Και εξηγούμαστε. Μία συμφωνία από τώρα για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 δεν μπορεί παρά να είναι μία ανοησία που ικανοποιεί τις προεκλογικές ανάγκες του Σόιμπλε και των άλλων Γερμανών που ταΐζουν το …γερμανικό πόπολο με το κουτόχορτο της τιμωρίας της Ελλάδας (αυτή είναι δυστυχώς πραγματικότητα) και των άσωτων Ελλήνων.
Δεύτερον: Ολες οι σχολές οικονομολόγων δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν μία χώρα να πετύχει τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αρα η αμφισβήτηση είναι καθολική.
Τρίτον: Μετά τις γερμανικές εκλογές το πιο πιθανό είναι να μην είναι ο Σόιμπλε στη θέση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας.
Τέταρτον: Το 2018 δεν θα υπάρχει η ανάγκη να πουν στους Γερμανούς ότι δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα ( η πραγματικότητα είναι πως οι Γερμανοί δεν έδωσαν ούτε ευρώ, αλλά κέρδισαν δεκάδες δισεκατομμύρια από την εκμετάλλευση της ελληνικής κρίσης).
Πέμπτον: Με τόσες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη το 2017 και το 2018, ο συσχετισμός δυνάμεων δεν θα είναι όπως ο σημερινός. Οπότε πολλά θα αλλάξουν.
Εκτον: Οι κυβερνητικοί εταίροι της Μέρκελ, οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουν να είναι εταίροι, διεκδικούν από τώρα το υπουργείο Οικονομικών και η θέση τους είναι πως οι απόψεις του Σόιμπλε για Grexit είναι τουλάχιστον επιπόλαιες. Οπως είπε ο Βάλτερ Σταινμάγερ «ήταν πολύ επιπόλαιος ο λόγος τα τελευταία χρόνια -και στη δική μου χώρα- για την έξοδο της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα ή από τη ζώνη του Σένγκεν”.
Ολα τα προαναφερόμενα τί σημαίνουν άραγε; Πως η οποιαδήποτε συζήτηση, η οποιαδήποτε αναφορά αποτελεί ένα μεγάλο ψέμα, αφού ουσιαστικά έχει ως αποδέκτη το εκλογικό σώμα της Γερμανίας.
Οι αντίστοιχες δηλώσεις είναι, επίσης ανόητες και ανιστόρητες γιατί δημιουργούν δυσμενές κλίμα, παράγουν αστάθεια και αβεβαιότητα η οποία είναι ότι χειρότερο για την ευρωζώνη μετά το δημοψήφισμα και τις εξελίξεις στην Ιταλία. Αβεβαιότητα και αστάθεια οι οποίες ενισχύονται και από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Και μόνο αυτό το τοπίο να λάβει κανείς υπόψη θα έπρεπε να περιμένει περισσότερη υπευθυνότητα από τον Σόιμπλε.
Αλλά φαίνεται πως ο άνθρωπος; είναι κολλημένος στην ανόητη προσέγγιση της τιμωρητικής αντιμετώπισης της Ελλάδας λες και είναι ο αλάνθαστος κριτής των πάντων και τιμωρός των αμαρτωλών.
Για το ΔΝΤ τί να πει κανείς; Οι άνθρωποι κατέστρεψαν τη χώρα με τις συνταγές, αλλά δεν εννοούν να διδαχτούν από τα λάθη τους.