Σε θεωρητικό επίπεδο είναι καλές οι προθέσεις της Κυβέρνησης για αλλαγές στο Φορολογικό Σχεδιασμό. Οι αλλαγές απλοποιούν το Φορολογικό Σχεδιασμό και τον κάνουν πιο αποτελεσματικό.
Οι ασκήσεις επί χάρτου όμως δεν αποτελούν εγγύηση ότι στην πρακτική της καθημερινότητας θα έχουν πιστή εφαρμογή.
Η καθημερινότητα είναι ψυχρή και ο χειρότερος αντίπαλος για την εφαρμογή μέτρων που έχουν ως στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής και την βελτίωση των δεικτών στην είσπραξη των φόρων. Το πρόσφατο παρελθόν δυστυχώς μας πείθει ότι οι υπάρχοντες μηχανισμοί για την είσπραξη των βεβαιωμένων φόρος έχουν αποτύχει κι εκεί πιστεύω ότι θα πρέπει η Κυβέρνηση να στρέψει την προσοχή της.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Σεβαστή υπό μία ευρεία έννοια. Για να δημιουργηθούν όμως φόροι χρειάζεται να υπάρξουν εμπορικές πράξεις στην καθημερινότητα. Να υπάρξει κύκλος εργασιών στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες τον οποίο αυτονόητο είναι ότι θα τον κάνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Αυτοί οι οποίοι μονίμως αποτελούν τα πρώτα –αν όχι τα μοναδικά- «θύματα»
όλων των φορολογικών μέτρων. Αρα υπάρχει μία ανακολουθία την οποία μέχρις στιγμής ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν την έχει αντιληφθεί, ενώ αντιστοίχως την έχουν επισημάνει διαφωνώντας η κ. Κατσέλη και ο κ. Παπουτσής.
‘Αρα χρειάζεται ο τόπος ανάπτυξη και στήριξη του μικρομεσαίου, του χαμηλοσυνταξιούχου, του χαμηλόμισθου. Με απλά λόγια επιβάλλεται η στήριξη της αγοράς.
Είναι όμως εφικτό αυτό με αυτά που σχεδιάζει η Κυβέρνηση; Με τα όσα έχουν διαρρεύσει μέχρι τώρα δικαίως αναρωτιέται κανείς: πού θα πάει η ανάπτυξη; πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν;
Πού θα πάει η ανεργία; Ερωτήματα στα οποία με πολύ ρίσκο θα μπορούσε κάποιος να δώσει απαντήσεις που να πλησιάζουν στην πραγματικότητα.
Φτιάξαμε ένα κράτος με μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων και βάλαμε «ταφόπλακα» στην παραγωγή.
Δημιουργήσαμε μεγάλο αριθμό κρατικών επιχειρήσεων και αφήσαμε λίγο χώρο για τον ιδιωτικό τομέα. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μειώθηκαν και οι τζίροι μεταφέρθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις σε πολυεθνικές, ( πολυκαταστήματα, Καζίνο) τα κέρδη των οποίων δε μένουν στο εσωτερικό για επενδύσεις και φεύγουν στο εξωτερικό. Είμαστε λοιπόν ένα κράτος που δεν παράγει τίποτε. Αρα τρώμε επί σειρά ετών τις «σάρκες» αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Απλώς τώρα φτάσαμε το… κόκαλο και είναι αναγκαίο να παρθούν μέτρα για να σωθεί ο «ασθενής» που ακούει στο όνομα «Ελληνική Οικονομία»
Επιβάλλεται λοιπόν να γίνει ριζική αλλαγή πολιτικής. Να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού. Οι χορηγήσεις να γίνονται σε ορισμένες περιπτώσεις είτε μέσω μιας κρατικής Τράπεζας με μικρότερα επιτόκια, που θα χρηματοδοτεί τις μικρές επιχειρήσεις, είτε να γίνει μια συμφωνία για διάθεση κεφαλαίων μέσω Τραπεζών με χαμηλότερα επιτόκια ( όχι όπως τα 28 δις ευρώ).
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι θα πρέπει ο Φ.Σ. να κινηθεί με γνώμονα την ανάπτυξη με χαμηλούς Φορολογικούς Συντελεστές ώστε να υπάρξουν επενδύσεις, για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας,κλπ.
Οι πολίτες έχουν θετική διάθεση στο να στηρίξουν τα μέτρα της Κυβέρνησης απομένει η τελευταία να τους πείσει ότι δεν θα ρίξουν το «υστέρημα» τους για μία ακόμη φορά σε τρύπιο κουμπαρά.