αναλυτές και μέσα ενημέρωσης -κυρίως αγγλοσαξωνικά- που επιμένουν στα σενάρια αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας.
Μάλιστα κατά την εφημερίδα “Τα Νέα” έχουν “καταλήξει” και στους τρεις επικρατέστερους τρόπους γιά να γίνει κάτι τέτοιο.
Το βασικό σενάριο που προβάλλουν, αφορά στην αναδιάρθρωση με “κούρεμα” (haircut). Πρόκειται για πρακτική που εφαρμόζεται όταν μια χώρα αδυνατεί να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της στους πιστωτές της. Σε αυτή την περίπτωση, κατόπιν συνεννόησης με όσους κρατούν στα χαρτοφυλάκιά τους το ελληνικό δημόσιο χρέος των 273,4 δισ. ευρώ, το Δημόσιο προβαίνει σε απομείωση της αξίας των ομολόγων.
Έτσι, για παράδειγμα, ορίζεται ότι για κάθε 100 ευρώ οφειλής θα αποπληρωθούν 60 ευρώ. Πρακτικά, η επιλογή αυτή ισοδυναμεί με χρεοκοπία της χώρας αφού ομολογεί αδυναμία κάλυψης του συνόλου των υποχρεώσεών της.
Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας κίνησης είναι καταστροφικές για τις τράπεζες της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι ελληνικές τράπεζες κρατούν στα χαρτοφυλάκιά τους περί τα 40 δισ. ευρώ ελληνικών ομολόγων, ενώ οι τράπεζες της Γαλλίας διακρατούν ελληνικό χρέος της τάξεως των 70 δισ. ευρώ.
Στο δεύτερο σενάριο, αναλυτές και οικονομολόγοι κυρίως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού εισηγούνται παράταση της λήξης των υφιστάμενων ομολόγων κατά πέντε χρόνια με το ίδιο επιτόκιο. Με αυτό τον τρόπο, το Δημόσιο που θα πρέπει να πληρώσει του χρόνο υ μόνο για λήξεις ομολόγων 27,26 δισ. ευρώ, θα μεταθέσει την εξόφληση της υποχρέωσής του το 2016, παίρνοντας ανάσα πέντε ετών για να δώσει προτεραιότητα στη μείωση του ελλείμματος που αναπαράγει και διογκώνει το πρόβλημα.
Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, οι επιπτώσεις για τις τράπεζες είναι σοβαρές αφού θα στερηθούν τη ρευστότητα κατά τη λήξη των ομολογιών που κατέχουν. Βέβαια δεν χάνουν τα κεφάλαιά τους, τα οποία εξοφλούνται στο σύνολό τους στη λήξη των ομολόγων.
Στο τρίτο σενάριο της προεξόφλησης βραχυχρόνιου χρέους από την Ελλάδα, βασική προϋπόθεση είναι ο μηχανισμός ΕΕ- ΔΝΤ να δώσει στη χώρα φέτος περισσότερα από τα περίπου 30 δισ. ευρώ που χρειάζεται για να καλύψει το σύνολο των δανειακών αναγκών της. «Για παράδειγμα, αν τα κεφάλαια είναι τελικά 45 δισ. ευρώ, τα 15 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για εξόφληση χρέους που λήγει του χρόνου και είναι σήμερα σε χαμηλές τιμές», εξηγεί στέλεχος της αγοράς ομολόγων. Το 2011, η ονομαστική αξία των ομολόγων που λήγουν είναι 27,67 δισ. ευρώ.
Η τρέχουσα αξία τους όμως, μετά την κάθετη πτώση των τιμών των ομολόγων, είναι σήμερα 25,67 δισ. ευρώ. Αν το Δημόσιο είχε τα χρήματα να αγοράσει από τους ομολογιούχους τους τίτλους που λήγουν του χρόνου, θα «κέρδιζε» άμεση μείωση του χρέους αφού θα έσβηνε από το δημόσιο χρέος για παράδειγμα 100 ευρώ και θα πλήρωνε για τη διαγραφή τους 80 ευρώ. Οι τράπεζες και πάλι θα είχαν ζημίες, αλλά η διαδικασία δεν θα ήταν υποχρεωτική.