Ενώ η μόνη ελπίδα είναι οι ξένες επενδύσεις αφού δεν υπάρχουν αρκετά ελληνικά κεφάλαια, οι εταίροι κάνουν ότι μπορούν για να συντηρούν κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που όχι μόνο αποτρέπει τις ξένες επενδύσεις, αλλά πολύ χειρότερα διώχνει τους ξένους επενδυτές.
Αλλά και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα δραστικό, καινοτόμο και λειτουργικό για τη δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος, ενώ και το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση και κόμματα) δεν εννοούν να κάνουν το προφανές, να περιορίσουν δηλαδή την πολιτική ρευστότητα που φτάνει στο σημείο της αστάθειας και της ανασφάλειας και να στέλνουν επομένως μηνύματα αρνητικά και αποτρεπτικά σε όσους επιθυμούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Κι ενώ για το προσφυγικό ορθώς μαζεύτηκαν οι αρχηγοί να συζητήσουν, δεν μπορώ να κατανοήσω με ποια λογική δεν μπορούν να επεξεργαστούν ένα εθνικό σχέδιο για την ανόρθωση της οικονομίας, σχέδιο το οποίο να εκφραστεί, αν κρίνεται απαραίτητο, ακόμα και σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας.
Τι σόι πολιτική υπευθυνότητα είναι αυτή;
Ο συνδυασμός των δύο γεννά ένα εκρηκτικό μείγμα το οποίο διακρίνεται για τη σχιζοφρένεια και την παράνοια. Κι όσο η κοινή λογική, η λογική του καθημερινού ανθρώπου, δεν επικρατεί και στα πολιτικά γραφεία, ε, τότε δύσκολα αυτή η χώρα θα βγει από την κρίση και ακόμα δυσκολότερα θα συγκρατηθεί σε επίπεδο σταθερής και βιώσιμης ανάπτυξης.
Για να φέρουμε ένα παράδειγμα. Τι χρειάζεται, διάολε (συγγνώμη για την αγανάκτηση, αλλά τουλάχιστον 25 χρόνια αρθρογραφώ γι’ αυτό) να γίνει για τσακιστεί η γραφειοκρατία στο Δημόσιο, για παράδειγμα στη δημιουργία των startups με μία απλή αίτηση στη Νομαρχία που, σε συνδυασμό με άλλα απλά μέτρα (όπως η απαλλαγή από ασφαλιστικές υποχρεώσεις ας πούμε για δύο χρόνια) θα δώσει τη δυνατότητα σε πολλούς νέους επιστήμονες να δημιουργήσουν την εταιρεία τους και να παραμείνουν στην Ελλάδα; Τόσο φοβερό και τρομερό είναι; Τις υπογραφές δύο υπουργών χρειάζεται και τίποτα περισσότερο.
Αν γι’ αυτό απαιτείται, όπως ίσως πουν κάποιοι, ισχυρή πολιτική βούληση, τότε τι θα πρέπει να απαιτηθεί για την εκ βάθρων αλλαγή του δημόσιου τομέα, χωρίς την οποία δεν πρόκειται η χώρα να δει ανθρώπου (και όχι Θεού) πρόσωπο; Τι θα απαιτηθεί για τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που είναι όρος επιβίωσης της χώρας; Και ποια επιτέλους είναι αυτά τα τόσο ισχυρά συμφέροντα που εμποδίζουν την έξοδο της χώρας από την εντατική;
Σχιζοφρένεια εκτός, σχιζοφρένεια εντός και στη μέση ο Ελληνας πολίτης, να ψάχνει με το φανάρι του Διογένη το προφανές και να αδυνατεί να το βρει, επειδή το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ξεφύγει από τη λογική του κομματικού συμφέροντος και να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Μα, καλά τόσο τυφλοί είναι και δεν βλέπουν ότι η καταστροφή παραμονεύει;