Μήνες τώρα όπως όλοι μας προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ακούω για ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους, που δεν έχουν λεφτά ούτε για το ρεύμα και το σούπερ μάρκετ και σκύβω το κεφάλι μαζεύοντας οργή. Περιμένω να δω που είναι ο πάτος. Και κάθε μέρα πάει και πιο χαμηλά.

Όλη η υφήλιος μας δείχνει ως υπευθύνους για κάθε της δεινό. Αυτά που έχει τώρα αλλά και αυτά που θα της συμβούν στο μέλλον.
Και είκοσι πανικόβλητοι υπουργοί με το επιχείρημα ότι θέλουν να μας σώσουν από τα δεινά που οι ίδιοι προκάλεσαν, νομοθετούν χωρίς σχέδιο, χωρίς στοιχειώδη κοινωνική προστασία για τους αδύναμους. Και τελικά με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους μας πάνε κάθε μέρα και πιο πίσω.

Σφίγγω τα δόντια όπως όλοι. Φωνάζω όταν τους μιλάω στο τηλέφωνο. Τους γράφω κάθε μέρα πόσο έχουν χάσει τον έλεγχο. Θέλω ο εφιάλτης επιτέλους να τελειώσει, αλλά αυτός γίνεται χειρότερος κάθε μέρα.

Σήμερα το πρωί διαβάζω μια είδηση με τίτλο “μαθητές του δημοτικού λιποθυμούν από την πείνα”.
Φρίττω. Γιατί φοβάμαι κάτι που δεν ομολογώ ούτε στον εαυτό μου.

Αρχίζω να διαβάζω το κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε στη lifo για να δω σε ποια αφρικανική χώρα συμβαίνει αυτό.
Και στην τρίτη γραμμή του κειμένου ο φόβος γίνεται αλήθεια. Δεν είναι στην Αφρική. Ούτε στην Ασία. Είναι εδώ. Δίπλα μου. Στη γειτονιά που μεγάλωσα. Στο κέντρο της Αθήνας.

Ζητώ από τους συναδέλφους μου να το ψάξουν. Ελπίζω να μου πουν ότι δεν ισχύει. Ότι είναι υπερβολή. Ότι πρόκειται για λάθος.
Η Ισμήνη έρχεται μετά από λίγο. ‘Είναι έτσι ” μου λέει. “Μου το επιβεβαιώνουν με συνέντευξη.”
“Δεν μπορεί” επιμένω. “Ποιός σου μιλάει; Μήπως κάποιος τυχαίος κάτοικος της περιοχής που δεν ξέρει? Μήπως κάποιος συνδικαλιστής που θέλει να “κάνει ντόρο;”

Η απάντηση της κλείνει τη συζήτηση. “Μου το είπαν επώνυμα οι δάσκαλοι της περιοχής…”
Και το κάναμε πρώτο θέμα. Το χειρότερο πρώτο θέμα που κάναμε ποτέ. Το πιο σκληρό, το πιο πνιγηρό για το σήμερα και το αύριο ενός τόπου που οι κυβερνήτες του -σημερινοί και χθεσινοί- γύρισαν το ημερολόγιο πίσω στο 1950…
Ντροπή τους!