Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο : Μαζικές πωλήσεις από τις αγορές ομολόγων
”Πάρα πολύ μεγάλη προσοχή έχει επικεντρωθεί στην πιθανότητα μαζικών τραπεζικής φυγής από τις τράπεζες της ευρωζώνης. Υπάρχει όμως κάτι εξίσου σημαντικό που ήδη συμβαίνει: Η μαζική φυγή από τα ομόλογα.
Οι ξένοι επενδυτές εγκαταλείπουν τις αγορές κρατικών και εταιρικών ομολόγων της Ιταλίας και της Ισπανίας κατά ορδές τον τελευταίο χρόνο και δεν υπάρχουν ενδείξεις επιβράδυνσης των πωλήσεων. Αν μη τι άλλο, υπάρχει ανησυχία ότι η διαδικασία θα συνεχίζεται για αρκετό καιρό, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι γενικευμένες μαζικές αναλήψεις καταθέσεων σε πολλές χώρες, θα είναι καταστροφικές. Αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πολλές αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Οι καταθέσεις στις ιταλικές τράπεζες έχουν αυξηθεί τους τελευταίους μήνες, ενώ στις ισπανικές έχουν μειωθεί λίγο.
Όμως η εικόνα είναι διαφορετική αν δούμε τα ξένα κεφάλαια. Η JPMorgan εκτιμά ότι 200 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα της Ιταλίας και 80 δισ. ευρώ σε ισπανικά, έχουν πουληθεί από τους ξένους επενδυτές στο τελευταίο 9ηνο, πάνω από 10% για κάθε μια από τις αγορές.
Ο Matt King της Citi έχει προχωρήσει παραπάνω, αναλύοντας τις λεπτομέρειες των ισολογισμών Target2 που παρακολουθούν τις διακρατικές πληρωμές στην ευρωζώνη. Εχει συζητηθεί πολύ το πώς τα πλεονάσματα της Γερμανίας στο Target2 αυξάνονται ραγδαία ενώ τα ελλείμματα στην ευρωπεριφέρεια εκτινάσσονται. Ο κ. King χρησιμοποιεί τα στοιχεία για το ισοζύγιο πληρωμών κάθε χώρας, που δείχνει τις διακρατικές κινήσεις κεφαλαίων και αφαιρεί το Target2 και άλλες ροές του δημοσίου τομέα για να καταλήξει στο μέγεθος της φυγής ξένων κεφαλαίων. Το συμπέρασμα είναι τρομαχτικό.
Στην Ισπανία έχουν γίνει εκροές 100 δισ. ευρώ, περίπου 10% του ΑΕΠ, από τα μέσα του περασμένου χρόνου. Στην Ιταλία είναι χειρότερα: Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι έφυγαν από την χώρα 230 δισ. ευρώ, κοντά στο 15% της παραγωγής.
Πολλές πωλήσεις γίνονται υπό την κάλυψη του προγράμματος φθηνών δανείων της ΕΚΤ προς τις τράπεζες, τα LTRO. Οι ξένοι επενδυτές χρησιμοποίησαν την ζήτηση από τους εγχώριους ομολογιούχους για εθνικά χρεόγραφα, για να «την κάνουν.»
Αυτά έχουν μεγάλη σημασία γιατί η Ιταλία και η Ισπανία εξακολουθούν να εκπροσωπούν μεγάλα κομμάτια των ομολογιακών δεικτών που παρακολουθούν οι επενδυτές. Η Ιταλία, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη αγορά ομολόγων στον κόσμο, καταλαμβάνει πάνω από 20% σε ορισμένους δείκτες κρατικών ομολόγων.
Και υπάρχουν ακόμη πολλά ενεργητικά για πούλημα. Η JPMorgan εκτιμά ότι, στην Ιταλία και την Ισπανία, οι ξένοι επενδυτές κατέχουν 800 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα, 500 δισ. ευρώ σε εταιρικά ομόλογα και 300 δισ. ευρώ σε μετοχές. Αν βάλουμε και τα συνολικά 3 τρισ. ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις – από όλους και όχι μόνο τους ξένους- είναι φανερό ότι έπονται μεγαλυτερα προβλήματα. Βεβαίως οι πωλήσεις από τους ξένους επενδυτές ίσως δεν έχουν σημασία για χώρες όπου οι εγχώριοι επενδυτές καλύπτουν το κενό. Η Ιαπωνία είναι το απόλυτο παράδειγμα χώρας που δεν εξαρτάται από τους ξένους για την χρηματοδότηση του μεγάλου ελλείμματός της. Όμως η ταχύτητα των πωλήσεων έχει μεγάλη σημασία. Οι εγχώριοι επενδυτές θα μπορούσαν να καλύψουν μια τρύπα, αλλά οι εκροές που βιώνουν τελευταία Ισπανία και Ιταλία θα είναι δυσκολο να καλυφθούν αν συνεχιστούν.
Το έργο του ευρώ υποτίθεται ότι θα ήταν διαφορετικό. Σχεδιάστηκε για να ενθαρρύνει τις διακρατικές ροές κεφαλαίων και επενδύσεων, όχι να οδηγήσει σε εθνικοποίηση. Η μεγάλη ανησυχία είναι ότι, εκτός από λίγες μεγάλες χώρες όπως η Γερμανία, οι αγορές της ευρωζώνης γκετοποιούνται και κυριαρχούνται από εγχώριους επενδυτές που δεν θέλουν πια να επενδύσουν έξω από τα σύνορά τους.
Κι όλα αυτά χωρίς να μπαίνει ο παράγοντας της πιθανότητας να χρεοκοπήσει ή να φύγει από το ευρώ η Ελλάδα. Οι αγορές θεωρούν πια είτε το ένα είτε το άλλο, πολύ πιθανό.
Οι συνέπειες του ντόμινο είναι δύσκολο να υπολογιστούν αλλά θεωρείται πρακτικώς βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν περαιτέρω πωλήσεις από τους ξένους επενδυτές. Πιο ύπουλο ακόμη είναι ότι μια έξοδος ή χρεοκοπία της Ελλάδας, αποκρυσταλλώνοντας τις ζημιές για τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες σε όλη την ευρωζώνη, θα θέσει υπό αμφισβήτηση την δέσμευση στήριξης των υπολοίπων κλονιζόμενων οικονομιών. Το κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας θα εκτιναχθεί ακόμη υψηλότερα αν οι επενδυτές φοβηθούν ότι δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για αυτές τις χώρες.
Οι μαζικές τραπεζικές αναλήψεις κλέβουν τα πρωτοσέλιδα. Όμως οι αναλήψεις των ξένων κεφαλαίων μπορεί να είναι εξίσου τρομαχτικές για το μέλλον του ευρώ”.
Πηγή Euro2day
Διαβάστε επίσης :