Βλέπετε οι υπερατλαντικοί μας φίλοι έχουν σημαντικά ποσά δανειστεί με ρήτρα Ευρώ.
Οι μεγάλοι , Γαλλογερμανοί, Ευρωπαίοι εταίροι εδώ και καιρό γκρινιάζουν για το ισχυρότερο απ’ όσο θα ήθελαν, Ευρώ που δυσκολεύει τις εξαγωγές τους και άρα επιβραδύνει την ανάκαμψη, ή δημιουργεί εσωτερικά κοινωνικά θέματα σε ευαίσθητους τομείς όπως η αυτοκινητοβιομηχανία. Δεν έχουν ουσιώδη λόγο λοιπόν να αντιταχθούν πολιτικά στην αμερικανική κίνηση.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαντά στις επιθέσεις στο Ευρώ με την γνωστή αργόσυρτη, μακροσκοπική λογική της , μιας και είναι ο μόνος υπερεθνικός , άρα χωρίς εμφανείς πολιτικές δεσμεύσεις, τραπεζίτης. Δηλαδή δεν την ενδιαφέρει το συγκυριακό, βραχυπρόθεσμο πολιτικό, κοινωνικό κόστος, πολύ περισσότερο όταν είναι περιφερειακό.
Κι όταν το δολάριο ανεβαίνει, η τιμή του πετρελαίου μειώνεται, οι Κινέζοι χαίρονται και γενικά είμαστε γεωπολιτικώς μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Παντού; Όχι ακριβώς! Υπάρχει ένα μικρό χωριό, στην κλίμακα του παγκόσμιου χάρτη, που αφρόνως αμάρτανε με δανεικά και κλεψιμαίικα εδώ και χρόνια και σήμερα έγινε διάσημο αρνητικό παράδειγμα στην παγκόσμια κρίση. Αυτή η Ελληνική κουκίδα στο χάρτη γίνεται στην παγκοσμιοποιημένη, ανοιχτή διεθνή διαπραγμάτευση ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ. Η Ελλάδα κι από κοντά οι μεσογειακοί μας ομόλογοι, το νότιο μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που τυχαίνει για τους παραπάνω λόγους η καταβαράθρωσή της να βολεύει σχεδόν όλους, εκτός από τους πολίτες της. Πως φτάσαμε σε αυτή τη θέση να γίνουμε το εύκολο θύμα, το σημείο που συγκλίνουν οι διαφορετικές και ανταγωνιστικές διεθνείς στρατηγικές; Κατόρθωμα προς αποφυγή.
Θα το ξεπεράσουμε; Σίγουρα αλλά με τι κόστος, πόσα χρόνια τα παιδιά μας θα δουλεύουν για να πληρώνουν τα δικά μας βερεσέδια! Αν κάτι καλό μπορεί να βγει από τη δεινή κατάσταση είναι να αλλάξουμε λίγο νοοτροπία. Δεν έχουμε δείξει να έχουμε καμιά συνείδηση πως μετέχουμε σε μια Ένωση, την Ευρωπαϊκή. Μετέχω σημαίνει εκχωρώ μέρος της ελευθερίας για να κερδίσω άλλα πράγματα. Όπως το ζευγάρι στο γάμο, όπως κάθε μέλος στην οικογένεια, όπως όταν στη δουλειά σου παίρνεις συνέταιρο.
Χρόνια τώρα η δημόσια εθνική ρητορική αλλά και η κοινή οικονομική πρακτική εμφανίζει την Ευρώπη σαν τους ευκολόπιστους λεφτάδες, τους γνωστούς κουτόφραγκους, που λίγο από αφέλεια, λίγο από συμπάθεια, λίγο γιατί τους περισσεύουν, μας δίνουν χωρίς να ρωτάν τι τα κάνουμε.Έτσι τα μεγάλα αλλά και τα μικρά έργα, είναι μονίμως με διπλό και παραπάνω κόστος έναντι του προϋπολογισμού (οι γνωστές υπερτιμολογήσεις) , για να πάρουμε την επιχορήγηση όχι του 40 αλλά του 100% του έργου. Οι αγροτικές επιδοτήσεις πάνε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αγροτικές επενδύσεις, το κτηματολόγιο θέλει τρεις φορές για να ξεκινήσει και ο κατάλογος μακρύς κι ατέλειωτος.
Το ΑΕΠ αυξάνονταν και για την ανάπτυξη χαιρόμασταν, μόνο που κανείς δεν τολμούσε να πει πως πουλάγαμε ο ένας στον άλλο, ρούχα , οικόπεδα, υπηρεσίες, με λεφτά που ήταν δανεικά. Αυτό δεν είναι συνεταιρισμός. Εμείς εταίρους δεν έχουμε γιατί ευθύνες δεν αναλάβαμε. Ψέματα στην εξωτερική πολιτική για το κυπριακό, ψέματα για την ανεργία, ψέματα για τον προϋπολογισμό και τα ελλείμματα , ψέματα για το πόσοι και που είναι αγρότες –ακόμα η περιβόητη στατιστική υπηρεσία ισχυρίζεται πως το 30% του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται στις αγροτικές περιοχές. Μάγκες της δεκάρας
Κάναμε το λάθος να τους θεωρήσουμε χορηγούς. Φίλους Ευρωπαίους σπόνσορες που με λίγο αρχαιοελληνικό παραμύθι και μια βόλτα στη Σαντορίνη θα ανέχονται να μας χαρτζηλικώνουν μια ζωή.
Κλείσαμε τα μάτια και τα αυτιά σε όποιον γκρίνιαζε για τα κακά που έρχονται. Ες αύριον τα σπουδαία και η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ακριβώς όπως κάνουμε με τα σκουπίδια που έξω από την πόρτα μας κι ας είναι όπου θέλουν. Όπως οδηγούμε χωρίς να κοιτάμε ποτέ πίσω, μπαίνοντας από το πλάι στην ουρά και στο φανάρι. Όπως παραβιάζουμε με μεγάλη άνεση, μαγκιά το νόμο περί απαγόρευσης του καπνίσματος, έλα μωρέ που θα καταπιεσθούμε. Όπως, όπως , όπως.
Και τώρα γιατί βγάλαμε τον Παπανδρέου με τέτοια διαφορά; Μα για να μας βγάλει από τα δύσκολα. Δηλαδή να κάνει αυτός κάτι εκεί με τους Ευρωπαίους που τους ξέρει από παλιά, με τους Αμερικανούς που είναι και λίγο πατριώτες του, τέλος πάντων να το χειριστεί το ζήτημα.
Εμείς. Η πάρτη μας. Φυσικά και δεν αλλάζουμε. Να αλλάξουν οι άλλοι, οι δίπλα και οι απέναντι. Εμείς, με τα τρακτέρ μας αν είμαστε αγρότες, με τις πορείες μας αν είμαστε συμβασιούχοι, με τις καταλήψεις μας αν είμαστε φοιτητές. Και με τις εφημερίδες μας αν είμαστε εργολάβοι. Τι μένει; Μαυρίλα και φόβοι. Και λίγη ελπίδα πως αυτοί που δεν μιλούν, που έχουν πεισμώσει να τα καταφέρουν, από τους ρομαντικούς της δενδροφύτευσης μέχρι τους χαζούς που πληρώνουν την εφορία, όλοι αυτοί είναι τελικά πιο πολλοί και εκπροσωπούνται και στις διάφορες ηγεσίες του τόπου. Μήπως υπάρχει κι άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε;