Βουλή μέχρι το τέλος της δεύτερης βουλευτικής περιόδου από την τέλεση του αδικήματος.
Θυμίζω ότι αυτή η διάταξη της ντροπής υπάρχει περίπου μια δεκαετία σε ένα Σύνταγμα που το αναθεωρούμε ανά οκταετία, δηλαδή όσο πιο σύντομα επιτρέπεται.
Οι συχνές αναθεωρήσεις του Συντάγματος, που κοντεύει να γίνει απλός νόμος του κράτους , με την έννοια ότι η προβλεπτικότητα των διατάξεων του δείχνει να μην αντέχει στο χρόνο, αποδεικνύουν την ηθική κυρίως απελπισία των κομματικών επιτελείων. Γιατί εισάγουν ως συνταγματικές, καθαρά συγκυριακές-ουσία εξωσυνταγματικές- διατάξεις, οι οποίες βεβαίως, όταν σύντομα οι σκοπιμότητες τους αρθούν εμφανίζονται σαν τροχοπέδη και χάνουν το ρυθμιστικό τους ρόλο.
Η αμετροέπεια που οδηγεί σε σύγχυση μεταξύ συνταγματικών και νομοθετικών ρυθμίσεων , αποδεικνύει πόσο άγονται και φέρονται από το στιγμιαίο οι κοινοβουλευτικοί μας ταγοί και πόσο μικρή εμπιστοσύνη έχουν στη λειτουργία της δημοκρατίας. Επειδή φοβούνται ότι μια σημαντική ρύθμιση, ο επόμενος υπουργός ή η επόμενη κυβέρνηση θα την αλλάξουν, την φορτώνουν στο Σύνταγμα για να την ασφαλίσουν. Κι έτσι το Σύνταγμα γίνεται κάτι σαν καλάθι φόβων και αρνητικών εκτιμήσεων αντί να είναι το πλαίσιο λειτουργίας, αρχών και κανόνων του πολιτεύματος.
Κλασσικά παραδείγματα αυτής της νοοτροπίας ο βασικός μέτοχος, το ασυμβίβαστο βουλευτή-ελεύθερου επαγγελματία.
Η άλλη κατηγορία συνταγματικών διατάξεων χωρίς νόημα είναι του είδους της περίφημης ασυλίας που προαναφέραμε, η ευθύνη υπουργών. Αντί να πρόκειται για απλή νομοθετική ρύθμιση, όπου το σύνολο του πολιτικού κόσμου θα δεσμεύεται στο να την τηρεί ανεξαρτήτως τρεχόντων σκοπιμοτήτων, ως ένδειξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, φτιάχθηκε μια συνταγματική διάταξη που στην ουσία, με την επικουρία του τεχνάσματος της διάλυσης της Βουλής, αφήνει στο απυρόβλητο τους υπουργούς.
Η ρητορική, όταν η διάταξη εφευρέθηκε το 2001 ήταν πως η σημαντικότητά της επιβάλλει την τοποθέτησή της στο Σύνταγμα. Στην ουσία, γι αυτό και δεν αναθεωρήθηκε μετά, ήταν η ασπίδα προστασίας, το εναρκτήριο λάκτισμα ασυδοσίας και ατιμωρησίας στη διακυβέρνηση.
Θυμίζω όλα τα παραπάνω γιατί οργίζομαι να βλέπω ακόμη μια φορά λαύρους βουλευτές σε διακομματική συγχορδία να απαγγέλουν τηλεοπτικά πως οι ένοχοι θα κάτσουν στο σκαμνί και πως ο Μαντέλης θα λογοδοτήσει για τις μίζες.
Λένε ψέματα τώρα όπως και τότε. Για τις πράξεις του ως υπουργός κανείς Μαντέλης, Βατοπαιδιανός ή δομημένος ομόλογος κύριος Υπουργός δεν θα διωχθεί.
Και επειδή αυτά είναι τα μείζονα αδικήματα έχουν παραγραφεί, τα ελάσσονα της φοροδιαφυγής και ξεπλύματος κατ΄οικονομία θα θεωρηθούν με επιείκια.
Δεν θέλω καθόλου να τη γλυτώσουν οι από-μυζή-σαντες. Αλλά δεν αποδέχομαι , ακόμη μια φορά να γίνει το Σύνταγμα και οι νόμοι λάστιχο, για να χωρέσουν ερμηνείες της στιγμής, που μας βολεύουν και με βολεύουν. Έχουμε δημοκρατία τετραετίας ή δημοκρατία τελεία και παύλα;
Και βαρέθηκα, σιχαίνομαι να βλέπω αυτούς τους ίδιους που ούρλιαζαν για την αυστηρότητα του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αυτούς τους ίδιους που τον ψήφισαν, αυτούς που δεν τον αναθεώρησαν, οι ίδιες πάντα φάτσες να βολτάρουν στα κανάλια με υψωμένο το δάκτυλο της αυστηρότητας και να μας βεβαιώνουν για την τιμωρία δήθεν των ενόχων.
Η μεγαλύτερη απόδειξη της ξετσιπωσιάς είναι πως ένας δεν έχει βρεθεί να ζητήσει μια δημόσια συγνώμη, να πει πως βρε παιδί μου λάθος κάναμε. Ούτε καν σκυφτό κεφάλι από τη ντροπή. Αδιόρθωτοι, επαίσχυντοι! Φαυλόπουλοι και μεγαλόσχημοι.
Τελικά είναι θράσος συνδυασμένο με δειλία, ενώ ξέρεις το περί παραγραφής και έχεις και τη φωλιά σου λερωμένη γιατί το ψήφισες, να φωνάζεις περί τιμωρίας μεταθέτοντας στις πλάτες της δικαιοσύνης το βάρος της πραγματικής διαδικασίας απόδοσης ευθυνών
Αυτό το είδος του θεάτρου, της τηλεοπτικής δημοκρατίας, το παίζουν κάποιοι βρώμικοι πλην πασίγνωστοι δημοσιογράφοι στις νυχτερινές τους δίκες και δήθεν ακροαματικές διαδικασίες, όπου σωρηδόν ικανοποιούν τους πληβείους καταδικάζοντας αθώους. Είναι ανάγκη την τηλεοπτική εξαθλίωση να την ζούμε και σε πολιτική έκδοση;