Έτσι:
α) και αυτές μαραζώνουν από έλλειψη κεφαλαίων,
β) δεν προσφέρουν στην ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας,
β) ούτε οι τράπεζες θα εισπράξουν τα χρήματα που δάνεισαν!
Υπάρχουν 3 εναλλακτικές δυνατότητες:
1. Άμεση διαγραφή του 60-80% των δανείων (ανάλογα με τη περίπτωση), ώστε να γίνουν στοιχειωδώς ελκυστικές στους επενδυτές που θα προσφέρουν αναπτυξιακά κεφάλαια και διεθνή δικτύωση!
Βέβαια μιά τέτοια επιλογή θα ανάγκαζε τις τράπεζες να αναγνωρίσουν και να καταγράψουν πραγματικό σύνολο της ζημιάς που ούτως ή άλλως έχουν ήδη υποστεί, γι’αυτό και δεν ελκύονται από μιά τέτοιου τύπου λύση!
2. Μετατροπή των δανείων σε μετοχές, με τις τράπεζες να γίνονται πλέον οι κύριοι μέτοχοι, αλλά με την αναγκαστική εκποίηση των μετοχών μέσα σε 2 έτη, ώστε να μην περιέλθει “υπό την εξουσία” τους τόσος μεγάλος όγκος επιχειρηματικής δραστηριότητας!
3. Η δική μου πρόταση: Να δίνεται η δυνατότητα στις υπερχρεωμένες αυτές επιχειρήσεις, να μεταφέρουν τις ουσιαστικές τους δραστηριότητες και τα στοιχεία του ενεργητικού τους, σε μιά νέα θυγατρική, ιδιοκτησίας 100% της (προβληματικής) μητρικής! Έτσι οι επενδυτές που θα ήθελαν να επενδύσουν στην καθαρή οικονομικά θυγατρική, δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερχρέωσης της μητρικής! Επιπλέον, ούτε η μητρική θα έχανε κάτι, αφού θα είχε το 100% των μετοχών της θυγατρικής!
Αλλά ούτε και οι τράπεζες θα έχαναν, αφού η αναπτυξη της νέας θυγατρικής και οι επενδύσεις σε αυτές θα αύξανε τη συνολική αξία της μητρικής στην οποία έχουν δανείσει!!
Επιπλέον θα μπορούσε να υπάρχει ρήτρα ώστε όποιος θα επένδυε στη θυγατρική, να έπρεπε να πάρει την έγκριση, το “approval” και των τραπεζών!!
Χωρίς τέτοιες ριζοσπαστικές προσεγγίσεις (και αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις που να τις διευκολύνουν), η Χώρα μας θα παραμείνει ουραγός και πολύ κάτω των πραγματικών δυνατοτήτων των Ελλήνων!