Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο : Οι τιτάνες του χθες παρίες του σήμερα
”Ο Rupert Murdoch ακύρωσε το καλοκαιρινό του πάρτι στο Λονδίνο. Ήταν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα δρώμενα που όλοι ήθελαν να παρευρεθούν, ακόμη και οι πιο φιλόδοξοι πολιτικοί. Εάν όμως, ο επικεφαλής της News Corp προχωρούσε και φέτος στη διοργάνωση του πάρτι ενδεχομένως να ήταν κάπως… μοναχικά. Ο κ Murdoch που κάποτε ήταν ένα από τα πλέον διάσημα ονόματα στη Downing Street, πλέον φέρει την ανεξίτηλη κηλίδα του σκανδάλου με τις τηλεφωνικές υποκλοπές.
Ο μεγιστάνας των media δεν είναι ο μόνος που βιώνει αυτή την ατίμωση. Τις τελευταίες ημέρες είδαμε την δραματική, αν και εδώ και καιρό αναμενόμενη, πτώση του Bob Diamond. Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays εκδιώχθηκε, αφού η τράπεζα παραδέχθηκε χειραγώγηση ενός επιτοκίου της διατραπεζικής αγοράς και της επιβλήθηκε πρόστιμο 290 εκατ. στερλινών.
Η Ένωση Βρετανικών Τραπεζών ακολούθησε το παράδειγμα του κ. Murdoch και ακύρωσε την καλοκαιρινή της δεξίωση. Αντί να ανοίξουν σαμπάνιες, οι τραπεζίτες δεσμεύθηκαν να σκεφτούν «πολύ και σοβαρά τη συλλογική τους συμπεριφορά». Κι αυτό τέσσερα χρόνια αφού η κρίση γονάτισε την οικονομία.
Ο κ. Diamond ήταν κάποτε το ίνδαλμα όσων θεωρούσαν ότι το Λονδίνο είναι το οικονομικό κέντρο του κόσμου. Όταν όμως, μάζεψε τα πράγματά του από το γραφείο του την προηγούμενη εβδομάδα, φαντάζομαι ότι αρκετοί πολιτικοί και μεγάλο μέρος του έθνους πανηγύρισε. Ο David Cameron έκανε λόγο για «απαράδεκτη και εξοργιστική» συμπεριφορά. Ο υπουργός Οικονομικών George Osborne είπε ότι η αποχώρηση του κ. Diamond ήταν θετική για την Barclays αλλά και για τη χώρα. Η Βρετανία μπορεί να ανακαλύψει ξανά «την κουλτούρα της υπευθυνότητας».
Αυτό που συμβαίνει είναι μία επανεκτίμηση των αποδεκτών κανόνων συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η οικονομική λιτότητα μας έχει ωθήσει σε μία εθνική διαδικασία αλήθειας και συμφιλίωσης. Έχουμε όμως, αρκετό δρόμο ακόμη να κάνουμε για να φτάσουμε στη συμφιλίωση.
Οι τιτάνες των εποχών της αλματώδους ανάπτυξης έχουν γίνει παρίες τώρα που η φούσκα έχει σκάσει. Πίσω από αυτή την στροφή όμως, υπάρχει ένα επίμονο ερώτημα: τι πήγε στραβά σε εκείνα τα χρόνια της μεγάλης βρετανικής υπερηφάνειας, όταν όλοι είχαν χρήματα, όταν επιβραβευόταν η υπερβολή και όταν τύποι όπως ο Damien Hirst και η Tracey Emin θεωρούνταν σοβαροί καλλιτέχνες; Η απλή απάντηση είναι πως η Βρετανία έχασε την ηθική της πυξίδα όπως και το καλλιτεχνικό της κριτήριο.
Οι πολιτικοί ήταν οι πρώτοι που κατηγορήθηκαν. Τους έπιασαν να ανακατεύουν τα έξοδά τους. Τα ποσά δεν ήταν μεγάλα, αλλά μία ομάδα βουλευτών και μερικοί φίλοι τους πήγαν φυλακή και ορισμένοι ντροπιασμένοι συνταξιοδοτήθηκαν. Πολλοί περισσότεροι, όπως ο κ. Cameron, βρέθηκαν σε αρκετά δύσκολη θέση όταν αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στους φορολογούμενους χρήματα που είχαν λάβει για την ανακαίνιση των δεύτερων κατοικιών τους.
Ο προβολέας της δημόσιας κατακραυγής έφτασε πέρα από τον Τύπο, τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς. Οι επενδυτές, όπως επίσης και οι απλοί εργαζόμενοι, ήρθαν αντιμέτωποι με τις υπερβολικές αμοιβές που λάμβαναν ανεξαρτήτως της απόδοσής τους σε πολλά από τα διοικητικά συμβούλια της Βρετανίας. Ορισμένοι από τους υψηλά αμειβόμενους αλλά με φτωχές αποδόσεις διευθύνοντες σύμβουλοι εκδιώχθηκαν. Άλλοι έλαβαν το μήνυμα ότι η προσέγγιση «κορώνα κερδίζω γράμματα χάνεις», δεν θα συνεχιστεί άλλο.
Μέχρι πρόσφατα, όλοι θεωρούσαν ότι τα υπεράκτια trust και οι άλλες επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών που χρησιμοποιούνταν ως φορολογικοί παράδεισοι ήταν μέρος της σύγχρονής οικονομίας της αγοράς. Όλοι θεωρούσαν πως η εξουδετέρωση των φορολογικών αρχών ώστε να σωθούν τα εκατομμύρια ήταν απλώς μία έξυπνη πρακτική. Η κοινή γνώμη όμως, άλλαξε. Όπως ανακάλυψε και ο διάσημος κωμικός Jimmy Carr η επιθετική φοροδιαφυγή είναι πλέον ισότιμη με την αρπαγή. Τα θύματα είναι οι αθώοι πολίτες.
Αν εξαιρέσουμε την τεράστιας κλίμακας εγκληματικότητα που εμπλέκεται στο σκάνδαλο των υποκλοπών, όπου περιλαμβάνεται η δωροδοκία αστυνομικών από εργαζόμενο του κ. Murdoch, υπάρχουν εδώ ορισμένα κοινά στοιχεία. Κατά τη διάρκεια των ετών της φούσκας τα όρια τέθηκαν υπό την εκτίμηση ότι ο,τιδήποτε ήταν έστω και ασαφώς νόμιμο ήταν και αποδεκτό. Η χειραγώγηση των αγορών, η φοροδιαφυγή, η ωραιοποίηση των εξοδολογίων και η είσπραξη bonus που δεν δικαιολογούνται… αυτό δεν έκαναν άλλωστε όλοι;
Η λιτότητα οδήγησε στην επαναχάραξη των ορίων. Το κόστος της χρηματοοικονομικής κρίσης βάρυνε κυρίως τις σκληρά εργαζόμενες τάξεις. Τώρα αποδεικνύεται ότι οι τράπεζες που τζόγαραν με τα χρήματα των φορολογούμενων τους πουλούσαν παράλληλα και παράνομα ασφαλιστικά συμβόλαια. Η φοροδιαφυγή των πλουσίων αναγνωρίζεται πλέον ότι επιβάλει ένα επιπρόσθετο βάρος σε όλους τους υπόλοιπους.
Ορισμένοι θα δυσκολευθούν να καταλάβουν ότι οι δυσκολίες για τους πολλούς συνεπάγονται μεγαλύτερο έλεγχο των προνομιούχων. Ο κ. Diamond είναι ένας από αυτούς. Πριν από μερικούς μήνες, στέρησαν τον Fred Goodwin, τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της Royal Bank of Scotland από τον τίτλο του ιππότη. Ο αμέριμνος κ. Diamond επιμένει να λάβει πακέτο απολαβών που ξεπερνούσε τα 20 εκατ. στερλίνες. Ακόμη και την προηγούμενη εβδομάδα προσπάθησε να ρίξει άμμο στα πρόσωπα των κατηγόρων του υπαινισσόμενος ότι και η Τράπεζα της Αγγλία είναι συνένοχος.
Που οδηγούν όμως, όλα αυτά; Η εγκληματικότητα από τα έντυπα του κ. Murdoch θα αντιμετωπιστεί στις δικαστικές αίθουσες. Φαίνεται ότι είναι δίκαιο να περιμένει κανείς ότι κάποιοι από τους πάλαι ποτέ ισχυρούς θα καταλήξουν στη φυλακή. Η δημόσια έρευνα της οποίας ηγείται ο λόρδος Leveson θα πρέπει να οδηγήσει σε πιο αυστηρές προδιαγραφές στον Τύπο. Όσο για τις τράπεζες, η έξοδος του κ. Diamond δίνει την ευκαιρία για πραγματικές αλλαγές στην κουλτούρα και την πρακτική του City. Τα κέρδη και η εντιμότητα θα πρέπει να συνυπάρξουν.
Αμφίβολο ωστόσο, παραμένει εάν η κυβέρνηση θα αδράξει την ευκαιρία. Όσο κι αν μιλάει για μία νέα κουλτούρα, ο κ. Osborne μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει την ενέργειά του στο να κερδίσει εύκολους πολιτικούς πόντους από την αντιπολίτευση των Εργατικών. Ο υπουργός Οικονομικών όμως, ίσως να έπρεπε να δει κάποιες από τις ιδέες χρηματοοικονομικής μεταρρύθμισης που προωθούν πολιτικοί όμως ο Andrea Leadsom, ο πρώην τραπεζίτης της Barclays που έγινε στη συνέχεια βουλευτής των Συντηρητικών.
Θα ήλπιζε κανείς ότι ένας Συντηρητικός πρωθυπουργός θα έβλεπε την ευκαιρία για να διατυπώσει ένα πιο βιώσιμο μοντέλο του καπιταλισμού, την προώθηση της κοινωνικής ευθύνης σε συνδυασμό με την ατομική επιχείρηση και το κίνητρο του κέρδους. Δυστυχώς, η πρωθυπουργία Cameron δεν φαίνεται να κατευθύνεται από κάποιον οργανωμένο σκοπό. Κατά συνέπεια κινείται εδώ κι εκεί, ανάλογα τις περιστάσεις. Προς το παρόν λοιπόν, η Βρετανία βρίσκεται σε μία διαδικασία αλήθειας και εκδίκησης. Απέχουμε πολύ από τη συμφιλίωση”.
Πηγή Euro2day
Διαβάστε επίσης :