Φοβάμαι λοιπόν πως ξεκινάμε λάθος, δηλαδή συνεχίζουμε τα ίδια , όσα μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Ας δώσουμε τον ορισμό, με αυστηρή διατύπωση.
Είμαστε σε κρίση, πιο συγκεκριμένα σε οικονομικό αδιέξοδο, κοινωνική ένταση και πολιτική δυσλειτουργία από δικό μας φταίξιμο, λάθη, ατολμίες, βολέματα και καθαρά ψέματα που ειπώθηκαν ή διεπράχθησαν και δεν άλλαξαν κάποια στιγμή, πρόσφατη ή απώτερη στη διάρκεια του μεταπολιτευτικού 35 ετους κύκλου.
Στη διάρκεια αυτού του κύκλου βασικό εργαλείο στρουθοκαμηλισμού, δηλαδή αποφυγής του να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα κατάματα, ήταν να βρίσκουμε και να κατασκευάζουμε τρίτους, ξένους, εχθρούς, υπαίτιους για τα πάθη και τα μίση μας. Τα παχιά, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που χάιδευαν τα αυτιά και ζωντάνευαν θεωρίες συνομωσίας, στην πραγματικότητα συντηρούσαν την πορεία προς το γκρεμό.
Έτσι για να σταθώ στα πρόσφατα, πέντε νταβατζήδες έφταιγαν για τα δεινά του τόπου, οι Αλβανοί για τις φωτιές, η AGB για το αν μαθαίνουν γράμματα τα Ελληνόπουλα, ο Σημίτης για την έλλειψη οραμάτων των νέο ελλήνων, η οικονομία ήταν θωρακισμένη και λεφτά υπήρχαν. Σε αυτή την ακατάσχετη μπουρδολογία βοήθεια μεγάλη και εμβέλεια έδωσαν επώνυμοι δημοσιογράφοι και αναρίθμητοι πολιτικοί.
Οι ίδιοι αδιόρθωτοι συνεχίζουν και σήμερα να φτιάχνουν το νέο σκιάχτρο. Το ΔΝΤ. Κανείς , ούτε το ίδιο το Ταμείο δεν ισχυρίσθηκε πως είναι φιλανθρωπικός μηχανισμός.
Όμως μια χρεοκοπημένη χώρα με, δυστυχώς αδύναμους κυβερνήτες και εταίρους, που δεν έχει απολύτως, μα απολύτως καμιά άλλη εναλλακτική τι θα κάνει; Θα ζωγραφίζει το σκιάχτρο ή θα μαζέψει τα κουρέλια της και επιτέλους, με την περηφάνια και την βουβή οργή που δίνει η συνείδηση της κατάστασης και των ιδίων ευθυνών θα βαδίσει σιγά σιγά πάλι μπροστά;
Υποστηρίζω το δεύτερο, από τα μέσα και τους διάφορους ακόμη και κυβερνητικούς πολιτικούς ακούω το πρώτο. Εκείνος ο διαρκής δημοκόπος που με στόμφο ανακοίνωσε πως η μη προσφυγή στο ΔΝΤ είναι στάση εθνικά αδιαπραγμάτευτη, πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι; Πόσο μπορεί ακόμη να παίζει, ψεύτικα, άτιμα με τα βάσανα μας; Τόση πώρωση, τόση ξεδιαντροπιά!
Η Ελλάδα, εμείς δηλαδή, έχουμε να αναγνωρίσουμε και να σηκώσουμε το βάρος των δικών μας ευθυνών. Όχι δήθεν το βάρος των μέτρων του κακού ΔΝΤ. Αυτό θα είναι το πρώτο, βασικό και αποφασιστικό βήμα και δείγμα ότι αλλάζουμε. Το πρώτο σημάδι ελπίδας. Όταν δηλαδή θα τραγουδήσουμε με νόημα παραφράζοντας, όπως και ο Θεοδωράκης το Σεφέρη: πήραμε τη ζωή μας λάθος. Κι αλλάξαμε ζωή.
Τάσος Γιαλίδης