Από το 1985 προσπαθώ να φωνάξω απέναντι στο αυγό του φιδιού που έστηνε ο Α. Παπανδρέου με τα ξυπόλητα τάγματα της Αυριανής, ο ευπατρίδης Αβέρωφ με τους Κένταυρους και το «φωτιά και τσεκούρι».
Όταν στην πρόσφατη ιστορία μας έχουμε ζήσει τα τάγματα, τους χίτες, τους χύμα Ελασίτες και έναν εμφύλιο θα έπρεπε να ξέρουμε πως στην παραμικρή αδυναμία του συστήματος οι άναρθρες κραυγές θα γίνουν ορμητικό ποτάμι.
Μηδέν και τίποτα. Για 25 χρόνια, με τον Τσοβόλα αλλά και τον μακαρίτη Καρδίτσα Καρδίτσα, με τα ειδικά δικαστήρια και τις εξεταστικές, το σύστημα δίχαζε και ασφυκτικά περιόριζε τις εξελίξεις.
Μετά, από το θρόνο της επάρκειας του καταδίκαζε στιβαρά την πλεμπάγια.
Έως ότου η χρεοκοπία, συστημική, δηλαδή ολική και πολύπλευρη αφαίρεσε και το φύλο συκής από το κομματικό σύστημα , ιδιαίτερα των κομμάτων εξουσίας.
Τώρα ο λόγος και η καταδίκη δεν μετρούν, η οργή πνίγει τη σκέψη, η αυτοδικία νομιμοποιείται και η πρόκληση μεγεθύνεται.
Ο Παπανδρέου έκανε στόχο το Σημίτη για να νοιώσει καλύτερα. Η μυωπία της συγκυρίας του αφαίρεσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί ότι αυτό που εξέφρασε ο Σημίτης ήταν το ανάχωμα που σήμερα του λείπει απέναντι στη διάλυση και τον κατακερματισμό. Κατόρθωμα μεγάλο!
Ο Παπανδρέου για να επανεκλεγεί στην κομματική εκλογή έκανε έκκληση στο παλιό ΠΑΣΟΚ που εύχαρες στοιχήθηκε πίσω του. Ας πάει να το μαζέψει τώρα ανάμεσα Χρυσαυγή και ανά πενθήμερο απεργίες.
Ο Σαμαράς, το Αλβανικό πρόβλημα της Ελλάδας, έδωσε το δικό του κινηματικό στίγμα, δυναμιτίζοντας δίγλωσσα – στη Βουλή ψήφιζε στη ρητορική καταδίκαζε-, κάθε προσπάθεια όχι εφαρμογής μεταρρυθμίσεων αλλά εμπέδωσης συνείδησης αλλαγής.
Ενίσχυσε κοντόφθαλμα την Ελλάδα των συντεχνιών, των εγωισμών και των περιορισμένων συμφερόντων. Ότι ο κατακερματισμός θα λειτουργήσει απολύτως φυγόκεντρα στην κοινωνική συνοχή ακόμη ίσως δεν το βλέπει. Αναπέμπει ψευτοπατριωτικά και ψελλίζει αντιμνημονιακές ατάκες.
Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς με τη φερόμενη ως Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της. Γιατί έχουν προ πολλού απολέσει τη δυνατότητα να ενσωματώνουν τη διαμαρτυρία, την οργή και την αδικία, στη διεκδίκηση της ελπίδας και στη συγκρότηση αναγεννητικού λόγου.
Ο βασιλιάς γδύθηκε και από δεξιά και από αριστερά και στη μέση. Χωρίς το κομματικό σύστημα, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα που η πολυσυλλεκτικότητα τους ήταν το ανάχωμα απόσβεσης των συστημικών κραδασμών, με τυφλή αριστερά πεζοδρομιακής υποκουλτούρας, η γύμνια του στην αρχή σόκαρε αλλά τώρα κινδυνεύει να γίνει κάτι χειρότερο.
Να τη συνηθίσουμε , να αδιαφορήσουμε και να προχωρήσουμε ακόμη πιο βαθιά στο ο σώζων εαυτόν σωθείτο.
Εκεί να δεις χαρές στα γήπεδα, χάνει κερδίζει η ομάδα σου, εκεί να δεις αν τα χειρότερα της διαδήλωσης έξω από το σπίτι θα μας ξενίσουν.
Όχι δεν κάνω την Κασσάνδρα. Βλέπω όμως πείσμονες στην μετριότητά τους πολιτικούς, άλλοι να κρύβονται, άλλοι να επιχαίρονται, ελάχιστοι να δουλεύουν και από κάτω τον κόσμο να επιλέγει αυθαίρετες- ακαθοδήγητες στρατηγικές επιβίωσης, από την σιωπή και την κατήφεια των πολλών στην πολεμική άναρθρη κραυγή των ξυπόλητων ταγμάτων.
Όχι αυτά δεν είναι σημάδια ανατροπής, εξέλιξης, αλλαγής. Γκρεμίσματα και χαλάσματα, φτηνές, ρηχές φωνές απελπισίας ακούγονται. Και το χειρότερο. Δεν φαίνεται στον ορίζοντα από πουθενά κάτι, κάποιος να μπορεί να τις μαζέψει να τις στοιχίσει να τις μετασχηματίσει.
Πιο παλιά η εκδοχή του λοχία, η αφορμή του πολέμου επανέφερε τραγικά το σύστημα σε νέο κύκλο ισορροπίας. Τώρα πια δυστυχία χρειάζεται να εφεύρουμε;