Δύο χρόνια τώρα στενάζουν κάτω από πολιτικές σκληρής λιτότητας. Όμως όλα έχουν ένα όριο κι ας το πληροφορηθούν οι “κυβερνώντες” στην Ελλάδα.
Η λέξη μπαίνει μέσα σε εισαγωγικά γιατί όπως φάνηκε από τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τις “παραγωγικές” τάξεις όταν τους ανακοίνωσε τα νέα μέτρα, η κυβέρνηση σύρθηκε σ’ αυτά. Τώρα λοιπόν το ενδιαφέρον εστιάζεται από τους Ευρωπαίους εταίρους και τις αγορές στο κατά πόσον θα υλοποιηθούν. Αυτή τη θλιβερή υποχρέωση αναλαμβάνει η εγχώρια κυβέρνηση. Υποθέτω, το επόμενο βήμα είναι να αναλάβουν επί τόπου την εκτελεστική εξουσία υπηρεσιακοί παράγοντες των Βρυξελλών για να είναι σίγουρη η υλοποίηση τους. Επιστροφή στην Ισλανδία.
Οι πιστωτές της χώρας αυτής με 320.000 πληθυσμό “έπεισαν” την κυβέρνηση να πληρώσουν οι Ισλανδοί πολίτες ένα φέσι που μια τράπεζα της χώρας έβαλε σε Βρετανούς και Ολλανδούς δανειστές της. Η σημαντική λεπτομέρεια που θα χαλάσει την σούπα. Αυτό το Σάββατο οι Ισλανδοί πολίτες αποφασίζουν με δημοψήφισμα αν θα δεχτούν τη συμφωνία που έχει ήδη υπογράψει η κυβέρνηση τους να πληρώσουν τα 3,9 δις ευρώ που η τράπεζα “Αϊσέιβ” άφησε απλήρωτα μετά το οικονομικό “κραχ” στη χώρα. Το νόμισμα έχει δύο όψεις. Αν οι Ισλανδοί που όχι οι αγορές θα μιλήσουν για αθέτηση των συμφωνιών που έχει υπογράψει η χώρα δια της κυβέρνησης της. Έλα όμως οι κάποτε περήφανοι ψαράδες τώρα λιμοκτονούν και διαπιστώνουν ότι οι πιστωτές δεν ενδιαφέρονται να σώσουν του ίδιους από τη φτώχεια αλλά τις τράπεζες, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα.
Το πιθανολογούμενο “όχι” των Ισλανδών στο δημοψήφισμα θα είναι ένα σοβαρό πλήγμα στο κύρος των λεγόμενων αγορών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Θα είναι ένα μήνυμα αντίστασης που θα φτάσει στους λαούς του ευρωπαϊκού νότου. Ειδικότερα στον ελληνικό λαό. Αγνοώ πια συνταγματική… αβελτηρία δίνει τη δυνατότητα στους Ισλανδούς να αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν δέχονται να λιμοκτονούν προκειμένου μια πτωχευμένη ισλανδική τράπεζα να πληρώσει τα χρέη της με τα δικά τους λεφτά. Κατανοώ όμως γιατί στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές συνθήκες επικυρώνονται από τα κοινοβούλια και αποφεύγεται η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Έτσι πέρασε “λάθρα” η συνθήκη του Μάαστριχτ τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε τώρα με το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας που αδιαφορεί αν η ανεργία εκτινάσσεται στο 20% αρκεί το έλλειμμα να είναι κάτω από το 3%!
Έτσι πήγε να περάσει πριν από λίγα χρόνια το περίφημο “Ευρωσύνταγμα” πριν οι λαοί της Γαλλία και της Ολλανδίας το στείλουν “αδιάβαστο” με το ΟΧΙ που ψήφισαν στο δημοψήφισμα.
Ενα τέτοιο ΟΧΙ αναμένεται να πουν οι Ισλανδοί στο δημοψήφισμα του Σαββάτου.
Ένα συντονισμένο ΟΧΙ από τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου σε πρώτη φάση κι απ’ όλους τους εργαζόμενους στις χώρες μέλη της Ευρωζώνης θα ήταν η καλύτερη απάντηση στους κερδοσκόπους, τις αγορές και τις κυβερνήσεις που βάζουν τους αριθμούς και τις στατιστικές πάνω από τους ανθρώπους.