Σε διεξοδική της ανάλυση η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Financial Times επισημαίνει ότι αν τυχόν καταρρεύσει η ευρωζώνη τότε αυτό το οδυνηρό γεγονός θα έχει δυσβάστακτες επιπτώσεις για το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Η αναφορά των FT δεν είναι τυχαία. Εδώ και καιρό διαπιστώνουμε ότι η Γερμανία, με πρωταγωνίστρια την ίδια την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, ανθίσταται σθεναρά στην προτροπή κορυφαίων ευρωπαίων παραγόντων, όπως ήταν προσφάτως ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ κι ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Τζούλιο Τρεμόντι, να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στην έκδοση ευρωομολόγου, δηλαδή στο τύπωμα φρέσκου χρήματος, για να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα χρέους, που πλήττει μετά την Ελλάδα κι άλλες πολλές χώρες. Την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία.
Είναι προφανές ότι αν μετά την ένταξη της Ελλάδας και της Ιρλανδίας στον μηχανισμό στήριξης, έλθει η σειρά της Πορτογαλίας και το κυριότερο της Ισπανίας τότε είναι προφανές ότι ο μηχανισμός αυτός και κατ’ επέκταση η ίδια η ευρωζώνη δεν θα αντέξουν. Κι ο λόγος, όπως προσφυώς έχει επισημάνει κορυφαίος οικονομολόγος, «η Ισπανία αποτελεί πολύ μεγάλη οικονομία για να μην την σώσει η Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και πολύ μεγάλη για να μπορέσει να την σώσει με τα υπάρχοντα μέσα». Είναι προφανές ότι χωρίς την κυκλοφορία φρέσκου ευρώ, που κάποιοι το υπολογίζουν ακόμα και στα 2 η και 3 τρις, η παρτίδα δεν σώζεται. Κι αυτός είναι ο λόγος, που υπάρχει μεγάλη αγωνία σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και στον κόσμο.
Όμως η αντίσταση της Γερμανίας, που έχει τον πρώτο και ισχυρότερο λόγο, στην υπόθεση αυτή είναι ενδεικτική μιάς κατάστασης, που πολύ δύσκολα μπορεί να αντιμετωπισθεί και να εξηγηθεί. Ασφαλώς και το Βερολίνο έχει ισχυρούς ενδοιασμούς για το τι πρέπει να γίνει. Και δεν θέλει να δώσει λάθος μηνύματα στις αγορές αλλά και στις καταχρεωμένες χώρες ότι μπορούν να εγκαταλείψουν την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική περιστολής των ελλειμμάτων τους. Και στην στάση του αυτή απέκτησε και την συμφωνία της Γαλλίας, προφανώς γιατί η κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί δεν θέλει να διαρρήξει τον περιβόητο γαλλογερμανικό άξονα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνον η ενιαία στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορεί να σώσει την κατάσταση, που σήμερα είναι περισσότερο επικίνδυνη κι εφιαλτική από ποτέ.
Οι επιλογές, που κάποιοι υποστηρίζουν ενός ευρώ δύο ταχυτήτων η μιας Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, δεν είναι βιώσιμες. Γιατί όπως επισημαίνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζον Σνόου για να επιζήσει μακροπρόθεσμα το ευρώ χρειάζεται εντέλει ενιαία δημοσιονομική πολιτική, ενιαία αγορά εργασίας, ενιαία φορολογική πολιτική, ενιαία αγορά κεφαλαίου. Κι αυτά δεν υφίστανται, επειδή η συνθήκη του Μάαστριχτ δεν εξασφάλισε, πριν από τη νομισματική ένωση, την οικονομική αλλά και την πολιτική ενοποίηση. Και τούτο διότι ο κ. Σνόου έχει διαφορετική αντίληψη από τους γερμανούς της πραγματικότητας, που σήμερα διαμορφώνεται.
Θυμάται ότι το 1790, ο πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζωρτζ Ουάσιγκτον, ο περίφημος Χάμιλτον (που αργότερα σκοτώθηκε σε μονομαχία με τον Ααρον Μπερ) είχε απαντήσει όταν τον ρώτησαν τι θα συνέβαινε με τα διαφορετικά χρέη των 13 πρώτων Πολιτειών που αποτέλεσαν τότε τις ΗΠΑ: «Το χρέος είναι ένα». Αυτός είναι ο λόγος, που σήμερα στην Αμερική η κυβέρνηση Ομπάμα κι η αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα υπό τον Μπεν Μπερνάνκι προχωρούν στην κυκλοφορία νέου χρήματος, ύψους πολλών δις δολλαρίων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ύφεση, που πλήττει την αμερικανική οικονομία. Όμως το ίδιο δεν ισχύει για την Ευρώπη. Η οποία καθώς είναι πολιτικά κατακερματισμένη, δεν αισθάνεται ότι «το χρέος είναι ένα». Κι ότι το χρέος της Ελλάδας και της Ιρλανδίας αφορά εξίσου τη Γερμανία και τη Γαλλία.