Διαβάστε όλο το άρθρο.
”Ο Michel Barnier, ο αρμόδιος επίτροπος για θέματα χρηματοοικονομικών υπηρεσιών, θα μπορούσε να κερδίσει το παρατσούκλι του δολοφόνου των ζόμπι, αν και μάλλον δεν θα του άρεσε. Πρότεινε φιλόδοξους και κυρίως ουσιώδεις κανόνες για τον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη μπορεί να οδηγήσει σε ευθανασία -ή να αναστήσει- τις τράπεζες που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου.
Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Χρειάζονται ακόμη περισσότερα κεφάλαια ώστε να μπορέσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες να ανοίξουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Μ. Barnier απλούστατα αντιμετωπίζει τον ελέφαντα που οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αποφεύγουν: δεν γίνεται να πληρώνουν άλλο οι φορολογούμενοι τις ζημίες των τραπεζών όταν πια είναι τόσο μεγάλες που δεν αντιμετωπίζονται ούτε από τα μαξιλάρια του ενεργητικού τους.
Δεδομένου ότι δεν υπήρχε επαρκές νομικό πλαίσιο, αλλά ούτε και το πολιτικό κουράγιο, για την αντιμετώπιση των αφερέγγυων τραπεζών, οι πολιτικοί προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο ρίχνοντας δημόσιο χρήμα στις τράπεζες. Δεν είναι όμως σωστό να πληρώνει ο απλός κόσμος τα λάθη των τραπεζιτών. Πόσο μάλλον σε περίοδο δραματικής λιτότητας, κατά την οποία μία τέτοια στρατηγική θα ήταν πολιτικά και δημοσιονομικά ανέφικτη.
Ο Μ. Barnier ουσιαστικά λέει αυτό που όλοι γνωρίζουν: εάν οι ζημίες είναι πολύ μεγάλες για να απορροφηθούν από τους μετόχους των τραπεζών, τότε θα πρέπει να υποστούν τη ζημία οι πιστωτές. Η νέα του έκθεση παρουσιάζει ουσιώδεις επιλογές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των τραπεζών. Με λίγα λόγια, η ιδέα είναι να ακολουθηθεί διαδικασία ανάλογη με τις εταιρικές πτωχεύσεις, αλλά με τον τρόπο και την ταχύτητα που ταιριάζει στον θεσμικό ρόλο που διαδραματίζει το τραπεζικό σύστημα. Όπως ακριβώς οι πιστωτές των επιχειρήσεων που πτωχεύουν δεν παίρνουν όλα τους τα χρήματα πίσω, έτσι θα πρέπει να συμβεί και με τους πιστωτές των τραπεζών. Το ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτήν την απλή και βασική αρχή δείχνει πόσο σάπια είναι πλέον η κατάσταση. Ο Μ. Barnier θα πρέπει να συνεχίσει να παλεύει για να τη βελτιώσει.
Δικαίως θέλει όλα τα κράτη να μιμηθούν το παράδειγμα της Βρετανίας και της Γερμανίας και να εγκρίνουν νομοθεσία που επιτρέπει την εξαγορά των αφερέγγυων τραπεζών και την επιβολή κουρεμάτων ή υποχρεωτικών μετατροπών σε στοιχεία του ενεργητικού. Θα πρέπει, όμως, να προχωρήσει ακόμη παραπέρα. Στόχος του είναι να μπορούν οι ρυθμιστικές αρχές να διαγράφουν χρέος. Θα πρέπει παρ’ όλα αυτά να το σκεφτούν καλά προτού οδηγήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα ισχυρούς πιστωτές. Επιπλέον, οι αδύναμες τράπεζες μπορεί να προκαλέσουν πιστωτική κρίση πολύ πριν χαρακτηριστούν αφερέγγυες από τις ρυθμιστικές αρχές. Κατά συνέπεια, χρειάζονται αυτοματισμοί που να βασίζονται σε μέτρα της αγοράς, όπως προτείνονται από τον Andrew Haldane της Τραπέζης της Αγγλίας. Ο Μ. Barnier θα πρέπει επίσης να εξετάσει την πολιτική που ισχύει στις ΗΠΑ, όπου δίνεται προτεραιότητα στους καταθέτες έναντι άλλων πιστωτών.
Οι προτάσεις αυτές, αν και δεν είναι τέλειες, είναι καλύτερες από όσες έχει κάνει μέχρι στιγμής η ευρωζώνη. Εάν επιμένουμε να χειριζόμαστε μικρές τράπεζες λες και ήταν η Lehman Brothers, τότε θα επιδεινωθεί ο φαύλος κύκλος που έχει εμπλέξει τον χρηματοοικονομικό κλάδο και τη δημοσιονομική θέση των μελών της ευρωζώνης. Εάν οι Βρυξέλλες είχαν στηρίξει ένα σχέδιο σαν αυτό που παρουσιάζει τώρα ο Μ. Barnier, πριν από δύο χρόνια, τότε η κρίση χρέους δεν θα είχε βγει εκτός ελέγχου”.
Διαβάστε επίσης : ΕΚΤ: Εξετάζει ποιές ελληνικές τράπεζες είναι βιώσιμες