Μόνο που στις μέρες μας η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για παιχνίδια, ούτε για χάσιμο χρόνου. Οσο καθυστερούν οι λύσεις τόσο μετατίθεται, αλλά και δυσκολεύει η έξοδος από την κρίση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων των πολιτών, ιδίως εκείνων που δοκιμάζονται περισσότερο.
Αλλά δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν έβαλε μυαλό. Παρότι οι παλιοί πρωταγωνιστές βρέθηκαν στο περιθώριο, παρότι κόμματα πήραν σκληρά μαθήματα, παρότι η οργή φουντώνει, παρότι οι κίνδυνοι συσσωρεύονται, οι πολιτικοί μας ασχολούνται με το παιχνιδάκι τους. Ποιος θα κερδίσει τον άλλον, ποιος θα τη φέρει στον αντίπαλο ή ποιος θα δείξει ότι είναι πιο μάγκας και ικανότερος να κυβερνά.
Και δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη συμπεριφορά τους χαμένοι είναι όλοι τους. Κάθε μέρα που περνάει ξοδεύουν άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο από το όλο και λιγότερο πολιτικό κεφάλαιο που τους απομένει.
Αντί να καθίσουν με σοβαρότητα στο τραπέζι να βρουν τρόπους πως θα αντιμετωπίσουν το κουαρτέτο και θα αποτρέψουν τη μείωση των συντάξεων και την περαιτέρω εξαθλίωση των συνταξιούχων, ξεψειρίζουν τη μαϊμού και αναλώνουν φαιά ουσία σε παιχνιδάκια του τύπου θα τους παγιδεύσω ή δεν θα παγιδευτώ. Ε, ας μαδήσουν και τη μαργαρίτα να δουν πότε ο λαός θα τους βαρεθεί και θα τους βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Γιατί για τους πολίτες είναι αδιανόητο πως δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να αναζητήσουν τρόπους για παράδειγμα να μην μειωθούν άλλο οι συντάξεις ή να σταματήσει η φοροκαταιγίδα ή να μην ακρωτηριαστούν κι΄ άλλο τα εργατικά δικαιώματα.
Τόσο δύσκολο είναι; Βεβαίως και είναι όταν συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την πολιτική με τη λογική του παρελθόντος. Βεβαίως είναι όταν δεν νοιάζονται για τους πολίτες, αλλά πως θα βάλουν τρικλοποδιά στον αντίπαλο ή πως θα αποφύγουν την τρικλοποδιά. Βεβαίως είναι γιατί η παλαιοκομματική αντίληψη είναι εδώ παρούσα, ισχυρή και κραταιά.
Βεβαίως είναι γιατί τα κόμματα παραμένουν μηχανισμοί προσωπικής ανάδειξης και ανέλιξης, ρουσφετολογικά όργανα βολέματος μελών, στελεχών και ημετέρων ή ψηφοφόρων.
Δυστυχώς, δεν έχουν τη γενναιότητα και τον αλτρουισμό να βάλουν το συμφέρον της πατρίδας και των πολιτών πάνω από το δικό τους. Αν και κατά βάθος δεν χρειάζεται. Γιατί οι πολίτες δεν είναι ανόητοι, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι συμβαίνει και είναι έτοιμοι να επιβραβεύσουν εκείνους που θα θυσιάσουν το εγώ τους για το κοινωνικό σύνολο. Μόνο που ούτε στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί.
Ε, λοιπόν με αυτά τα μυαλά δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Η παρακμή παραμονεύει στη γωνία. Και αν το δραματοποιούσαμε θα λέγαμε πως ο λαός για άλλη μία φορά βλέπει πολιτικές πράξεις που τείνουν να πάρουν τα χαρακτηριστικά μεγάλης προδοσίας.