Ο Αμερικανός οικονομολόγος θεωρεί πως μέσα στο 2012 οι Η.Π.Α, Ευρωζώνη και Κίνα θα εξαναγκαστούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις καθώς δεν χωρούν άλλες αναβολές μπροστά στην επερχόμενη ”απόλυτη καταιγίδα” που ο Ρουμπινί βλέπει να έρχεται.
Διαβάστε όλο το άρθρο του στους Financial Times με τίτλο ”Γιατί το 2012 θα κριθούν τα πάντα”
Τα τρία τελευταία χρόνια, οι μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη -ΗΠΑ, ευρωζώνη και Κίνα- ακολουθούν την εξοργιστική πολιτική που τόσο πολύ αγαπούν οι αξιωματούχοι: αναβάλλουν τις δύσκολες αποφάσεις. Δεν αντιμετωπίζουν τα θεμελιώδη οικονομικά, δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά τους προβλήματα.
Οι ΗΠΑ αναβάλλουν τη δημοσιονομική προσαρμογή και αποφεύγουν τις άλλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις -όπως τις επενδύσεις σε υποδομές και στην εκπαίδευση και τις αλλαγές στην ενεργειακή πολιτική-, που απαιτούνται για να ανακτηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης.
Η ευρωζώνη βρίσκεται σε φάση άρνησης, καθώς δεν παραδέχεται ότι ορισμένα από τα μέλη της έχουν χρεοκοπήσει και αδυνατούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης.
Η Κίνα επιμένει στο αδύναμο νόμισμα για να ενισχύσει τις εξαγωγές της και στο μοντέλο ανάπτυξης που ωθείται από τις επενδύσεις, όπου οι αποταμιεύσεις είναι πολύ υψηλές και η κατανάλωση πολύ μικρή.
Σε όλες τις περιπτώσεις, οι πολιτικοί περιορισμοί -οι επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ και η μετάβαση εξουσίας στην Κίνα στα τέλη του 2012, όπως και η ανικανότητα των 17 κυβερνήσεων της ευρωζώνης και των συμμαχιών να συντονίσουν πολιτικές συνεκτικά, ενώ παράλληλα καλούνται να αντιμετωπίσουν εθνικές εκλογές και αλλαγές κυβερνήσεων- έχουν οδηγήσει τους πολιτικούς ηγέτες στο να αναβάλουν τη βραχυπρόθεσμη οδύνη και το πολιτικό κόστος των δύσκολων αποφάσεων που θα αποφέρουν αποτελέσματα μεσοπρόθεσμα.
Το 2012 θα γίνει πιο σαφές ότι αυτό το παιχνίδι των αναβολών δεν θα έχει κανέναν νικητή. Όταν η εγχώρια ζήτηση είναι αδύναμη, ενώ η ιδιωτική και η δημόσια κατανάλωση περιορίζονται από την απομόχλευση ή από διαρθρωτικούς περιορισμούς, τότε μόνο με αδύναμο νόμισμα ανακτάται η ανάπτυξη, μέσω της ώθησης των εξαγωγών.
Για να αποδυναμωθεί ένα νόμισμα, όμως, πρέπει να ενισχυθεί ένα άλλο. Και όταν βελτιώνεται το εμπορικό ισοζύγιο μιας χώρας επιδεινώνεται κάποιας άλλης. Εάν, λοιπόν, οι εντάσεις στην αγορά συναλλάγματος οδηγήσουν σε πόλεμο νομισμάτων, τότε αναπόφευκτα θα έχουμε και εμπορικούς πολέμους.
Κατά συνέπεια, το 2012 ο συνδυασμός των πιέσεων των αγορών και των αντικρουόμενων πολιτικών περιορισμών θα κάνει δυσκολότερη την πολιτική των αναβολών. Ορισμένα μέλη της ευρωζώνης μπορεί κατ’ ανάγκην να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους, ίσως ακόμη και να εξετάσουν την έξοδό τους από τη νομισματική ένωση.
Η επιβράδυνση της κινεζικής ανάπτυξης μπορεί να πλησιάσει πολύ σε ανώμαλη προσγείωση. Οι αγορές στις ΗΠΑ ίσως αρχίσουν να ανησυχούν περισσότερο για το πολιτικό αδιέξοδο που εμποδίζει τους αξιωματούχους από τη λήψη των απαραίτητων αποφάσεων, διατηρώντας έτσι σε μη διατηρήσιμα επίπεδα τα δίδυμα ελλείμματα των ΗΠΑ.
Εάν οι μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη συνεχίσουν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι και προσπαθήσουν να αναβάλουν τις αποφάσεις για έναν ακόμη χρόνο, τότε το πρόβλημα θα γίνει πιο δύσκολο και τελικά θα οδηγήσει στην απόλυτη καταιγίδα.
Το αργότερο το 2013, αλλά πιθανότατα το 2012, μπορεί να σημειωθούν διπλή ύφεση στις ΗΠΑ, ανεξέλεγκτη διάσπαση της ευρωζώνης και ανώμαλη προσγείωση της Κίνας.
Διαβάστε επίσης :