Στα διόδια το δεν πληρώνω έγινε κίνημα κι οι τζαμπατζήδες ήρωες αντικρατικής πάλης.
Στην Πάτρα κυνηγάν τους νομπελίστες γενετιστές μέσα στις αίθουσες. Οι νέοι με τις κοκκινόμαυρες σημαίες που δεν τους έλεγαν μόνο, αλλά αποδεικνύονται αλήτες.
Δεν κάνω τον προφήτη της δευτέρας παρουσίας ούτε τον εξάγγελο των κακών ειδήσεων.
Σταχυολογώ χτυπητά παραδείγματα για να αναπτύξω το επιχείρημα της ακυβερνησίας.
Η Κερατέα με τα εκφυλιστικά της επεισόδια είναι τρανταχτή αποτυχία πολιτικής.
Το θέμα δημιουργίας ΧΥΤΑ στην περιοχή ήταν γνωστό. Όπως προφανές ήταν πως θα υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις.
Τρεις Υπουργοί: Εσωτερικών Ραγκούσης, Περιβάλλοντος Μπιρμπίλη, Προστασίας Πολίτη Παπουτσής, όφειλαν αν συνεργασθούν. Να εκπονήσουν σχέδιο, να καταμερίσουν αρμοδιότητες να συντονίσουν υπηρεσίες. Και να το εφαρμόσουν με συνέπεια μιας και πρόκειται για σημαντικό έργο και χρόνιο πρόβλημα της Ελλάδας των χωματερών και της Αττικής χαβούζας.
Και οι τρεις αποποιήθηκαν των ευθυνών. Με μικροπολιτικές κοίταξαν να πετάξουν ο ένας στον άλλο την καυτή πατάτα του πολιτικού κόστους.
Έτσι ο Παπουτσής περίλυπος παρατηρεί στα δελτία την ανομία που ευθύνη του είναι να εμποδίζει.
Η Μπιρμπίλη αναλύει τις συνέπειες της μη δημιουργίας υπονοώντας πως ευθύνη της είναι ο σχεδιασμός και όχι η υλοποίηση και
Ο Ραγκούσης με βερμπαλισμό καθημερινά διαψευδόμενο ελπίζει πως θα κουρασθούν οι διαδηλωτές και θα σταματήσουν να ξηλώνουν την άσφαλτο.
Δεν υπάρχει κανένας πρωθυπουργός να τους συνετίσει και συντονίσει;
Ο πρωθυπουργός ήξερα πως υπάρχει μεταξύ άλλων για να επιλύει διαφορές, να ενσαρκώνει την αυτονόητη ενότητα και συνεργασία που απαιτούνται στην εφαρμογή πολιτικών. Απλά πράγματα που ο οποιοσδήποτε κοινός άνθρωπος γνωρίζει βιωματικά από το σπίτι και τη δουλειά του.
Πρώτα με τον Καραμανλή Β’ και σήμερα με τον Παπανδρέου Γ’ αυτά τα αυτονόητα έγιναν ζητούμενα.
Και η Κερατέα βαλτώνει…
Η Υπουργός Διαμαντοπούλου αφήνει τους …αυτοτελείς Πρυτάνεις να διαχειρίζονται μεταξύ άλλων την εφαρμογή του νόμου περί ασύλου και λειτουργίας των πανεπιστημίων χωρίς επαναπροσδιορισμό.
Ποιος τολμά να τα βάλει με τον πανεπιστημιακό υπόκοσμο; Και ποιο θα ήταν το κίνητρό της εκτός από ένα σπάνια ανεπτυγμένο αίσθημα ευθύνης;
Επειδή αυτό πρόδηλα απουσιάζει, όπως άλλωστε στην πλειοψηφία των ανθρώπων, θα χρειαζόταν κάποιος από πάνω να την πιέσει να την οδηγήσει, να την εμπνεύσει.
Ένας πρωθυπουργό δηλαδή….
Στα διόδια ο υπουργός Ρέππας είδε νωρίς τον κίνδυνο να.. αμαυρώσει το όνομά του και επανέλαβε την σοφή προσφιλή του τακτική της εξάντλησης του αντιπάλου. Κάποια στιγμή θα βαρεθούν να σηκώνουν τις μπάρες.
Όπως οι φορτηγατζήδες με τις απεργίες…
Κανείς δεν τον πίεσε, κανείς δεν του είπε πως το δεν πληρώνω δεν είναι μόνο διόδια , είναι μορφή ανυπακοής, που έχει χαρακτηριστικά ιού, που διαδίδεται και απειλεί κοινωνική συνοχή, που δικαιώνει την ανομία και δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες και αδικίες. Όπως η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή.
Τι τον νοιάζει; Αυτά είναι αρμοδιότητες σε άλλα υπουργεία.
Όταν οι υπουργοί είναι στενόμυαλοι ένας πρωθυπουργός ενδιαφέρεται για το γενικό συμφέρον και επιβάλλει πολιτικές.
….. Ένας πρωθυπουργός….