Περίπου τριάντα εκατομμύρια, με άρση του δικαιώματος της τράπεζας να τα κατάσχει οδεύουν προς τα κομματικά ταμεία. Άρα μπορεί τώρα να προκηρυχθούν οι εκλογές, ενώ στο ανάστατο πολιτικό τοπίο κάποιοι καταγγέλλουν, άλλοι κάνουν τις πάπιες και άλλοι απευθύνοντας χαμηλόφωνες συγγνώμες προσπαθούν να στρίψουν ημιαπαρατήρητοι στις γωνίες.
Όταν αποφασίστηκε η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων της Βουλής και το μερτικό καθορίστηκε βάσει ποσοστών, σκοπό είχε την σχετική αυτονομία τους και την αποφυγή της μετατροπής τους σε μηχανισμούς προαγωγής οικονομικών συμφερόντων, εγχώριων και μη.
Αυτό όχι μόνο δεν αποφεύχθηκε, αλλά απεναντίας τα μακριά χέρια των εξωθεσμικών αφανών χρηματοδοτών έπαιρναν μέρος στην διακυβέρνηση. Μόνο τα μικρά κόμματα που δεν είχαν ικανή πελατεία, ούτε ελπίδα διακυβέρνησης βασίζονταν κυρίως στην κρατική επιχορήγηση, ενώ τα μεγάλα ελάμβαναν άδηλες χορηγίες μέχρι και από πολυεθνικούς γίγαντες.
Βεβαίως στη τρέχουσα συγκυρία με όσα βιώνει η κοινωνία, η ροή κονδυλίων προς τα κόμματα και εξόχως προς τα δυο μεγάλα, που δείχνουν να τα αποστρέφονται για την ώρα πάνω από τους μισούς Έλληνες, αποτελεί πολύπλευρη πρόκληση.
Στις εκλογές προ ευρό μπορεί και να δίνονταν στα κόμματα πολύ περισσότερα χρήματα για εκλογικές δαπάνες , αλλά ελάχιστους έκοπτε αφού η σύγκλιση για την ΟΝΕ δημιουργούσε πλούτο και την χρηματιστηριακή πλάνη, που εξελίχθηκε σε εθνική και υπέσκαψε τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας. Τώρα δεδομένων των κοινωνικών συσσιτίων, των αυτοκτονιών συνταξιούχων και της αιχμαλωσίας των μέσων νοικοκυριών στα δίχτυα των χρεών, οι χρηματοδοτήσεις για συγκεντρώσεις τύπου Αιγάλεω και άλλων που θα ακολουθήσουν, προκαλούν αγανάκτηση.
Δεν είναι βέβαιο ότι αυτή την αγανάκτηση εκφράζουν, οι πολιτικοί που αποδοκιμάζουν και καταγγέλλουν τώρα την χρηματοδότηση ή αν απλώς αυτό τους εξυπηρετεί στην τρέχουσα στρατηγική. Όσον αφορά στο ερώτημα και πως ένα υπό πτώχευση κράτος μπορεί να κάνει εκλογές οι δανειστές θα σου πούν να μην κάνει. Και στο ερώτημα πως χωρίς θεσμική χρηματοδότηση τόσα κόμματα παρατάσσονται στην αφετηρία, η απάντηση μπορεί να είναι η απαίτηση για διαφάνεια στις χρηματοδοτικές ροές προς όλους. Ειδικά την εποχή αυτή της γενικής υποτίμησης, όπου πολλά αγοράζονται φθηνά, εκτός από τα είδη βασικών αναγκών στις αγορές.
Την ώρα που τα 30 εκατομμύρια πάνε στα κομματικά ταμεία για τις εκλογές, περίπου άλλα τόσα πάνε ως προκαταβολή στα ταμεία των φαρμακοποιών της Αθήνας για να συνεχίσουν την χορήγηση θεραπείας στους ασφαλισμένους του μεγαλύτερου φορέα περίθαλψης, στον οποίο δεν θέλουν να υπαχθούν οι ναυτικοί που δένουν τα πλοία. Στη ρότα της έκτακτης ανάγκης πορεύεται η χώρα και το ανυπόφορο είναι πως έχει ήδη γίνει τακτική.