Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο :”Λιτότητα και αναβολικά δεν είναι λύση”
H Angela Merkel και ο Nicolas Sarkozy δεν θα μπορούσαν να απέχουν περισσότερο στις απόψεις τους. Μόλις πέντε μέρες μέχρι την επόμενη σύνοδο όμως, αυτό το πολιτικό αδιέξοδο θα μπορούσε να είναι ένα σύνηθες μέρος της παρτίδας του πόκερ.
Η γερμανίδα καγκελάριος και ο Γάλλος πρόεδρος πάντα καταλήγουν σε κάποιου είδους συμφωνία στο τέλος. Η βασική μου ανησυχία είναι πως και πάλι θα καταλήξουν σε μία συμβιβαστική λύση.
Εν αντιθέσει με όσα λέγονται, η κα Merkel δεν προτείνει μία δημοσιονομική ένωση. Προτείνει ένα κλαμπ λιτότητας, ένα σύμφωνο σταθερότητας με αναβολικά. Στόχος της είναι να επιβληθεί δια βίου λιτότητα, με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με αντίστοιχες συνταγματικές ρυθμίσεις σε όλα τα κράτη. Προτείνει επίσης αυτόματη επιβολή κυρώσεων με ένα καθεστώς συμμόρφωσης που θα διοικείται δικαστικά. Απορρίπτει το ευρωομόλογο με το επιχείρημα ότι θα μειώσει την πίεση για δημοσιονομική πειθαρχία.
Η πρόταση του κ. Sarkozy είναι εξ ολοκλήρου διαφορετική. Δηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει οιαδήποτε εθνική κυριαρχία. Θέλει να διατηρήσει την διακυβερνητική προσέγγιση που έχει αποτύχει στο παρελθόν. Αντιτίθεται σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της Κομισιόν ή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην αντιμετώπιση των παραβατών. Και ενώ απορρίπτει την εμμονή της Merkel με τη λιτότητα, ούτε ο ίδιος ενδιαφέρεται για μία πραγματική δημοσιονομική ένωση.
Ενδιαφέρεται για το ευρωομολόγο και θέλει να καταστεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ύστατος δανειστής. Υποθέτω γιατί η Γαλλία θα μπορούσε να ευνοηθεί και από τις δύο αυτές προτάσεις.
Ο Mario Draghi εν τω μεταξύ, επιμένει ότι οι πολιτικοί πρέπει να υλοποιήσουν τα όσα τους αναλογούν προτού κινηθεί ο ίδιος. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ προς το παρόν ανθίσταται στις πιέσεις να παράσχει απεριόριστη στήριξη στο σύστημα είτε στηρίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Διάσωσης (ΕFSF) είτε μέσω άμεσων εγγυήσεων μακροπρόθεσμων ομολόγων.
Μπορούν να συμφιλιωθούν οι απόψεις των τριών βασικών παικτών; Φυσικά. Δυστυχώς όμως, η συμφιλίωσή τους δεν θα λύσει το πρόβλημα. Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η ευρωζώνη είναι μία στρατηγική για να αντιμετωπιστεί η άμεση χρηματοοικονομική κρίση.
Η στρατηγική αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει την ΕΚΤ βραχυπρόθεσμα και ένα ευρωομόλογο μακροπρόθεσμα. Θα πρέπει επίσης να αναθεωρήσουν την καταστροφική στρατηγική της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα.
Η δεύτερη προτεραιότητα είναι να αποτραπεί η απειλούμενη πιστωτική κρίση και η μεγάλη ύφεση.
Τρίτον, που θα πρέπει όμως, να υλοποιηθεί ταυτόχρονα, είναι η αναμόρφωση του συστήματος διακυβέρνησης. Το ζήτημα δεν είναι να υπάρχει ένα γραφείο στο οποίο να απευθύνεται κανείς, αλλά ένα σύστημα που να μπορεί να χειρίζεται όλες τις πλευρές της οικονομικής πολιτικής, όπου θα περιλαμβάνεται και η διαχείριση κρίσεων.
Θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όλες οι ανισορροπίες που ενισχύθηκαν λόγω της τρέχουσας κατάστασης. Θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε ένα ισχυρότερο και με επαρκή εποπτεία ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Και ναι, θα πρέπει να υπάρξει συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής. Η δημοσιονομική πολιτική όμως, δεν ήταν η κινητήριος δύναμης αυτής της κρίσης, εκτός από την Ελλάδα.
Θεωρώ πως είναι δύσκολο να καταλήξει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε ένα τέτοιο πακέτο. Η συζήτηση στις Βρυξέλλες επικεντρώνεται στο πώς θα συμφιλιωθεί το Βερολίνο με το Παρίσι. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι να συμφιλιωθούν αυτές οι δύο πλευρές, αλλά να απορριφθούν και οι δύο.
Ο Andrew Duff, μέλος του ευρωκοινοβουλίου, την προηγούμενη εβδομάδα έδωσε έναν χρήσιμο οδηγό για την απόσταση ανάμεσα στο που βρίσκεται η ευρωζώνη και στο που θα έπρεπε να βρίσκεται εάν υπήρχε μία σωστή δημοσιονομική ένωση.
Δημιούργησε μία λίστα όλων των αλλαγών που θα έπρεπε να γίνουν στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες εάν αποφασίζαμε την αλλαγή τους για αυτό τον στόχο. Περιλαμβάνει αλλαγές στο άρθρο 23 και σε πέντε πρωτόκολλα. Αυτά θα έπρεπε να συζητά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και όχι ένα ακόμη ανόητο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Βεβαίως, η επίτευξη μίας δημοσιονομικής ένωσης δεν είναι κάτι που γίνεται γρήγορα. Αντιθέτως, χρειάζεται περίπου 10 χρόνια αν όχι περισσότερο. Η ΕΕ θα πρέπει και πάλι να ορίσει μία σύνοδο για να κάνει προτάσεις για τις αλλαγές των συνθηκών που θα ακολουθηθεί από ένα διακυβερνητικό συνέδριο. Ορισμένα κράτη θα πρέπει να κάνουν δημοψηφίσματα με αβέβαια αποτελέσματα.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο η ΕΕ θα μπορούσε να συμφωνήσει την Παρασκευή σε αλλαγή Συνθηκών οι οποίες θα τεθούν σε εφαρμογή την Δευτέρα. Θα ήταν όμως, ένα σημαντικό βήμα, εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έστελνε ένα σαφές μήνυμα δέσμευσης ότι θα ξεκινήσει αυτή η διαδικασία.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατανοούν τα τεχνικά και τα νομικά θέματα καλά. Είμαι επίσης βέβαιος ότι οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πως η ευρωζώνη αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή.
Αμφιβάλω όμως, ότι έχουν κατανοήσει την οικονομική και χρηματοοικονομική δυναμική πίσω από την κρίση. Η επιχειρηματολογία τους, η οποία εξηγεί την κρίση μόνο με το επιχείρημα της δημοσιονομικής απειθαρχίας, ίσως να είναι η βασική αιτία για την μέχρι τώρα αποτυχία όλων των προσπαθειών τους.
Με προθεσμία μόλις πέντε ημερών, ο κόσμος περιμένει ένα πολιτικό σινιάλο. Αυτό που φοβάμαι είναι έναν ακόμη συμβιβασμό, με πολυετή δημοσιονομική λιτότητα, χωρίς ευρωομόλογο και, στην καλύτερη περίπτωση, ένα εργαλείο προσωρινής εξαγοράς χρέους.
Η ΕΚΤ πιθανώς να παράσχει μέτρα ρευστότητας για την σταθεροποίηση του χρηματοοικονομικού κλάδου και ίσως να στηρίξει τις αγορές ομολόγων. Θεωρώ όμως, δύσκολο ότι ο κ. Draghi θα παράσχει απεριόριστη εξασφάλιση απουσία πολιτικής ένωσης ή ευρωομολόγου.
Ένα ενισχυμένο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι δημοσιονομική ένωση.
Διαβάστε επίσης : Καταπράσινες από τα κέρδη οι αγορές
Δυναμικό ”μπάσιμο” με 1 τρις ευρώ από την ΕΚΤ