Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο: Aυτοαναιρούμενη πολιτική διάσωσης της Ελλάδας
”Η επικείμενη τελική αναμέτρηση της Ελλάδας για τον προϋπολογισμό του 2013 θα εξαντλήσει περισσότερο τις όποιες λίγες ελπίδες έχουν απομείνει για τη χώρα. Μετά από ένα καλοκαίρι κατά το οποίο η Ευρώπη πήρε μια οριακά πιο αισιόδοξη στροφή σε ό,τι αφορά την παροχή βοήθειας προς τη χώρα, ώστε να ξεπεράσει την κρίση χωρίς να φύγει από το ευρώ, ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει ότι η όλο και μεγαλύτερη οικονομική κατάρρευση ακυρώνει τα θετικά της αναδιάρθρωσης χρέους που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα φέτος.
Η εκτίμηση ότι το χρέος παραμένει τόσο όσο ήταν και τότε δείχνει ξεκάθαρα τη ζημιά που επέφεραν τα λάθη πολιτικής.
Σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη, το χρέος θα φτάσει το 189% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, θα είναι υψηλότερο δηλαδή από την απαισιόδοξη εκτίμηση του Μαρτίου. Αυτό οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ύφεση της οικονομίας. Ένα μεγάλο αίτιο ήταν η επιλογή να δοθεί προτεραιότητα στις περικοπές του ελλείμματος, αντί στις εξίσου απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις.
Αν είχε δοθεί περισσότερος χρόνος στη μείωση του ελλείμματος, αλλά είχαν ασκηθεί και ισχυρότερες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί το περιθώριο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, αλλά και για τη δυνατότητά της να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Ένα άλλο λάθος ήταν ότι η αναδιάρθρωση των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα έγινε πολύ αργά και πολύ δειλά. Αυτή η χαμένη ευκαιρία έπληξε τις προοπτικές της Ελλάδας και φόρτωσε τους Ευρωπαίους φορολογούμενους με περισσότερο ρίσκο.
Οι δρακόντειες περικοπές του ελλείμματος και η διάσωση των ιδιωτών πιστωτών δεν ευθύνονται αποκλειστικά για την κατάρρευση της χώρας. Η αβεβαιότητα που δημιουργήθηκε από την πολιτική της διάσωσης έχει την ίδια σημασία με τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν.
Με την κυβέρνηση να βρίσκεται επανειλημμένα με την πλάτη στον τοίχο, όταν η τρόικα αποτιμά τη συμμόρφωση της χώρας, δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για περισσότερο από λίγους μήνες τη φορά.
Αυτό κρατά την οικονομία σε μια ατελείωτη ζώνη του λυκόφωτος. Η χειρότερη ζημιά είναι για τον τραπεζικό τομέα, που εξακολουθεί να περιμένει την ανακεφαλαιοποίησή του, γεγονός που προσθέτει μια βλαβερή έλλειψη πίστης στην πολιτική αβεβαιότητα και στην πτώση της ζήτησης.
Τι πρέπει να γίνει; Το να συνεχίζει να σφίγγει η μέγκενη είναι οικονομικά αυτοκαταστροφικό και πολιτικά τοξικό. Δεδομένου ότι η Αθήνα βρίσκεται προκλητικά κοντά στην επίτευξη πρωτογενούς ισοζυγίου, αυτό δεν είναι τόσο αναπόφευκτο όσο μπορεί να φαίνεται.
Θα πρέπει όμως να λυθούν δύο προβλήματα: ένα πρόβλημα «ροής», που αφορά την εξυπηρέτηση του χρέους τα επόμενα χρόνια, και ένα πρόβλημα «αποθέματος», που αφορά το συνολικό χρέος που εκκρεμεί. Αυτό το τελευταίο θα είναι πιο διαχειρίσιμο αν το πρώτο περιοριστεί και οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν.
Θα πρέπει να βγουν περισσότερα από το χρέος που κατέχουν ιδιώτες. Μια διαπραγματεύσιμη αναδιάρθρωση με προσφορές επαναγοράς θα πρέπει να είναι δυνατή: οι περισσότεροι κάτοχοι ομολόγων τα αγόρασαν φθηνά. Ακόμα και οι επίσημοι πιστωτές ίσως χρειαστεί να σκεφθούν να χάσουν μέρος των κερδών τους και να επεκτείνουν σημαντικά τις λήξεις.
Αυτό είναι πολιτικά δύσκολο. Όμως, ο πειρασμός της ξεκάθαρης άρνησης του χρέους απλώς θα μεγαλώσει αν η κατάσταση συνεχίσει ως έχει. Είναι προς το συμφέρον όλων να δοθεί τέλος στις περίπλοκες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους ξένους, τους οποίους μπορεί η χώρα να κατηγορήσει για τα προβλήματά της.
Αν μπει τέλος στην ανάγκη για μόνιμες διαπραγματεύσεις για το χρέος, τότε το θέμα της αποκατάστασης των περιουσιών των Ελλήνων θα περάσει αποκλειστικά στους ηγέτες της χώρας, εκεί όπου ανήκει”.
Πηγή Euro2day
Διαβάστε επίσης :