Ο πρώτος είναι ο γνωστός μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος σε συνέντευξη που κραδαίνει άλλη μία απειλή εναντίον της χώρας μας, υποστηρίζει ότι “το ευρώ δεν θα αντέξει στο χρόνο με την υπάρχουσα δομή”. Η διαπίστωση ως εδώ είναι σωστή καθότι η Ευρωζώνη είναι μία ατελής Ενωση, η οποία δεν μπορεί να υποστηρίξει αποτελεσματικά και δίκαια ένα κοινό νόμισμα για όλα τα μέλη της.
Στη συνέχεια ξεδιπλώνει το ψέμα, όταν επιχειρεί να αποδώσει στην Ελλάδα την αιτία για τους κινδύνους που απειλούν το ευρώ.
Ο δεύτερος είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν, πρώην υπουργός Οικονομικών του Ολάντ και νυν υποψήφιος για τη Προεδρία της Γαλλίας (μάλιστα η υποψηφιότητά του σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες ενισχύεται), ο οποίος μιλώντας στο Βερολίνο σε Γερμανούς επιχειρηματίες προέβλεψε πως με την υπάρχουσα κατάσταση και χωρίς μεταρρυθμίσεις στην ευρωζώνη, το ευρώ δεν θα υπάρχει σε δέκα χρόνια.
Μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και παρότι μιλούσε σε γερμανικό κοινό, είπε πως η αιτία εντοπίζεται στο γεγονός ότι όπως δομήθηκε το ευρώ ευνοημένη είναι η Γερμανία και δεν παρέλειψε να τονίσει ότι ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα αδύναμο μάρκο. Δηλαδή χάρη στο ευρώ η Γερμανία έχει ένα αδύναμο νόμισμα που ευνοεί τις εξαγωγές της και ουσιαστικά ανταγωνίζεται αθέμιτα τους υπόλοιπους εταίρους (;).
Στο σημείο αυτό να προσθέσουμε το συμπέρασμα από έρευνα των Γερμανών βιομηχάνων που δημοσιεύτηκε το Μάιο του 2015, σύμφωνα μ την οποία αν η Γερμανία αποχωρούσε από το ευρώ, το μάρκο θα μπορούσε να ανατιμηθεί ως 30% με αποτέλεσμα η Γερμανία να είναι υποχρεωμένη να πάρει σκληρά μέτρα, ώστε να μειωθεί το ανταγωνιστικό μειονέκτημα εξαιτίας το δυνατού νομίσματος.
Μακρόν και Γερμανοί βιομήχανοι ουσιαστικά θέτουν “τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων” και παρουσιάζουν την κακοδαιμονία του ευρώ. Οτι δηλαδή κτίστηκε πάνω στη Γερμανία και με γερμανικά πρότυπα, οπότε μοιραία οι υπόλοιπες χώρες που έχουν διαφορετική οικονομική δομή, να παρουσιάζουν ανταγωνιστικό μειονέκτημα.
Παράλληλα διαψεύδουν άλλο ένα παραλήρημα του Σόιμπλε, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι η απειλή για το κοινό νόμισμα.
Το συμπέρασμα που προκύπτει από τις τρεις απόψεις είναι πως η ευρωζώνη χρειάζεται επειγόντως βαθιά μεταρρύθμιση για να μην καταρρεύσει, μεταρρύθμιση στην οποία αντιτίθεται η Γερμανία γιατί με την παρούσα κατάσταση ευνοείται προκλητικά, ενώ επιπλέον την εξυπηρετεί για την εδραίωση του οικονομικού γερμανικού ράιχ.
Μόνο που αν καταρρεύσει το ευρώ, τα συντρίμμια δεν πρόκειται να αφήσουν αλώβητη ούτε τη Γερμανία. Η παρακμή στη γηραιά ήπειρο θα είναι καθολική και ο σημερινός γίγαντας (έστω με πήλινα πόδια) θα απαρτίζεται από νάνους συγκριτικά ή μικρομεσαίες οικονομίες, που δεν θα μπορούν να παίξουν κανένα ουσιαστικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή με αποτέλεσμα η Ευρώπη να μπει σε μία περίοδο που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα χαρακτηρίσουν ως “μαύρους χρόνους” και την Ευρώπη ως “σκοτεινή ήπειρο” για να θυμηθούμε τον τίτλο ενός ενδιαφέροντος ιστορικού βιβλίου του Μαρκ Μαζάουερ.