Οι υψηλές αποδόσεις των ομολόγων του δημοσίου μπορεί να βοηθούν τις ελληνικές τράπεζες να βγάλουν χωρίς κόπο κέρδη από τέτοιες συναλλαγές (αγορά ομολόγων του δημοσίου με κουπόνι 6% και εν συνεχεία ρεπάρισμα στην ΕΚΤ για τη λήψη δανείων με χαμηλά επιτόκια) αλλά συγχρόνως προκαλούν και φυγή κεφαλαίων αφού τα «μεγάλα» πορτοφόλια αποσύρουν τα λεφτά τους από την τράπεζα και αγοράζουν ομόλογα. Σε συνδυασμό με την ξαφνική αποχώρηση κεφαλαίων (υπολογίζονται σε 10 δισ. ευρώ) προς φορολογικούς παραδείσους μετά από τις διαρροές του οικονομικού επιτελείου για αύξηση της φορολογίας των καταθέσεων οι τραπεζίτες είναι υποχρωμένοι πλέον να παίξουν το χαρτί των προθεσμιακών καταθέσεων για να προσελκύσουν εκ νέου πελάτες και να διευρύνουν την καταθετική τους βάση.
Βεβαίως, δεν μιλάμε για επιτόκια 6%-7% που έδιναν όταν η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν στο ζενίθ λίγο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers αλλά για επιτόκια έως και 4,5% αναλόγως και του ποσού που θα επενδυθεί. Το 4,5% δίνεται για ποσά πάνω από 500.000 – 600.000 ευρώ ενώ για ποσά άνω των 50.000 ευρώ μπορεί ο καταθέτης να τύχει επιτοκίου κοντά στο 3,5%. Σε σύγκριση με τα επιτόκια ταμιευτηρίου που με το ζόρι ξεπερνούν το 1% με 1,5% οι προθεσμιακές καταθέσεις σίγουρα αποτελούν ένα επιπλεόν όπλο των τραπεζών στον «πόλεμο» της προσέλκυσης κεφαλαίων. Τώρα τελευταία οι τράπεζες κάνουν και ένα τρικ προσφέροντας κλιμακωτές καταθέσεις. Δηλαδή καταθέσεις όπου το επιτόκιο αυξάνεται ανάλογα με το χρόνο δέσμευσης των χρημάτων στην τράπεζα. Αν π.χ. κρατήσεις κλειστά τα χρήματα για δύο χρόνια, μπορεί τους τελευταίους μήνες το επιτόκια να φτάσουν και το 6% (ήδη διαφημίζονται τέτοιες αποδόσεις) αλλά το μέσο επιτόκιο μπορεί να μην ξεπερνά το 3%.
Οι τράπεζες πάντως, εκτός από τα ομολογα του δημοσίου που προσφέρονται αφορολόγητα (π.χ. η απόδοση του τελευταίου δεκαετούς είναι 6,25% ετησίως αν διακρατηθεί μέχρι τη λήξη) έχουν έντονο ανταγωνισμό και από τα εταιρικά ομόλογα. Δηλαδή, ομόλογα που εκδίδουν οι ίδιες οι εταιρείες για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους. Εκεί οι αποδόσεις είναι ακόμη καλύτερες αφού μπορεί να φτάσουν το 8%-9% αλλά και το ρίσκο είναι μεγαλύτερο, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμών εκ μέρους της επιχείρησης. Τέτοιες αποδόσεις όμως προσφέρουν πλέον και όμιλοι με ισχυρη κεφαλαιακή επάρκεια (π.χ Coca – Cola, ΟΤΕ, η ακόμη και οι ίδιες οι τράπεζες ) οπότε με λίγο ψάξιμο ο επενδυτής μπορεί να βρεί ελκυστικές αποδόσεις χωρίς να βάλει τα χρήματά του σε μεγάλο κίνδυνο.
Σχετικά πάντως με την πολυδιαφημισμένη μετατροπή των τελευταιων εκδόσεων του δημοσίου σε λαικά ομόλογα (διάθεση στο κοινό μέσω των τραπεζών αφορολόγητα) θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι τράπεζες δεν είναι τόσο «πρόθυμες» να πωλήσουν τέτοια ομόλογα, ή όταν τα πωλούν, τα πωλούν με καπέλο με αποτέλεσμα να πέφτει η απόδοση για τον επενδυτή. Θα ήταν προτιμότερο οι ιδιώτες επενδυτές να μπορούσαν να είχαν άμεση πρόσβαση στην έκδοση και να μην τα έπαιρναν από τη δευτερογενή αγορά.
Η πρόσφατη απόφαση Τρισέ για παράταση του ενεχυριασμού κρατικών ομολόγων από τις ελληνικές τράπεζες ώστε οι τελευταίες να λαμβάνουν φθηνά δάνεια ίσως οδηγήσει σε αποκλιμάκωση των προσφορών από τις τράπεζες αλλά από την άλλη πλευρά ο ανταγωνισμός καλά κρατεί και τυχόν υποβαθμίσεις από ξένους οίκους της πιστοληπτικής ικανότητας των τραπεζών θα οδηγήσουν τις τελευταίες εκ νέου στη «δεξαμενή» των καταθετών ώστε να χρηματοδοτήσουν τις εργασίες τους.