Έχουμε κάθε ημέρα δυο και τρεις δηλώσεις διαβεβαίωσης για την παραμονή στο ευρώ , την αμέριστη συμπάθεια για το χειμαζόμενο λαό και τα ρέστα.
Έτσι μετά από δυο χρόνια σφυροκοπήματος το βιολί αλλάζει!
Όσο υπερβολικό ήταν τότε άλλο τόσο αφερέγγυο είναι και σήμερα.
Όμως ξεκάθαρα, κι αυτό τελικά μας νοιάζει, δείχνει την αλλαγή πλεύσης στην Ευρώπη.
Ο Ολλανδός υπουργός οικονομικών, προτείνει μεθόδους για να περάσει εύκολα η πολυπόθητη επιμήκυνση του χρέους.
Ο Φιλελεύθερος Γερμανός Ρέσλερ εξηγεί πόσο επιθυμητή είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη.
Και αν η μισή καρδιά της Μέρκελ είναι στο Βερολίνο η άλλη μισή στην Ελλάδα βρίσκεται και πονά με τα βάσανα των συνταξιούχων.
Η Ευρώπη έχει αποφασίσει οριστικά να προχωρήσει σε πολιτικές ενοποίησης, να ενεργοποιήσει την ΕΚΤ και το πρώτο βήμα είναι η απόφαση οριστικής διάσωσης της Ελλάδας.
Οι δηλώσεις απλά προετοιμάζουν το κλίμα.
Εννοείται πως αυτό δεν σημαίνει χαλάρωση στις διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις και περιορισμό δημοσίου.
Αυτό το τρίπτυχο που θεωρείται η πεμπτουσία του μνημονίου, αποτελεί κοινό Ευρωπαικό τόπο γιατί η επίτευξη του οδηγεί στην επανένταξη της χώρας σε ευρωζωνική τροχιά.
Θα αντέξει η κυβέρνηση, οι βουλευτές της Ν.Δ. και κυρίως η ΔΗΜΑΡ την ευθύνη των μέτρων που απαιτούνται;
Θα είναι σε θέση να πείσουν πως πρόκειται για την αρχή μιας πορείας, αργής αλλά σταθερής, προς μια καλύτερη Ελλάδα;
Θα δεχθεί η κοινωνία, όχι μόνο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, τις περικοπές και περιορισμούς αμοιβών και προνομίων;
Πέρα από τις αντιρρήσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης τα αγκάθια είναι αυτά τα δυο ερωτήματα.
Η κυβέρνηση στο συμβολικό πεδίο κυριαρχείται από παλαιοκομματικές νοοτροπίες και στελέχη. Τα κόμματα, ξεκινώντας από τη Ν.Δ. , δεν σκοπεύουν να αφήσουν τίποτε από την πελατειακή τους περιουσία. Η εκλογή Κεφαλογιάννη αλλά και η υποψηφιότητα Κακλαμάνη, δηλαδή δυο ακραιφνώς δεξιών παλαιοκομματικών στελεχών, έκφρασε ανάγλυφα τις διαθέσεις των βουλευτών του κόμματος. Οι ανοχές πρακτικών νεποτισμού τύπου Τραγάκη και Πολύδωρα είναι δηλωτικές επίσης.
Το ΠΑΣΟΚ ναι μεν ουσιωδώς δεν υπάρχει, αλλά ο πρόεδρος του παραμένει πολιτικά απρόβλεπτος μιας και βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα στη συνευθύνη και την ανυπαρξία.
Η ΔΗΜΑΡ δύσκολα θα επιβιώσει μιας κριτικής ανοχής των περικοπών 13ου και 14ου μισθού. Ήδη η πρότασή της για επανεξέταση των μισθών ιερέων και εκκλησιαστικής περιουσίας δείχνει τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται.
Το δεύτερο και μεγαλύτερο αγκάθι είναι η κατεστημένη δύναμη των ισχυρών συντεχνιών της χώρας. Από τα φάρμακα έως τα Μέσα, από τα ευγενή επαγγέλματα έως τις ΔΕΚΟ οι ιδιωτικοποιήσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές θα συναντήσουν την αντίδραση των πελατών του συστήματος.
Πόσο η κοινωνία θα περιορίσει τη σημασία των κινητοποιήσεων τους;
Πόσο το μερικό συμφέρον του κάθε Φωτόπουλου, η δημαγωγία του κάθε συνδικαλιστή-πρύτανη θα βρουν περιορισμένο ακροατήριο μπροστά στο γενικότερο κοινό συμφέρον;
Στους επόμενους δυο μήνες οι απαντήσεις θα έχουν προκύψει.
Αν πάντως στο εσωτερικό της χώρας κάτι έχει αλλάξει, είναι πως ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει και κουράζει.
Η καταγγελία της τρόικα και του μνημονίου, η κάθετη αντίθεση σε οποιαδήποτε αλλαγή και αντίστροφα η τυφλή αποδοχή οποιασδήποτε διαμαρτυρίας όπως των φοροκλεφτών στην Ύδρα, δεν ανταποκρίνονται πια στην εποχή.
Ο κόσμος το έχει πάρει απόφαση πως πίσω δεν πρόκειται να γυρίσει και παρά την οργή κοιτάζει πως θα επιβιώσει. Η ζωή ξαναπαίρνει τα δικαιώματά της.
Σε αυτό στηρίζεται και η κυβέρνηση. Αρκεί όσα θα προτείνει να δείχνουν δρόμους επιβίωσης που στο βάθος έχουν χαραμάδες ζωής.