Χωρίς προφανώς να μην αναγνωρίζεται η δημοσιογραφική επιτυχία της κυριακάτικης εφημερίδας, προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για το πως μιας τέτοια διάταξη πέρασε αβλεπεί από συμπολίτευση και αντιπολίτευση στη συζήτηση και ψήφιση του πιο κρίσιμου πολυνομοσχεδίου μετά τη ψήφιση του 3ου μνημονίου πέρυσι το καλοκαίρι.
Και αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ποίησαν τη νήσσα, έντονα ερωτηματικά προκαλεί η στάση των 6 κομμάτων της αντιπολίτευσης, δηλαδή 147 βουλευτών που επί 4 ημέρες δεν πήραν χαμπάρι τι νομοθετεί η κυβέρνηση, εστιάζοντας την κριτική τους κυρίως στο Υπερταμείο και τον “κόφτη”.
Και αν οι 500 και πλέον σελίδες του νομοσχεδίου ήταν πολλές (…7.500 ήταν μαζί με τα πολυσέλιδα κείμενα των συμβάσεων παραχωρήσεων των 14 περιφερειακών αεροδρομίων) μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία, είναι αξιοπρόσεκτο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με βουλευτές που έχουν τεράστια κοινοβουλευτική εμπειρία να διαφεύγει της προσοχής τους μια τέτοια “ύποπτη” ρύθμιση.
Αλλά και βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας οι οποίοι έθεσαν βέτο σε ζητήματα όπως το ΕΚΑΣ και το πάγωμα των ωριμάνσεων στα ειδικά μισθολόγια, να αγνοούν -εσκεμμένα άραγε;- μια ρύθμιση που έρχεται να αμφισβητήσει εμμέσως πλην σαφώς το…”ηθικό πλεονέκτημα” που θέλει να επαγγέλλεται η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς.
Εν πάση περιπτώσει συμπολίτευση και αντιπολίτευση μπορεί να έχουν τα επιχειρήματα τους και η κυβέρνηση να είναι έκθετη, ωστόσο είναι μείζον ζήτημα πλέον στην εποχή των μνημονίων τι νομοθετείται και πως διασφαλίζεται ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, την ώρα που πρέπει μάλιστα.
Και αν ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης δεν πρόλαβε να διαβάσει όντας υπουργός το 1ο μνημόνιο προκαλώντας τη θυμηδία της κοινής γνώμης, το ίδιο ισχύει στο τετράγωνο πλέον για κυβέρνηση και αντιπολίτευση την ώρα που οι πολίτες εξακολουθούν να είναι τα θύματα των μνημονιακών πολιτικών.