Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο: ”Πρέπει να “καυτηριάσουμε” το ελληνικό χρέος”
Μετά το «ναι» του γερμανικού κοινοβουλίου για το ανανεωμένο ταμείο στήριξης της ευρωζώνης, είναι πιο πιθανή η εφαρμογή του πακέτου των μέτρων που συμφωνήθηκε από τους ηγέτες της ευρωζώνης τον Ιούλιο. Παρόλα αυτά, οι όροι του παιχνιδιού έχουν αλλάξει και είναι καλό σημάδι ότι οι ιθύνοντες συζητούν τι επιπλέον χρειάζεται.
Χρειάζονται δύο πράγματα πάνω από όλα: μόχλευση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας σε τέτοιο σημείο ώστε να εντυπωσιαστούν οι αγορές και μεγαλύτερες θυσίες από τον ιδιωτικό τομέα στο πρόγραμμα για το κρατικό χρέος της Ελλάδας.
Η πρώτη πρόταση εξακολουθεί να είναι έντονα αμφισβητούμενη. Ως προς την δεύτερη πρόταση όμως, το κλίμα αρχίζει να αλλάζει. Μία μεγαλύτερη μάχη σύντομα θα ξεσπάσει για αυτό το ζήτημα.
Η πρόταση για «εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα» στο δεύτερο πακέτο στήριξης έβριθε αντιφάσεων. Εάν συμβάλουν οι κάτοχοι των εν λόγω κρατικών ομολόγων ώστε να διευκολυνθεί η κατάσταση για την Ελλάδα, τότε τυπικά δεν έχει αποτραπεί η κρατική χρεοκοπία – εάν με τον όρο “χρεοκοπία” εννοούμε την πλήρη και έγκαιρη εκπλήρωση των αρχικών όρων ενός κρατικού ομολόγου.
Ο στόχος όμως, δεν πρέπει να είναι αυτός. Ο στόχος θα πρέπει να είναι να διευκολυνθεί η Ελλάδα, χωρίς να επιδεινώνεται περαιτέρω η κατάσταση για τους επενδυτές, από τις πραγματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν τώρα. Και αυτό είναι εφικτό. Το discount για τα ελληνικά ομόλογα που υπάρχει στις αγορές αποκαλύπτει ότι οι επενδυτές γνωρίζουν πόσο τρομακτικές είναι οι προοπτικές.
Η Αθήνα και οι εταίροι της θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτό το discount προς όφελός τους. Το πρόγραμμα swap ομολόγων που δρομολογείται, κάνει λόγο για haircut της τάξεως του 21% για την τρέχουσα καθαρή αξία των ομολόγων, αλλά αντιστοιχεί σε μικρότερο haircut της ονομαστικής αξίας του χρέους. Το haircut αυτό δεν είναι βεβαίως αμελητέο, αλλά δεν είναι και αρκετό.
Οι όροι θα πρέπει να γίνουν πιο σκληροί. Αρκετοί επενδυτές θα σπεύσουν να τους αποδεχθούν. Οι ενστάσεις μπορούν να αποσιωπηθούν με ρήτρες συλλογής ευθύνης υπό ελληνική νομοθεσία. Θα μπορούσε μάλιστα να χρησιμοποιηθεί το παράδειγμα της Ιρλανδίας που ακολούθησε αυτή την πρακτική για τους κατόχους τραπεζικών ομολόγων.
Υπάρχουν ωστόσο δύο ενστάσεις που είναι σοβαρές, αλλά όχι τόσο ισχυρές όσο δείχνουν. Τα μεγαλύτερα haircut θα επιφέρουν μεγαλύτερες ζημίες για τις τράπεζες. Οι περισσότερες τράπεζες, όμως, βροντοφωνάζουν – ίσως υπερβολικά – ότι μπορούν να αντέξουν τις ζημίες που θα γράψουν από τις ελληνικές τους τοποθετήσεις. Όσες τράπεζες λένε ψέματα, καλύτερα να τις στηρίξουμε απευθείας από ότι εμμέσως μέσω της Αθήνας.
Η δεύτερη ένσταση είναι πως οι επενδυτές θα αναμένουν στη συνέχεια παρόμοιες ζημίες και για άλλες εθνικές οικονομίες και πως θα υπάρξει μετάδοση στις τράπεζες. Η μείωση των αποδόσεων στην Ιρλανδία όμως, υποδεικνύει ότι οι αγορές μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες διακρίσεις.
Ο χειρότερος κίνδυνος μετάδοσης άλλωστε, δεν προκύπτει από τις ζημίες που πραγματοποιούνται, αλλά από την αβεβαιότητα ως προς το ύψος των μελλοντικών ζημιών. Μόνο με μία μακροπρόθεσμη λύση για την Αθήνα και με αρκετά τείχη γύρω από την Ελλάδα προστασίας μπορεί να μειωθεί αυτή η αβεβαιότητα.
Διαβάστε επίσης :