Η αρνητική αντίδραση των αγορών στην απόφαση της κυβέρνησης να βγάλει τη χώρα από τη σφιχτή αγκαλιά της τρόικας είναι ένα καμπανάκι.

Ή πιο σωστά μια σειρήνα συναγερμού που πρέπει να μας κάνει να επανεξετάσουμε τον ενθουσιασμό και τη σκοπιμότητα που με την οποία αρχίσαμε ξανά να λειτουργούμε.

Δεν υπάρχει Έλληνας που δε θέλει η τρόικα να μην ξαναπατήσει στη χώρα. Αλλά να ξεκουμπιστεί οριστικά. Όχι να φύγει τώρα για να ξανάρθει μετά από λίγο ακόμη πιο στυγνή.

Για να μη συμβεί αυτό η πολυπόθητη απόφαση για την απεμπλοκή μας από το μνημόνιο πρέπει να πληρεί μερικές βασικές προϋποθέσεις. Με πρώτη αυτή της εξασφάλισης σταθερού περιβάλλοντος. Η περίοδος που η χώρα θα ξαναβγεί στις αγορές αναζητώντας εμπιστοσύνη και μέσω αυτής δανεικά πρέπει να είναι σταθερή. Ανέφελη από κινδύνους ανατροπών και αιφνιδιασμών.

Όμως η κυβέρνηση για να πείσει τους ανεξάρτητους βουλευτές να ψηφίσουν πρόεδρο της δημοκρατίας και να αποφευχθούν οι εκλογές που με τα σημερινά δεδομένα θα αναδείξουν το ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα επιλέγει για αυτή την έξοδο μια περίοδο αβεβαιότητας.

Μια περίοδο όπου διακυβεύονται τα πάντα. Η τακτική αυτή εξυπηρετεί – ίσως – την πολιτική σκοπιμότητα. Αλλά εξυπηρετεί και την οικονομική;

Η αντιπολίτευση από την πλευρά της κορυφώνει την τακτική της άρνησης και της απόρριψης κάθε σχεδίου μόνο και μόνο επειδή προέρχεται από την κυβέρνηση.

Βαδίζουμε ξανά στο χάος.
Μήπως τελικά δεν έχουμε δει ακόμη τα χειρότερα;