Ότι κι αν λένε εκείνοι, που τα βάζουν με τους (αναμφίβολα αναξιόπιστους αλλά ακόμα αξιόπιστους για τις αγορές) διεθνείς οίκους, το βέβαιο είναι ότι λέγονται πολλές αλήθειες. Κι αυτές δεν πρέπει να τις ξεχνάμε. Και τούτο διότι η κατάσταση σήμερα είναι εξαιρετικά αρνητική για την Ελλάδα και την οικονομία της. Ο πρώτος λόγος, που μας αφορά άμεσα, οφείλεται στο ότι η χώρα μας έχει χάσει την αξιοπιστία της, δεν προχωρεί ταχέως στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις κι ολοένα περισσότεροι διεθνώς εκτιμούν ότι δεν θα τα καταφέρει και υποχρεωτικά θα οδηγηθεί στην αναδιάρθρωση του χρέους της, δηλαδή στην χρεοκοπία.
Ο δεύτερος λόγος αφορά την ίδια την ευρωζώνη και την μεγάλη κρίση του χρέους, που την πλήττει με αποτέλεσμα τεράστιες δυσκολίες δανεισμού να αντιμετωπίζουν εκτός από την Ελλάδα και η Πορτογαλία, κι η Ισπανία και φυσικά η Ιρλανδία. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, η Αθήνα πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη σωτηρία της είναι να αποφασίσουν οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή η Γερμανία, να διασώσουν συνολικά την ευρωζώνη και μαζί της και την Ελλάδα. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την έκδοση φρέσκου χρήματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αναλάβει, με αυστηρούς όρους φυσικά, να αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Ελλάδας και των υπολοίπων κρατών. Αυτό τούτη τουλάχιστον την στιγμή δεν γίνεται, επειδή οι γερμανοί για πολλούς και διάφορους λόγους το αρνούνται κι αντιστέκονται στις πιέσεις και των υπερχρεωμένων κρατών και του διοικητή της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ και του προέδρου του Γιούρογκρουπ Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ.
Οι περισσότεροι αναλυτές, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, εκτιμούν ότι τελικά το Βερολίνο, κυρίως για πολιτικούς κι ιστορικούς λόγους και λόγους γοήτρου, θα υποχωρήσει και θα δεχθεί με τη μία η την άλλη μορφή να στηρίξει τα κράτη της ευρωζώνης. Με όρους φυσικά σκληρούς, που θα υποχρεώσουν την Ελλάδα να αλλάξει συμπεριφορά και να προχωρήσει με μεγάλο κοινωνικό κόστος σε μεταρρυθμίσεις, που θα είναι πρωτοφανείς κυρίως για το Δημόσιο.
Όμως κι αυτό ακόμα δεν είναι βέβαιο. Γιατί είναι προφανές ότι η κυβέρνηση της Γερμανίας υφίστανται τις συνέπειες μιάς έντονης πίεσης από την κοινή γνώμη της χώρας τους, που δεν δέχεται χώρες όπως η Ελλάδα να ζουν καλά με τα δικά τους χρήματα. Συνεπώς, ακόμα κι αν τελικά η Γερμανία υποχωρήσει, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Και να αρχίσουμε να παράγουμε πλούτο αντί να δαπανάμε τα δανεικά, που πλέον δεν υφίσταται.
Και για να γίνει αυτό πραγματικότητα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος, που δανειζόταν για να διορίζει άχρηστους δημόσιους υπαλλήλους, για να δίνει πρόωρες συντάξεις στα 45 και στα 50, για να προστατεύει σειρά επαγγελμάτων, για να τακτοποιεί ημετέρους, για να βολεύει κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, δεν υπάρχει πλέον. Κι ούτε θα ξαναυπάρξει. Ευτυχώς αν όχι για μας τουλάχιστον για τα παιδιά μας.