Τελευταίο κατόρθωμα των επικυρίαρχων η άρνηση να υπάρξει νέα ρύθμιση για τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία, που ενδεχομένως να τους οδηγήσει μελλοντικά σε μία ακόμα ομολογία λάθους.
Νομίζουν οι ανόητοι χαρτογιακάδες πως θα λυθεί το πρόβλημα των ληξιπρόθεσμων οφειλών χωρίς να διευκολύνουν πολίτες και επιχειρήσεις να πληρώσουν.
Ύστερα από επτά χρόνια βαθειάς ύφεσης με απώλεια του 26% του ΑΕΠ και 1,2 εκατομμύρια ανέργους, κάποιος θα πρέπει να τους μάθει το “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”.
Η ανόητη προσέγγιση ηθικολογικού χαρακτήρα περί ενίσχυσης των κακοπληρωτών και των φοροφυγάδων, δεν αποδεικνύει παρά μόνο τις αδυναμίες και την ανυπαρξία πραγματικής βούλησης για την πάταξη της φοροδιαφυγής και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κακοπληρωτών.
Ειλικρινά είναι απορίας άξιο και γεννά ακόμα και υποψίες στους οπαδούς της συνωμοσιολογικής προσέγγισης των θεμάτων, η αδυναμία να αντιληφθούν πως με μία νέα ρύθμιση διευκολύνονται οι πολίτες και οι επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις, απαλλάσσονται από ένα βραχνά, στοιχείο καθοριστικό για το κλίμα στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, ενώ ενισχύονται και τα έσοδα του Δημοσίου.
Η παραμονή σε κατάσταση ομηρείας με τους κινδύνους δεσμεύσεων και κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων, ούτε παραγωγική οικονομικά είναι, ούτε φανερώνει την ύπαρξη κράτους το οποίο ενδιαφέρεται για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, αλλά αντιθέτως κράτους που επιθυμεί να τους τιμωρήσει. Αυτό το τελευταίο επιθυμεί το κουαρτέτο; Αν ναι, τότε η άρνησή του έχει και πολιτικές διαστάσεις. Μάλιστα η πράξη αυτή αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν ληφθεί υπόψη πως με τις κατασχέσεις το ανάθεμα και το κόστος τα επωμίζεται η κυβέρνηση.
Από την πλευρά της η τελευταία οφείλει να ασκήσει τη μέγιστη δυνατή πίεση, αφού η βόμβα των ληξιπρόθεσμων οφειλών είναι πολύ πιο σημαντικό ζήτημα και πιο επικίνδυνο για την οικονομία, τον κόφτη και κατ´ επέκταση για τις συντάξεις και τους μισθούς, από άλλα τα οποία θεώρησε ή θεωρεί στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις ώς κόκκινες γραμμές.
Όχι πως δεν πρέπει να υπερασπιστεί τις κόκκινες γραμμές, αλλά να θεωρήσει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές ως κόκκινη γραμμή τεράστιας σημασίας. Γιατί ένα κράτος δικαίου δεν τιμωρεί άκριτα και αδιάκριτα όλους τους πολίτες, αλλά μόνο εκείνους που παραβιάζουν το νόμο. Και στη σημερινή συγκυρία οι περισσότεροι οφειλέτες δεν παραβιάζουν συνειδητά το νόμο, αλλά αδυνατούν εκ των πραγμάτων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Οι τελευταίοι έχουν ανάγκη βοήθειας και όχι τιμωρίας.
Αν το κουαρτέτο επιλέγει το ρόλο του δημίου για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, η κυβέρνηση οφείλει όχι απλώς να διαχωρίσει τη θέση της και να νύψει τας χείρας της, αλλά να αντιταχθεί σθεναρά και να πράξει κάθε τι το δυνατό για να υποχωρήσει το κουαρτέτο. Αλλιώς το τίμημα που θα πληρώσει θα είναι δυσανάλογα μεγάλο πολιτικά.