δηλαδή να κλέβουν όλους όσους δεν φοροδιαφεύγουν. Πως; Απλά πλήρωναν φόρο επί εισοδήματος 16.000 ευρώ ετησίως. Διπλές τριπλές κούρσες, ταρίφες κλπ δεν μετράνε.
Εισόδημα τεκμαρτό. Τους ζητιέται το αυτονόητο, να κρατάν κανονικά βιβλία, όπως κάθε ελεύθερος επαγγελματίας. Διαμαρτύρονται, απεργούν. Αυτοί δεν είναι όπως οι άλλοι, είναι ταξιτζήδες.
Οι εφοριακοί απεργούν. Είχαν κάνει μια συμφωνία με τις κυβερνήσεις. Να δημιουργούν επιδόματα επί επιδομάτων, ξεκινώντας σαν λογική από το αμίμητο επίδομα ισολογισμού των λογιστών, και φτάνοντας σε ακραίες καταστάσεις. Ο μισθός μοιάζει σαν κάτι αυτονόητο επειδή ονομάζεσαι εφοριακός και για την κάθε σπιθαμή δουλειάς έπαιρνες επίδομα. Επιδοτηματίας κατά το εισοδηματίας. Τους ζητιέται το αυτονόητο, να μειωθούν τα επιδόματα, όπως σε όλους. Διαμαρτύρονται απεργούν. Αυτοί δεν είναι όπως οι άλλοι είναι εφοριακοί.
Ο κατάλογος μακραίνει αφάνταστα. Μέχρι να αναρωτηθεί κανείς αν σ’ αυτή τη χώρα είμαστε ένα άθροισμα συντεχνιών που εξ ανάγκης και συμφέροντος συμβιώνουμε , διότι τίποτα δεν παράγουμε, απλώς οι μεν πουλάν υπηρεσίες στους δε, σε μια ατέρμονη αλυσίδα. Πάντως κοινωνία με συγκρότηση δεν είμαστε. Κοινό συμφέρον, κοινή διαχείριση, κοινό πλαίσιο δεν υφίστανται, παρά μόνο ένοχες σιωπηρές συμφωνίες παράβασής τους.
Όπως με το τσιγάρο ή την εφορία ή τη ρίψη μπάζων και απορριμάτων ή τα όρια ταχύτητας. Μένεις απέξω από την παραβατικότητα; Αργά ή γρήγορα όχι απλώς θα αισθανθείς ηλίθιος αλλά θα πληρώσεις, σε χρήμα και σε άλλα. Είναι φυσικό. Ο μη παραβατικός γίνεται αντί- συστημικός, με απλά λόγια χαλάει την πιάτσα. Και τρώει ξύλο.
Οι κυβερνήσεις στην καλύτερη περίπτωση παράγουν Πετσάλνικους και Πάγκαλους. Ανακαλύπτουν, κατασκευάζουν δηλαδή εχθρούς λαϊκής κατανάλωσης, εν προκειμένω τους Γερμανούς, ούτως ώστε να εκτονώσουν μέρος της δυσαρέσκειας στους αναπόφευκτους κακούς ξένους. Διαιωνίζουν δηλαδή τις σαθρές βάσεις, την ψεύτικη δημόσια ρητορική που πάνω της στήθηκε το μετεμφυλιακό Ελληνικό κράτος. Κατά τούτο ροκανίζουν το κλαδί που πάνω του κάθονται. Γιατί αυτής της ρητορικής δέσμιοι γίνονται οι ίδιοι. Πως να τα βάλεις πειστικά με μια συντεχνία, πως να ζητήσεις ατομική ευθύνη, ηθική επανάσταση, προσωπικό αναστοχασμό, όταν ο ίδιος ξεδιάντροπα λειτουργείς σαν συντεχνία, καλλιεργείς ένστικτα και θυμικές αντιδράσεις, διαλέγεις δηλαδή την εύκολη ασυνείδητη και ανεύθυνη λύση. Κι είπαμε αυτοί είναι η καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχει και η εκδοχή Καραμανλή. Να αδιαφορείς, να παραποιείς, να κοροϊδεύεις, να θεοποιείς την τεμπελιά και τον χαβαλέ, το καφενείο και τα κούφια λόγια.
Οι πολιτικοί μας δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως η κρίση που εκφράζεται ως οικονομική είναι βαθιά κρίση εθνικής πορείας, μοντέλου ανάπτυξης, αξιών και νοοτροπιών που καλλιεργήθηκαν δεκάδες χρόνια τώρα. Οι ίδιοι λειτουργώντας σαν συντεχνία των βουλευτών δεν αίρουν ποτέ την ασυλία τους, ακόμη και για αδικήματα κοινού ποινικού δικαίου, ούτε πρωτοπορούν παραδειγματικά στην εξοικονόμηση από την μείωση μισθών κι επιδομάτων δικών τους και των συνεργατών τους ή των περίφημων 16μισθίων υπαλλήλων της Βουλής.
Σε όλη την Ελλάδα σήμερα μια κουβέντα γίνεται. Πως θα κόψει το νοικοκυριό τα έξοδα πως θα αντιμετωπίσει τα “μέτρα” . Ποια κουβέντα δεν γίνεται γιατί όχι τα νοικοκυριά αλλά κάποιο κράτος θα πρεπε να την ξεκινήσει;
Τι να κάνουμε, σε ποιες δραστηριότητες επαγγελματικές, επιχειρηματικές να στραφούμε. Είναι φανερό πως το μοντέλο παροχής υπηρεσιών, Γλυφάδα, Βούλα, Κηφισιά, Εκάλη, με το design και το ακριβό πεντικιούρ, τα πανάκριβα in restaurants, τζιπ και μπουτίκ πέρασε ανεπιστρεπτί σε όλες τις παραλλαγές του. Όμως σε αυτό το μοτίβο κατανάλωσης δομήθηκε η οικονομική δραστηριότητα της τελευταίας εικοσαετίας. Τώρα που επενδύουμε;
Σε ποια πράσινη επιχειρηματικότητα όταν τα μέτρα για τα φωτοβολταϊκά αναγγέλθηκαν και αποσύρθηκαν την επομένη;
Σε ποια τεχνολογική δραστηριότητα όταν ο πρώην εθνικός ΟΤΕ και τα δίκτυα κινητής αποεπενδύουν, συγκριτικά με την Ευρώπη, στις υποδομές για τις ταχύτητες του Internet, την δημιουργία ασυρμάτων διαδικτυακών χώρων αλλά και την κάλυψη των τηλεφωνικών δικτύων;
Η κρίση είναι η ευκαιρία μας, οι πολλαπλές ευκαιρίες μας. Να απεγκλωβιστούμε, να απελευθερωθούμε συλλογικά από τους μύθους που έχουμε καλλιεργήσει, από τις νοοτροπίες που μας καταδυναστεύουν και μας περιορίζουν στην κομπίνα και τη τζάμπα μαγκιά. Αλλά αυτά ξεκινάν από το κεφάλι. Κυβερνήτες ψάχνουμε και με την έννοια αυτή κράτος αρωγό , όχι να βοηθήσει αλλά να διευθύνει, να ανοίξει δρόμους, να κατευθύνει την ενέργεια και την δημιουργικότητα που, όπως παντού , έτσι και στη χώρα αυτή υπάρχουν. Αν στην κρίση η διακυβέρνηση είναι οι έμμεσοι φόροι και οι Παγκαλοπετσάλνικοι τότε το μέλλον το ξέρουμε.
Το κράτος θα είναι πάλι απέναντι, ο καθένας θα συνεχίσει να είναι manager του εαυτού του, με νομιμοποιητικό στόχο την επιβίωση της οικογένειάς του και όπλα την αυθαιρεσία, την συνακόλουθη παραβατικότητα, την παραγωγή ανομίας. Κι όποιος δεν αντέχει και μπορεί θα μεταναστεύει. Όχι από έλλειψη χρημάτων αλλά από ασφυξία, από έλλειψη οξυγόνου.
Αξίζουμε πολύ περισσότερο από αυτά. Πως όμως να τα παλέψουμε;