πρέπει λαμβάνονται και η …έξωθεν βοήθεια έρχεται, θεωρούν ότι ο μεγάλος κίνδυνος παρέρχεται. Βεβαίως εαν δει κανείς τα πραγματικά στοιχεία της οικονομίας θα σχηματίσει την ακριβώς αντίθετη άποψη. Και εαν μιλήσει αναλυτικά με τους…ανακουφισμένους υπουργούς θα αντιληφθεί ότι άλλη είναι η αιτία της αισιοδοξίας τους.
Σχεδόν όλοι φοβούνταν την κοινωνική έκρηξη. Ετρεμαν τις αντιδράσεις από τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Εκτιμούσαν ότι ο κόσμος κάποια στιγμή θα έβγαινε στο δρόμο και θα τους έπερνε “με τις πέτρες”.
Αφού όμως πέρασαν και τα Χριστούγεννα και αυτό δε συνέβη θεώρησαν ότι ο κίνδυνος αυτός ξεπεράστηκε. Οτι η κοινωνία επέδειξε μεγαλύτερη του αναμενομένου αντοχή και “απορρόφησε” τους κραδασμούς. Και πως αφού πια “χωνεύτηκαν” τα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν έτσι δε θα υπάρξει πρόβλημα εαν χρειαστούν και κάποια πρόσθετα που θα είναι σαφώς ηπιότερα. Τα παραπάνω προφανώς έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Κανείς δε θα φανταζόταν πριν από ένα χρόνο ότι θα μπορούσαν να ληφθούν τέτοια μέτρα χωρίς να “χαλάσει ο κόσμος”.
Αλλά ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στην πιό κρίσιμη φάση. Τωρα η κυβέρνηση αφού δεν μπορεί να περικόψει άλλο τους μισθούς προχωρά σε διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες.
Αν αυτή η προσπάθεια δεν ολοκληρωθεί και οι υπουργοί δε συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να πιούν το πικρό ποτήρι ως το τέλος τότε είναι βέβαιο ότι οι θυσίες όλων μας για μιά ακόμα φορά θα πάνε χαμένες.
Ισως λοιπόν ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα δεν είναι από το χρέος αλλά από τους σημερινούς διαχειριστές του.