Πέμπτη, 28 Μαρ.
24oC Αθήνα

Η βλακεία του πολιτικού προσωπικού και του Δ.Ν.Τ. σε όλο της το μεγαλείο

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ REUTERS
ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ REUTERS

«Κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας» αν πούμε ότι στη σημερινή εποχή της κοινωνίας της γνώσης, δεν είναι δυνατόν να κυβερνάς, ούτε να αντιπολιτεύεσαι με συνθήματα, τσιτάτα και ιδεοληπτικές προσεγγίσεις, αλλά μόνο με την επιστημονική γνώση.

Παρατηρώντας όμως το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, δυστυχώς καταλήγουμε στο απογοητευτικό συμπέρασμα πως δεν κομίζουμε γλαύκας και αυτό γιατί τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό, είτε παγιδευμένο στο λαϊκισμό, είτε από αδυναμία, είτε από άγνοια της επιστημονικής προσέγγισης των φαινομένων, πορεύεται νομίζοντας ότι συνθηματολογώντας ασκεί πολιτική.

Και δυστυχώς έτσι όχι μόνο δε λύνει προβλήματα, αλλά αντιθέτως καθιστά πιο δύσκολη την έξοδο της χώρας από την κρίση και την μετάβαση σε πορεία ανάτασης και ανάπτυξης.

Αν οι πολιτικοί άφηναν στο πλάι την ιδεοληψία, την προσωπική φιλοδοξία, την επιθυμία για την καρέκλα της εξουσίας και έβαζαν στο επίκεντρο της δράσης τους τη γνώση, η χώρα θα είχε βγει από τη μέγκενη της κρίσης προ πολλού.

Αλλά και τώρα αν παραμεριστούν τα ιδεολογήματα, οι «κόκκινες» γραμμές και τα εμβληματικά αποκαλούμενα θέματα και προσεγγιστούν όλα τα ζητήματα με βάση τη γνώση, τόσο από την πλευρά των δανειστών όσο και της κυβέρνησης, πολλά θέματα θα κλείσουν αυθωρεί και παραχρήμα.
Θα αναφέρουμε ένα πάρα πολύ χαρακτηριστικό για να μην πω ανόητο θέμα. Πρόκειται για τις ομαδικές απολύσεις. Οι μεν δανειστές ζητούν να αυξηθεί στο 10% ανά μήνα η δε κυβέρνηση επιμένει να παραμείνει στο 5%.

Είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδεολογικής εμμονής με την οποία και οι δύο πλευρές προσεγγίζουν το θέμα της αξιολόγησης. Και ξέρετε γιατί; Διότι πολύ απλά αφορά μόνο το 3% του συνόλου των εργαζομένων και μόνο όσους εργάζονται σε ΔΕΚΟ, τράπεζες και ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις.

Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά, πως αν κάποιος έχει σχέδιο να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, εάν παραμείνει το 5% αυτό θα το κάνει σε χρόνο διπλάσιο από το 10%. Αστεία πράγματα δηλαδή, εάν ληφθεί υπόψη το συνολικό διακύβευμα και η αναγκαιότητα για να κλείσει η αξιολόγηση.

Για να γίνει ακόμα πιο σαφές το πόσο ανόητη είναι η προσέγγιση του ζητήματος των ομαδικών απολύσεων, θα βάλουμε από τη μία πλευρά της ζυγαριάς τις ομαδικές απολύσεις και από την άλλη τη μείωση των καταθέσεων κατά 4 δισεκατομμύρια ευρώ σε δύο μήνες, την επιστροφή της χώρας στην ύφεση στο τέταρτο τρίμηνο του 2016, αλλά και στο πρώτο τρίμηνο του 2017, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που κατακρημνίζουν το οικονομικό κλίμα, παγώνουν την αγορά και αποτρέπουν επενδύσεις και από την άλλη την αύξηση των ομαδικών απολύσεων από το 5% στο 10%, όπως το περιγράψαμε παραπάνω και βγάλτε συμπέρασμα.

Αν αντί της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας του Δ.Ν.Τ. και της αριστερής ιδεοληψίας της κυβέρνησης, χρησιμοποιούταν ως εργαλείο ανάλυσης και λήψης της απόφασης η επιστημονική γνώση, η λύση θα είχε βρεθεί σε πέντε λεπτά.

Αν με ρωτήσετε ποιος έχει την ευθύνη θα απαντήσω χωρίς δισταγμό το Δ.Ν.Τ.. Αφενός μεν γιατί δεν έχει καμιά ουσία το θέμα, αφετέρου γιατί σε μία κοινωνία με ανεργία πάνω από 20% το πρόβλημα σου δεν είναι οι ομαδικές απολύσεις, αλλά η προστασία της εργασίας και αυτό όχι για ιδεολογικούς ή πολιτικούς λόγους, αλλά ως εργαλείου ανάπτυξης. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτή που κάνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο νεοφιλελευθερισμός, να υποβαθμίζει δηλαδή τη σημασία της εργασίας στην οικονομική ανάπτυξη και να υπερτονίζει το ρόλο του κεφαλαίου.

Αλλά είπαμε, όταν η ιδεολογία υποκαθιστά τη γνώση ως επιστημονικό εργαλείο ανάλυσης και επίλυσης προβλημάτων, όχι μόνο παραγνωρίζεται η επιστημονική γνώση χάρη της πολιτικής και ιδεολογικής σκοπιμότητας, αλλά πολύ περισσότερο, τότε γυρίζουμε τα προβλήματα ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια προς τα πάνω.
Και αν το κακό περιοριζόταν στις ιδεοληπτικές διαφορές τους, θα τους αφήναμε να ερίζουν αιωνίως, αλλά δυστυχώς το κακό είναι ότι ο λαός πληρώνει πολύ σκληρές συνέπειες, σηκώνει τεράστιο φορτίο εξαιτίας εσφαλμένων προσεγγίσεων και το σισύφειο μαρτύριο διαιωνίζεται.

Και παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Μαρξ, θα λέγαμε πως για να αλλάξουμε τον κόσμο, θα πρέπει πρώτα να τον γνωρίσουμε και να τον ερμηνεύσουμε σωστά και γι’ αυτό απαιτείται η επιστημονική γνώση.
 

Οικονομία Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε