Πέντε βασικά ερωτήματα περιμένουν απαντήσεις . Η καθυστέρηση να δοθούν θα αυξάνει το κόστος των λύσεων και η αδυναμία αντιμετώπισης θα στρέφει στην ύφεση την Ευρωζώνη.
1. Η Ιταλία χρειάζεται να υλοποιήσει διαρθρωτικές, συστημικές αλλαγές. σε ορίζοντα τριετίας. Με Berlusconi μοιάζει αδύνατο αλλά και χωρίς αυτόν δεν υπάρχει βιώσιμο πολιτικό σχήμα δεξιά ή αριστερά. Πόσες Σύνοδοι και πόσα μνημόνια θα χρειασθούν;
2. Οι ευρώ τράπεζες έχουν ξεκαθαρίσει πως για να πετύχουν το δείκτη 9% της κεφαλαιακής επάρκειας, θα μικρύνουν τον παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή το ενεργητικό τους, όχι τον αριθμητή δηλαδή τα κεφάλαια τους. Κι αυτό για να αποφύγουν κρατικό έλεγχο, από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.
Δηλαδή θα μειώσουν τις επενδύσεις στην οικονομία. Χωρίς ρευστότητα και επενδύσεις πως θα αποφύγει η Ευρώπη την ύφεση;
3. Το ταμείο σταθερότητας (EFSF) θα αναζητήσει επενδυτές και πόρους εκτός Ευρώπης. Γιατί αυτοί οι επενδυτές-λέγε με Κίνα- να ξοδευτούν εκεί που ο πλούσιος Ευρωπαϊκός βορράς δεν επενδύει;
4. Εάν το Ελληνικό κούρεμα δεν είναι χρεοκοπία γιατί αποφασίσθηκε να ονομασθεί εθελοντικό , τότε πως οι επενδυτές θα εμπιστευθούν τα cds, δηλαδή τα ασφάλιστρα κινδύνου σε άλλες αγορές; Αν όμως δεν τα εμπιστευθούν, γιατί να αγοράζουν ομόλογα χρέους; Που θα φτάσουν οι τιμές αυτών των ομολόγων χωρίς cds; Πως π.χ. θα χρηματοδοτηθεί το χρέος της Ιταλίας;
5. Οι ελληνικές τράπεζες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα κρατικοποιηθούν στην διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Το αδύναμο πολιτικό, κοινωνικό και επιχειρηματικό σύστημα της χώρας θα μπορέσει να διαχειρισθεί αυτό το ενδεχόμενο, μαζί με ένα δεκαετές πλάνο λιτότητας που την αποκαλούμε δημοσιονομική προσαρμογή ύψους 100δις;
Πολύ δύσκολες οι απαντήσεις.
Αν λίγο σκέφτονταν, οι επιπόλαιοι εγχώριοι κυβερνήτες μας, δεν θα θριαμβολογούσαν. Θα έκαναν αυτό που φοβούνται περισσότερο. Θα δούλευαν.
Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο …παλιός. Με την έννοια ότι Ευρώπη και Αμερική, οι ήπειροι της ακμής της εποχής της νεοτερικότητας παρακμάζουν, ενώ και πάλι Ρωσία, Ιράν, Κίνα, οι μεγάλες δυνάμεις του Ανατολικού Μεσαίωνα αναδύονται.
Σε αυτό το νέο γεωπολιτικό χάρτη οι κινήσεις των Ευρωπαικών Συνόδων κορυφής μοιάζουν περισσότερο με ακινησία, όσο δεν συνδέονται με τη νέα πραγματικότητα.
Όσο δηλαδή δεν προχωρούν, δεν ξεκαθαρίζουν τις σχέσεις με την Ρωσία και το Ιράν, δεν ν αποφασίζουν στην επιλογή στρατηγικού εταίρου στους παγκόσμιους συσχετισμούς. Κι όσο δεν επιταχύνουν ριζικά την ενοποίησή τους με πολιτικές σαν το ευρωομόλογο και την οικονομική διακυβέρνηση.