Κάποτε είχαμε μάθει απ’ έξω την κλίμακα τιμών της κρεατίνης για να εκτιμήσουμε τις πιθανότητες διάσωσης του Α. Παπανδρέου από το Ωνάσειο.
Τώρα εντρυφούμε στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα χρηματοδότησης κρατικών ελλειμμάτων και διεθνών νομισματικών ανταγωνισμών.
Και το 1995 και το 2010 εμείς οι ημιμαθείς ή νεόκοποι, δήθεν τεχνικά, μιλάμε για κάτι άλλο, και χάνουμε την ουσία, εξόχως πολιτική. Τότε τα περί κρεατίνης περιέγραφαν την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να μετακινηθεί και την αντίρροπη πίεση της κοινωνίας να μην χαθεί η Ευρωπαϊκή προοπτική.
Τώρα το 2010 η σπρεντολογία και το ΔΝΤ κρύβουν την απροθυμία ξεβολέματος ενός μαζικότατου συστήματος διακυβέρνησης και διαβίωσης , τόσο μαζικού που ηλικιακά φτάνει έως περίπου τα 60 έτη και κοινωνικά έως το μέσο των μεσαίων στρωμάτων. Απέναντι τους η μόνιμη αισχρή μειοψηφία των οιονεί πεφωτισμένων, που έχοντας στον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα εμπιστοσύνη, θέλουν να διαψεύσουν την λογική των αριθμών και να σαλπίσουν για ακόμη μια φορά την έφοδο για τις διαρθρωτικές αλλαγές , το ξεβόλεμα που λέγαμε και που 50 χρόνια ποτέ δεν έγινε.
Η πολιτική ουσία σήμερα είναι το αν θα αλλάξει πολύ ριζικά, μα πολύ ριζικά το αξιακό σύστημα, δηλαδή αν θα ξεκαθαρίσουν τα πλαίσια αναφοράς, οι νοηματοδοτήσεις στην καθημερινότητα των συναλλαγών, του δούναι και λαβείν, του οδηγείν και επιχειρείν, του τηλεθεάσθαι και διαλέγεσθαι, του βουλεύεσθαι , του φαίνεσθαι και είσθαι.
Μοιάζουν θεωρητικά και αφαιρετικά τα παραπάνω; Καθόλου αντιλέγω και ας είναι απαρέμφατα.
Όσο η αλληλεγγύη θα περιορίζεται στους δεσμούς αίματος , δεν υπάρχει περίπτωση να υπερβούμε την αδήριτη αριθμητική της αύξησης του δημοσίου χρέους.
Όσο το δημόσιο συμφέρον θα εκφράζεται από μια αόρατη και προβληματική δικαιοσύνη, ή από νομοθετική εξουσία που λίγο διαφέρει από σινάφι- όρα άρση ασυλίας βουλευτών,- αποκλείεται η διαφθορά να υποχωρήσει.
Όσο η φολκλορική αριστεροπρέπεια θα συντηρεί στους θώκους τους απερίγραπτους συνδικαλιστές- όρα ΑΔΕΔΥ και ΕΣΗΕΑ- και στα πανεπιστήμια μηδενικούς σε ήθος και ικανότητα φοιτητές και διδάσκοντες –όρα άσυλο- αποκλείεται η αξιοκρατία να λειτουργήσει.
Όσο η διακυβέρνηση θα ασκείται με τη διαβούλευση των διαρροών και την ασφάλεια των επάλληλων προσωπικών κύκλων αποκλείεται η σοβαρότητα και η ικανότητα να παρεισφρήσουν στο χώρο της πολιτικής.
Όσο η εφαρμογή της νομιμότητας θα ελέγχεται από εφοριακούς, τελωνειακούς, δημοσιογράφους, αλλά και δικαστικούς, αστυνομικούς υπό διαρκή, βάσιμη υποψία έως και σχεδόν βεβαιότητα μεροληψίας, κομματικής ή προσωπικής , αποκλείεται το κοινό να υπερισχύσει του ατομικού.
Εάν τα παραπάνω παραμείνουν ως έχουν τότε το ΔΝΤ , τα spreads και τα υπόλοιπα είναι απλώς οι κρεατίνες του 2010, δηλαδή λεπτομέρειες τεχνικές, αφορμές που αν δεν ήταν αυτές θα ήταν άλλες, γιατί από κάτω οι αιτίες, τα φαινόμενα της διαρκούς καθυστέρησης της χώρας παραμένουν ανέγγιχτα.
Η κυβέρνηση Σημίτη δεν κατάφερε στην πρώτη τετραετία να άρει μερικές από τις παραπάνω αντιφάσεις. Ήταν η τελευταία πάντως φορά που κάποιος κάτι προσπάθησε. Έκτοτε επιστρέψαμε ολοταχώς σε αυτό που συνήθως χαρακτηρίζει την δομική μας υπανάπτυξη, είτε με δραχμή είτε με ευρώ. Το συστημικό τρίπτυχο: ανομία, παραοικονομία, γραφειοκρατία.
Τα γράφω αυτά γιατί το επιχείρημά μου παραμένει πως κακώς αναζητούμε στο Ευρωπαϊκό πακέτο υποστήριξης έναντι των αγορών την σωτηρία μας.
Όχι πως δεν έχει τη σημασία της η μία ή η άλλη λύση. Όμως η ουσία συνεχίζει να είναι πως μαθηματικά , με το μπλοκάκι του όποιου λογιστή είμαστε σε οικονομικό αδιέξοδο απλώς γιατί παράγουμε πολύ λιγότερα από όσα ξοδεύουμε. Και τα δανεικά απλώς παρατείνουν για λίγο αλλά δεν αλλάζουν είτε με 5% είτε με 7% επιτόκιο την αριθμητική του χρέους.
Η Ελλάδα θέλει εκ θεμελίων ανασυγκρότηση κι αυτό είναι καθαρά πολιτικό, άυλο , ιδεολογικό ζήτημα. Μόνο έτσι μπορεί να ανατραπεί η λογιστική , αξιοποιώντας δηλαδή τους μοναδικούς εναπομείναντες πόρους : τους ανθρώπινους . Στοιχίζοντας τους σε ένα σχέδιο οικονομικής αλλά και κοινωνικής αναδιάρθρωσης με εισαγωγή τεχνογνωσίας και τεχνολογίας στον τουρισμό, στην ενέργεια στις μεταφορές. Εκεί που διαθέτουμε πλεονέκτημα και επιχειρηματικό παρελθόν.
Αλλιώς , όπως ειρωνικά ή και όχι λένε οι Γερμανοί θα πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη ή μερικά νησιά για παραθερισμό των συνταξιούχων των εύρωστων Ευρωεταίρων μας.