Το είπε απαράμιλλα ο Α.Παπαδόπουλος και το μεταφέρω αυτούσιο:
«Ονομάσαμε αναδιανομή του εισοδήματος την διανομή των δανείων και των πόρων της Ε.Ε. Η αναδιανομή θέλει πολιτικό σθένος. Για την διανομή των δανεικών, αρκεί το πολιτικό θράσος». Η περιγραφή καλύπτει απόλυτα τις βάσεις στις οποίες από το 1980 και μετά χτίσθηκε το Ελληνικό δημόσιο. Ένα θαυμαστό μοντέλο συναίνεσης , όπου οι πολλοί εξασφάλισαν την ατιμωρησία της διαφθοράς τους, αποδεχόμενοι την δυνατότητα των ηγεσιών στην διαπλοκή και την μεγάλη συναλλαγή. Ηγεσιών πολιτικών,, επιχειρηματικών, ακαδημαϊκών, δημοσιογραφικών, πνευματικών, δικαστικών.
Το προς διανομή κεφάλαιο μεταξύ των ολίγων κατ’ αρχήν αλλά και των πολλών στη συνέχεια ήταν οι πόροι της Ένωσης. Τα λάφυρα της κοινής κλοπής.
Όλο το δημόσιο σιγά σιγά στήθηκε, γαλουχήθηκε, νομοθετήθηκε σε αυτή την πολιτική διανομής. Αυτή η διανομή ονομάσθηκε αναδιανομή , για λόγους καθαρά προπαγάνδας, κοινωνικής ευαισθησίας και τα παρόμοια. Είναι το περίφημο κοινωνικό συμβόλαιο-της ντροπής- που ανά τετραετία συνέτασσε η πολιτική ηγεσία με την κοινωνία.
Ίσως τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι δύο, κάτι σαν εναρκτήριο λάκτισμα και τα δύο από την περίοδο 1984-85. Το πρώτο: «Είπα να παίρνουμε και κανένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια δρχ..» Σχόλιο του πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου για τον πρόεδρο της ΔΕΗ που κατηγορήθηκε για μίζα 150.000 Ευρώ περίπου. Δηλαδή ορμήστε, φάτε αλλά με αυτοσυγκράτηση, μην προκαλείτε.
Το δεύτερο η αλλαγή του Συντάγματος του 85 με την πρόταση για πρόεδρο Σαρτζετάκη, παρά τις υποσχέσεις στον Κ. Καραμανλή. Το Σύνταγμα του 85 στην ουσία δίνει το σύνθημα για την κατάργηση κάθε θεσμικού αντίβαρου στην Εκτελεστική εξουσία.
Αυτή η μονοκεντρική θεσμική οργάνωση, στο όνομα της ταχύτητας και της αποτελεσματικότητας, βαφτίστηκε θεσμικός εκσυγχρονισμός και εκδημοκρατισμός, επεκτάθηκε στο σύνολο του Δημοσίου, το οποίο και μετέτρεψε σε ένα μεγάλο σύστημα με πολλά μικρά, υποσυστήματα κλειστά, μηδενικής εντροπίας.
Το αντίστοιχο του θεσμικού αντίβαρου στην Εκτελεστική , ονομάζεται στο δημόσιο ελεγκτικοί μηχανισμοί: πειθαρχικά συμβούλια στη διοίκηση, αξιολόγηση στην παιδεία, επιτροπές στις προμήθειες. Άλλα καταργήθηκαν , όπως η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, άλλα αποτέλεσαν μέρος του συστήματος, όπως τα υπηρεσιακά συμβούλια ή οι επιτροπές, όπου υπήρχε εναλλαγή ρόλων ελεγκτή-ελεγχόμενου, σαφής δηλαδή σύγκρουση συμφερόντων μιας και τα ίδια πρόσωπα έκριναν και εκρίνοντο.
Μηδενική εντροπία διότι διαφορετικά συμφέροντα, κίνητρα, σκοποί ποτέ δεν συγκρούσθηκαν θεσμικά στο ιδιότυπο αυτό τερατούργημα, δεν λειτούργησε ποτέ άλλος ανταγωνισμός πλην του κομματικού. Έτσι εξασφαλίσθηκε το απρόσκοπτο της διανομής των λαφύρων. Έναντι, οι ελίτ εξασφάλισαν την κυριαρχία τους με περιορισμένη κομματική εναλλαγή, την απουσία ελέγχου και την συνεχή επέκταση της προσωπικής και κοινωνικής τους επιτυχίας με μηδενική διακινδύνευση.
Δεν επρόκειτο φυσικά περί οργανωμένου σχεδίου κάποιου ή κάποιων διαβολικών εγκεφάλων. Ήταν ο φτωχός τελικά τρόπος , απότοκο και αυτός της προδικτατορικά ανώμαλης και μεταπολιτευτικά ρηχής θεσμικά Ελλάδας, να αντιμετωπίσει τις συγκλονιστικές ανατροπές, γεωπολιτικές και τεχνολογικές, συνδυάζοντας τες με την εξομάλυνση της εμφυλιακής κληρονομιάς μιας χώρας, φτωχής σε πόρους κοινωνικούς και οικονομικούς.
Πολλά και μπερδεμένα δηλαδή, που δεν μπόρεσαν να στηθούν ως πεδία γόνιμων συγκρούσεων και να αναπλάσουν το οικοδόμημα, οπότε βρήκαν τελικά σημείο ισορροπίας στην λαφυραγώγηση των κοινοτικών πόρων. Αυτή η συνομολόγηση, αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της ντροπής εξασφάλιζε το ατιμώρητο των πάντων, παρά τις σχεδόν καθημερινές υποσχέσεις με αρχάγγελους της κάθαρσης, το μαχαίρι που φτάνει στο κόκαλο, τους ένοχους που θα τιμωρηθούν όσο ψηλά κι αν βρίσκονται….
Σημεία τριβής το σύστημα είχε μόνον όταν εξόφθαλμα παραβιαζόταν η άρρητη συμφωνία της «δίκαιης» διανομής. Το 1986 με το πλάνο λιτότητας, το 1992 με το Μάνο, το 1999 με το Χρηματιστήριο, και βεβαίως όταν ο Σημίτης, ο απεχθής λογιστής, προσπάθησε δειλά και πονηρά να τσακίσει τη συμφωνία. Στο ασφαλιστικό, στην εισαγωγή του Ευρώ.
Έτσι φτάσαμε, έτσι συμμετείχαμε, επωφεληθήκαμε, ανεχθήκαμε τέλος πάντων ζήσαμε όλοι μέχρι σήμερα. Παρά τις εξόφθαλμες αθλιότητες της πολιτικής, των ΜΜΕ, των δικαστών και εισαγγελέων, των μικρών και μεγάλων συναφιών των τελωνειακών, εφοριακών, καθηγητών και λοιπών ελεγκτών του Δημοσίου. Χωρίς κατ’ αρχήν τη διεύρυνση της Ένωσης το 2003 που αναγκαστικά μείωσε τις εισροές -τα λάφυρα- και κυρίως τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008 και τις συνέπειες της, μάλλον θα συνεχίζαμε αμέριμνοι να ψάχνουμε τους 5 νταβατζήδες που …λυμαίνονται τη χώρα και να ανησυχούμε για την υγεία της Πετρούλας και της διαζευγμένης ωραίας Ελένης.
Σύνοψη: το Ελληνικό Δημόσιο και ο μαζί του συναλλασσόμενος ιδιωτικός τομέας, οργανώθηκαν και λειτουργούν ως σύστημα μοιράσματος, διανομής δανεικών. Είναι αδύνατο σήμερα , ως δια μαγείας, να μετατραπούν σε σύστημα οργάνωσης παραγωγής, ελέγχου και αναδιανομής. Αδύνατο είναι, εφικτό όμως ταυτόχρονα ως στόχος αναγεννητικός, που δίνει νόημα στις θυσίες και σκοπό στην προσπάθεια, δηλαδή όραμα και ελπίδα.
Η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός δεν κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Παραθέτω πρόσφατα πικρά παραδείγματα.
Στο DNA toy ΠΑΣΟΚ δεν είναι τα μέτρα, και ο πρωθυπουργός θα συνυπέγραφε τα πανό «έξω το ΔΝΤ» όπως εδήλωσε.
Βεβαίως δεν είναι στο DNA κανενός ΠΑΣΟΚ να κόβει μισθούς, όλοι να δίνουν θέλουν, αυτό ήταν το συμβόλαιο, το είπαμε. Η φράση του κου Παπανδρέου θα ήθελε συμπλήρωμα : ..και γι αυτό να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ όχι τα μέτρα. Να γίνει παράταξη ευθύνης με μέτωπο στη λαμογιά, παραγωγής και δουλειάς, όχι κομπίνας και χειραγωγικής μεσολαγνείας.
Τι μήνυμα μεταφέρει ο πρωθυπουργός δηλώνοντας αλληλέγγυος των συνθημάτων κατά ΔΝΤ; Ότι καλώς διαμαρτύρονται, ότι αντιμετωπίζουμε νέα εξωτερική απειλή, κατοχή ίσως; Κι αν έχουμε Κατοχή εκείνος ποιος είναι , ο νέος Τσολάκογλου;
Λεκτική αμετροέπεια, πάλι τα ίδια λοιπόν, λες και το ΔΝΤ ήρθε μόνο του, λες και δεν το εκλιπαρούμε, δεν επαιτούμε την έλευσή του για να μας σώσει, αν γίνεται, από την χρεοκοπία!
Μήπως αυτή η διγλωσσία σας είναι γνώριμη; Μήπως σας θυμίζει το περίφημο «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» και «έξω οι βάσεις του θανάτου»,όταν ο Α. Παπανδρέου υπέγραφε τη συμφωνία για τις βάσεις;
Ο Γ. Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών ανακοίνωσε πως οι εφορίες εισέπραξαν το 20% του στόχου τους. Σε μια στιγμή μάλιστα, όπου από την πορεία των εσόδων, εξαρτάται η περαιτέρω μείωση εισοδημάτων των εργαζομένων . Μια απλή δήλωση λοιπόν , από ποιον; Τον επικεφαλής ουσιαστικά του εισπρακτικού μηχανισμού! Ο οποίος προφανώς απέτυχε παταγωδώς, όχι μόνο για το 20%, αλλά γιατί δεν το είδε νωρίτερα, δεν πήρε μέτρα διορθωτικά κλπ. Δεν παραιτήθηκε από φιλότιμο, δεν τον απέπεμψε κανείς προϊστάμενος του.
Γιατί , όπως είπαμε παραπάνω η παραγωγικότητα δεν είναι κριτήριο. Στα λόγια όμως διατυμπανίζεται πως οι θυσίες των εργαζομένων δεν θα πάνε χαμένες…
Δεν επεκτείνομαι και φυσικά ο λόγος δεν είναι πως λείπουν τα παραδείγματα. Δεν θα είχε νόημα να αναφερθώ στο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας στη ΝΔ. Το σχόλιο μου για την κοινοβουλευτική-ακόμη- Αριστερά είναι πως αποτελεί αντιδραστική πλέον πολιτική δύναμη, δυστυχώς. Δεν έχει τίποτα να προσθέσει, κάτι να προσκομίσει στην προσπάθεια, που ούτως ή άλλως θα καταβληθεί για την ανόρθωση της χώρας. Ο λόγος και τα έργα της συγκλίνουν επικίνδυνα με ακροδεξιές αντίστοιχα αναλύσεις κοινωνισμού και αντιδημοκρατικές πρακτικές ασυδοσίας, στα πλοία, τα ξενοδοχεία και αύριο ποιος ξέρει που! Είναι η πολιτική δύναμη που, παρά τη περί του αντιθέτου ρητορική της, κατ’ εξοχήν δικαιώνει τη συνέχεια του παλιού, λαφυραγωγικού μοντέλου του δημοσίου και της χώρας.
Παρακολουθώ απαισιόδοξα τον δημόσιο διάλογο των τελευταίων ημερών. Ορίζοντας την γραμμή δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από την σκοπιμότητα ή μη έλευσης του ΔΝΤ, οι πολιτικές δυνάμεις στοιχίζουν σε λάθος μέτωπα, με παράλληλους μονολόγους, δηλαδή αντιπαραγωγικά και ασύμβατα την κοινωνία.
Έτσι οι μεν καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι το ΔΝΤ θα μας στρώσει, θα επιβάλλει τους εκσυγχρονισμούς που ήταν αδύνατο να επιτευχθούν στο παρελθόν. Αγνοούν έτσι, πως δεν είναι στη φύση του Ταμείου, ο εκσυγχρονισμός των δομών και θεσμών μιας χώρας. Σκοπός του είναι η εξυγίανση των οικονομικών, σε βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη προοπτική και μόνο σαν παράπλευρο αποτέλεσμα μπορεί να έχει την άρση δομικών παραλογισμών, όπως π.χ. στο ασφαλιστικό.
Από την άλλη το ΔΝΤ εμφανίζεται ως η σίγουρη σωτηρία από τη χρεοκοπία για την Ελλάδα. Πρόκειται περί υπερυπόσχεσης. Μπορούμε να χρεοκοπήσουμε άνετα, και με την παρουσία του ΔΝΤ. Όχι σήμερα αλλά σε βάθος τετραετίας εάν δεν αλλάξουμε ριζικά, αλλάζοντας το DNA του συστήματος, μεταθέτοντας τα πεδία σύγκρουσης, δηλαδή τα κριτήρια συγκρότησης του νέου Δημοσίου από την διανομή, στην αποτελεσματική διαχείριση της οργάνωσης και ελέγχου παραγωγής πλούτου στη χώρα.
Η απίστευτη αυτή άρνηση της πραγματικότητας έχει κάνει βαρόμετρο του εθνικού θυμικού την πορεία των spreads.
‘Όμως αν τα spreads ανεβαίνουν είναι γιατί το διεθνές διατραπεζικό εμπόριο, αυτό είναι τα spreads, βρίσκει εύκολο έδαφος κερδοφορίας, στην γενναία σύγχυση που παράγει η Ελλάδα, με τον αλληλέγγυο των διαδηλωτών Πρωθυπουργό, τους 15 συνδικαλιστές που αποκλείουν τα πλοία, την αντιπολίτευση που ορίζει εθνικό μετερίζι τον αποκλεισμό του ΔΝΤ, που επισήμως καλέσαμε!!
Και παράλληλα δεν διαφαίνεται καμιά οργανωμένη προσπάθεια στα μικρά πράγματα του κώδικα, να επιτρέπονται οι μεταθέσεις, να αξιολογούνται οι υπάλληλοι, να ελέγχονται τα συνάφια, να σπάσουν οι μηχανισμοί. Να αρχίσει δηλαδή η παραγωγή εθνικού πλούτου. Αντ’ αυτού απεργίες και δηλώσεις περί κεκτημένων της ΑΔΕΔΥ
Τι αξιοπιστία γεννούν τα παραπάνω για κάποιον που έχει ή θέλει να δανείσει λεφτά στην Ελλάδα; Εσείς θα δανείζατε;
Σύνοψη. Τα ελλείμματα μας δεν είναι δυστυχώς μόνο οικονομικά. Έλλειμμα σχεδίου, πνοής, ηγεσίας έχουμε, για να ανοίξει αποφασιστικά τη νέα εποχή που αναγκαστικά άρχισε, μα καθόλου ελπιδοφόρα.
Τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υπολείπονται ιδιαίτερα των αναγκών, ακόμη ασχολούνται με την εποχή που έκλεισε, της λαφυραγώγησης και του μεριδίου στο πλιάτσικο Έλλειμμα εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης. Η Κυβέρνηση και τα σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα δεν τολμούν ή δεν μπορούν. Φαίνονται να έχουν χάσει τον έλεγχο των λόγων τους και της κατάστασης, να αντιδικούν σε μη θέματα, να παράγουν σύγχυση αντί για στοίχιση των κοινωνικών δυνάμεων. Έλλειμμα διακυβέρνησης και οράματος. Η μπάλα χάθηκε. Αναζητείται από ιστορική καταχρηστική αναλογία, Ελ. Βενιζέλος.