Δύο εκδοχές υπάρχουν σήμερα στην κυβέρνηση για το αφορολόγητο. Η πρώτη και επίσημη που λέει πως το αφορολόγητο έκλεισε στην πρώτη αξιολόγηση και συνεπώς δεν τίθεται θέμα συζήτησης για μείωσή του. Προστίθεται πως δεν υπάρχει στο τραπέζι επίσημα πρόταση για αλλαγή.
Και η δεύτερη, η ανεπίσημη, η οποία ανάλογα με τις εξελίξεις αναμένεται να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα δημοσιονομικά μέτρα μετά το 2018. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να κάμψει τις αντιδράσεις του ΔΝΤ και των χωρών που βρίσκονται απέναντι στη χώρα μας (Γερμανία, Αυστρία, Φινλανδία, Εσθονία, Σλοβακία) θα προχωρήσει σε ένα ελιγμό με όπλο το αφορολόγητο.
Το σενάριο λέει πως η κυβέρνηση θα βάλει στο… καλάθι του κόφτη και το αφορολόγητο. Που σημαίνει ότι το κύριο διαπραγματευτικό ατού για τα εισοδηματικά μετά το 2018, θα είναι ο κόφτης εμπλουτισμένος με το… κόψιμο του αφορολόγητου.
Δηλαδή, αν κάποια χρονιά δεν επιτευχθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος (στο σημείο αυτό κυβερνητικοί κύκλοι επιμένουν πως δεν έκλεισε ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018 και επιμένουν στο 2,5%) και αυτό διαπιστωθεί τον Απρίλιο του επόμενου χρόνου από τη Eurostat, ο υπουργός Οικονομικών ως το τέλος Μαίου θα λάβει μέτρα, περικοπές δαπανών του προϋπολογισμού σύμφωνα με τα ισχύοντα (μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άλλες δαπάνες) ώστε να διορθωθεί η πορεία. Στα μέτρα αυτά που τώρα περιλαμβάνει ο κόφτης θα προστεθεί και το αφορολόγητο.
Όμως, συγκεκριμένες αποφάσεις δεν πρόκειται να ληφθούν τώρα, ούτε να θεσμοθετηθούν, επιμένει η κυβέρνηση και το μόνο που μπορεί να αποδεχτεί είναι να αναληφθεί δέσμευση και να περιγραφούν οι τομείς οι οποίοι θα υποστούν τις συνέπειες του κόφτη.
Οι ίδιοι κύκλοι υποστηρίζουν πως όχι μόνο πολιτικά, αλλά ούτε οικονομικά είναι ορθό να υπάρξουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις από τώρα, ιδίως σε ένα ασταθές περιβάλλον που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα έχει διαμορφωθεί η κατάσταση ύστερα από δύο ή τρία χρόνια, τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Συνεχίζοντας ένα βήμα παρακάτω, επισημαίνουν ότι και μόνο από αυτό το γεγονός μπορεί να χαρακτηριστούν οικονομικά περίεργες οι απαιτήσεις του ΔΝΤ και μόνο με άλλα κριτήρια και άλλες επιδιώξεις μπορούν να προσεγγιστούν και να ερμηνευτούν, αρνούμενοι να γίνουν πιο ακριβείς.