Με άρθρο τους στους Financial Times οι Stuart Holland, καθηγητής Οικονομικών στην Πορτογαλία και Γιάνης Βαρουφάκης καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζητούν με ενισχυμένη συνεργασία και όχι ομοφωνία, να ληφθούν τα εξής μέτρα:
– Αμοιβαιοποίηση του χρέους των περισσοτέρων κρατών μελών με χαμηλότερο επιτόκιο
– Έκδοση ομολόγων για να χρηματοδοτηθεί η ανάκαμψη
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο : Ευρωζώνη: Η ομοφωνία δεν είναι απαραίτητη
”Κύριοι, Τα μέτρα καταπολέμησης της κρίσης που συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες την περασμένη Παρασκευή είναι ευνοϊκή εξέλιξη για την ευρωζώνη αλλά, όπως σημείωσε το FT.com στις 29 Ιουνίου, η ισχύς των πολιτικών συμφωνιών που τις υποστηρίζουν, παραμένει ανοιχτή σε ερωτήματα. Ένας λόγος που η Ευρώπη δυσκολεύεται τόσο πολύ να βγει από το αδιέξοδο, είναι η άποψη ότι η επίλυση της κρίσης πρέπει να είναι ομόφωνη. Όμως δεν χρειάζεται ομοφωνία.
Με βάση την «ενισχυμένη συνεργασία» εννέα ή περισσότερα κράτη μέλη έχουν την δυνατότητα να προχωρήσουν σχηματίζοντας τις δικές τους πολιτικές, χωρίς να εμπλακούν άλλα μέλη. Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να υιοθετηθεί για να αμοιβαιοποιηθεί ένα τμήμα του χρέους των περισσοτέρων κρατών μελών με χαμηλότερο επιτόκιο και να εκδοθούν ομόλογα για να χρηματοδοτηθεί η ανάκαμψη.
Υπάρχει προηγούμενο; Ναι. Η ίδια η εισαγωγή του ευρώ ήταν μια de facto περίπτωση ενισχυμένης συνεργασίας. Βάση της ενισχυμένης συνεργασίας, η Γερμανία και άλλα κράτη μέλη όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φινλανδία, μπόρεσαν να κρατήσουν τα δικά τους ομόλογα, όπως ακριβώς η Βρετανία κράτησε την στερλίνα αντι να ενταχθεί στο ευρώ.
Ούτε χρειάζεται η Γερμανία να χρηματοδοτήσει την υπόλοιπη Ευρώπη εξασφαλίζοντας ομόλογα για ανάπτυξη. Αυτά μπορούν να χρηματοδοτηθούν από ένα μερίδιο των παγκόσμιων πλεονασμάτων, αντί για άμεσες πληρωμές ανάμεσα σε κράτη μέλη. Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και η Κίνα ζητούσαν ομόλογα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το ξεκίνημα της κρίσης και θα είχαν επενδύσει σε αυτά. Θέλουν η ευρωζώνη τόσο να επιβιώσει όσο και να αναπτυχθεί, για να αγοράζει τις εξαγωγές τους, όπως κάνουν οι ΗΠΑ.
Εσωτερικές πληροφορίες από τον χρηματοπιστωτικό κλάδο επιβεβαιώνουν ότι θα συμμετείχαν σε ευρωπαϊκά ομόλογα με λιγότερο από 2%. Οι κεντρικές τράπεζες των αναδυόμενων οικονομιών και sovereign wealth funds θα έκαναν το ίδιο για λιγότερο. Η ΕΚΤ θα μπορούσε να τα αποκτήσει, αν και δεν θα μπορούσε να τα εξυπηρετήσει χωρίς δημοσιονομικές μεταβιβάσεις.
Αλλά το European Investment Fund, που εις εξ ημών πρότεινε στον Jacques Delors να εκδώσει Union Bonds, και αποτελεί πλεον τμήμα του European Investment Bank Group, έχει επιβεβαιώσει στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της ΕΕ ότι θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα, χωρίς αναθεώρηση της συνθήκης. Με αυτά θα συγχρηματοδοτούνταν έργα του ευρωπαϊκού επενδυτικού ταμείου ΕΙΒ και θα εξυπηρετούνταν με τα κοινά έσοδα από αυτά, χωρίς να χρειάζεται κοινή δημοσιονομική πολιτική.
Επιπλέον, αν και αρκετά κράτη μέλη είναι βαθιά στα χρέη μετά τις διασώσεις τραπεζών, η ίδια η ΕΕ δεν έχει σχεδόν κανένα χρέος. Δεν είχε κυρολεκτικά κανένα, μέχρι τον Μάιο 2010, όταν η ΕΚΤ άρχισε να αγοράζει ορισμένα χρέη κρατών μελών και μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά χρέη. Οι ΗΠΑ θα ήθελαν να είχαν την τύχη της Ευρώπης αυτή την στιγμή. Η ΕΕ, που πάσχει περισσότερο από αυτό-αμφισβήτηση παρά από χρέη, έχει το πλεονέκτημα της καθυστερημένης έναρξης.
Οι θεσμοί και οι διαδικασίες υπάρχουν ήδη. Δεν χρειάζεται αναθεώρηση συνθηκών. Έργα που έχουν ήδη εξασφαλίσει έγκριση προγραμματισμού αλλά έχουν κολλήσει από την έλλειψη εθνικής συγχρηματοδότησης κατά την διάρκεια της κρίσης είναι, όπως το είπε ο Barack Obama, «έτοιμα με την αξίνα στο χέρι» για να ξεκινήσουν. Η Ευρώπη θα μπορούσε να λύσει τον Γόρδιο δεσμό των χρεών, με βάση την ενισχυμένη συνεργασία, να διαφυλάξει το ευρώ και να διασφαλίσει μια τύπου New Deal οικονομική ανάκαμψη”.
Πηγή Euro2day
Διαβάστε επίσης :