Ανεργία, φτώχεια , αβεβαιότητα είναι ο θλιβερός απολογισμός όχι μιας διετίας, αλλά η κατάληξη μιας 30ετίας όπου το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνίστησε. Καθημερινά αποκαλύπτονται σκάνδαλα σε Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία και έπονται πολεοδομίες και άλλα ευαγή ιδρύματα. Η “αριστερή χείρα του ΠΑΣΟΚ”, είτε σαν δύναμη διακυβέρνησης είτε σαν πρόσωπα με ευθεία ανάμιξη είναι επώδυνα ορατή και δύσοσμη σε όλα αυτά.
Για την θέση του προέδρου οι υποψηφιότητες περιορίζονται στον μοναδικό Ευάγγελο Βενιζέλο.
Εξάλλου μέρος των εξαπτερύγων του προηγούμενου αρχηγού και πρωθυπουργού, ίδρυσαν πρόσφατα κόμμα, δηλώνουν αντι-μνημονιακό , ξεχνώντας ωφέλιμα, ο μεν κ. Καστανίδης ότι απέκτησε δημοσίως αυτή την ιδιότητα μόλις απώλεσε τον υπουργικό θώκο, η δε κ. Κατσέλη πως πίεζε από τον Οκτώβριο του 2009 έως και το πρώτο μνημόνιο για την πιστή εφαρμογή του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, που η ίδια είχε επιμεληθεί!
Για τρεις βασικούς λόγους θα μπορούσε να έχει νόημα η συμμετοχή σε αυτή η διαδικασία.
Από αίσθηση δημοκρατικής και κομματικής συνείδησης. Να επιβραβευθεί δηλαδή η διαδικασία εκλογής από τη βάση γενικά στα κόμματα και να στηριχθεί περαιτέρω στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Όμως, και αυτό είναι από τα καλά που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον απελθόντα κ. Παπανδρέου, η διαδικασία εισήχθη το 2004, επανελήφθη το 2007 και επεκτάθη στην Ν.Δ. το 2009.
Όλοι αναγνωρίζουν τα θετικά της , περιλαμβάνεται άλλωστε και στο καταστατικό του κινήματος.
Άρα δεν κινδυνεύει ο θεσμός, δεν χρειάζεται προστασία είτε επιβεβαίωση. Απομένει το ισχνό κίνητρο της νομιμοποίησης που προσφέρει η συμμετοχή.
Ο δεύτερος λόγος θα ήταν το αμφίρροπο της έκβασης. Η μοναδική υποψηφιότητα αφαιρεί πρακτικά το κίνητρο της επιλογής, την ουσία της κάλπης. Ψηφίζω σημαίνει επιλέγω μεταξύ τουλάχιστον δύο. Με έναν δεν πρόκειται για εκλογές, μετασχηματίζεται σε δημοψήφισμα. Θα είχε νόημα αν υπήρχε ισχυρό ρεύμα κατά Βενιζέλου, που θα εκφραζόταν στο όχι. Όμως αν τέτοιο ρεύμα υπήρχε θα είχε εκφρασθεί και κατά πάσα πιθανότητα συσπειρωθεί γύρω από ένα δεύτερο υποψήφιο. Δεν το ακούσαμε δεν το είδαμε. Το ενδιαφέρον του αποτελέσματος ως κίνητρο εκλείπει.
Ο τρίτος λόγος είναι ο κομματικός πατριωτισμός. Η δήλωση ταυτότητας στις δύσκολες στιγμές του κινήματος, η διατράνωση της πίστης πως το ΠΑΣΟΚ παραμένει εκφραστής πεποιθήσεων της κεντροαριστεράς και δύναμη κυβερνητικής πνοής για τη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ “είναι εδώ” συνόψισε για 20 χρόνια αυτή τη διάσταση.
Το “αμετανόητο” ΠΑΣΟΚ με άλλα λόγια, το πάντα ΠΑΣΟΚ θα προσέλθει. Γιατί η τελετουργία είναι ζωντανό μέρος της πίστης. Και αναγκαίο.
Άλλοι συμπολίτες μας πάνε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουν την δοξολογία, όχι μόνο από συνήθεια αλλά για να έρθουν σε επαφή με το θείο, να στοχασθούν. Αναζητώντας στήριγμα στις αναποδιές, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα και την αίσθηση του ανήκειν στην θρησκευόμενη κοινότητα.
Στην κοσμική εκκλησία του κινήματος θα συμβεί την Κυριακή κάτι ανάλογο. Για όσους έχουν αυτή την ανάγκη.
Η ερώτηση για το “πόσοι θα είναι” μοιάζει παρωχημένη, με κεκτημένη ταχύτητα από άλλες εποχές.
Αν είναι λίγοι-ποιος έχει αλήθεια τη μεζούρα- θα σχολιασθεί ως επιβεβαίωση της απαξίας του κομματικού συστήματος, αν είναι περισσότεροι θα ακουσθεί για την αθάνατη ψυχή του Πασόκου αλλά και ανάποδα θα σχολιασθεί ως ο αμετανόητος σκληρός πυρήνας του παλιού, που δεν εννοεί να προχωρήσει.
Αδιάφορα σχόλια μιας πολύ προσωπικής, ατομικής στάσης, όπου δεν χωρούν ερμηνείες δημοσιογραφικής ευκολίας. Όπως άλλωστε και με τον εκκλησιασμό.
Θα απομείνουν οι “κουτσομπόλες” να ερμηνεύσουν την προσέλευση ως νίκη ή αποδοκιμασία του κ. Βενιζέλου, επιβεβαίωση ή άρνηση για κάτι που ακόμη δεν υπάρχει. Έτσι γίνεται και στην εκκλησία, όπου πολλές φορές η προσέλευση ερμηνεύεται από την παρουσία ή μη του ενός ή άλλου επώνυμου. Ποιος είπε πως το life style το ανακάλυψε το Κλικ;