Παρασκευή, 29 Μαρ.
17oC Αθήνα

Ευρώπη δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Πλούσιος Βορράς και πνιγμένος Νότος σε ιδιόρρυθμο εμφύλιο

Δεν διαφωνούν για εμάς, προσπαθούν να σώσουν το Ευρώ. Αναβάλλουν τις συνεδριάσεις των οργάνων γιατί έχουν συζητήσει άπειρα και έχουν διαφωνήσει άλλο τόσο.

Όχι για την Ελλάδα. Για την Ευρώπη.
Εμείς έχουμε τον καημό μας και δικαιολογημένα με το χρέος και τη χρεοκοπία.

Από το τι συμβαίνει στην Ευρώπη τα μέσα μας επιλέγουν μόνο τα σχετικά με την Ελλάδα. Κι επειδή η κακή είδηση «πουλά» πιο πολύ συνήθως επιλέγουν και τα χειρότερα.
Έτσι αυτά μαθαίνουμε, με αυτά ασχολούμαστε.
Τα μέσα γίνονται έτσι συστηματικά παπαγαλάκια μέρους της Ευρωπαϊκής και εγχώριας προπαγάνδας, γιατί στην Ευρώπη συζητούν αλλά το πιο συχνά δεν συμφωνούν. Και οι καταγγελίες των μεν για τους δε είναι πολλές.
Οι Γάλλοι καταγγέλλουν τον ηγεμονισμό των Γερμανών και οι τελευταίοι την ανικανότητα των πρώτων.
Και στην Ελλάδα αγόμαστε από τους μεν και φερόμαστε από τους δε.
Κατανοητό; Ναι. Δικαιολογημένο; Όχι.

Στην Ευρώπη λοιπόν ψάχνουν την σωστή συνταγή που θα επιτρέψει την έξοδο από την κρίση της Ευρωζώνης, την επιβίωση του κοινού νομίσματος. Όλοι συμφωνούν στο στόχο, αλλά οι μέθοδοι διαφέρουν, καθώς υπεισέρχονται και εθνικές εκλογικέ ς και κομματικές σκοπιμότητες.

Σε 5 κατευθύνσεις αναλύεται η κοινή Ευρωπαϊκή στρατηγική.

1. Βοήθεια στη Ελλάδα μετά την αναδιάρθρωση του χρέους της. Η συζήτηση για μια αναδιάρθρωση της τάξης του 60% του χρέους, όπως το προτείνει η Γερμανία αλλά το αρνείτο μέχρι πρόσφατα η Γαλλία, θα δώσει τη δυνατότητα στη χώρα να αναπνεύσει και να ετοιμάσει δρόμο ανάπτυξης, να αποφύγει τους επάλληλους κύκλους ύφεσης.
Φυσικά για να μην χαρακτηρισθεί ως πιστωτικό γεγονός, η αναδιάρθρωση χρειάζεται την εθελοντική συμμετοχή των τραπεζών, κι έτσι το 60% μπορεί να κουρευτεί προς το 50%, κάτω από τις πιέσεις του τραπεζικού λόμπυ.

2. Αποφυγή της επέκτασης της κρίσης σε Ιταλία, Ισπανία. Πρόκειται για το πιο ακανθώδες θέμα που χωρίζει άλλωστε Γερμανία και Γαλλία. Η συζήτηση αφορά στο περίφημο Ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας που δημιουργήθηκε τον περασμένο χρόνο για να βοηθά τις χώρες της Ευρωζώνης που έχουν δυσκολίες.
Μέχρι στιγμής η συνεισφορά των χωρών είναι 440 δις Ευρώ, όμως η βοήθεια σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία έχει ήδη απορροφήσει τα 240 δις.
Με εναπομείναντα 200δις δεν μπορεί βέβαια να αντιμετωπίσει κρίσεις σε Ιταλία και Ισπανία!
Οι Γάλλοι πρότειναν το μετασχηματισμό του ταμείου σε τράπεζα ώστε να μπορεί να αντλεί ρευστότητα από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Οι Γερμανοί αρνούνται γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στις Ευρωπαικές συνθήκες αλλά και γιατί έτσι θα γίνονταν μόνιμοι αιμοδότες της Ευρωπαικής αδυναμίας.
Αντιπροτείνουν τα εξής δύο. Να εγγυάται το ταμείο μέρος των εθνικών δανείων που ψάχνουν για τα χρέη τους οι επί μέρους χώρες. Και να δημιουργηθεί ίσως ένα άλλο ειδικό ταμείο , υπό την αιγίδα του ΔΝΤ, το οποίο να προσελκύσει επενδυτές εκτός Ευρώπης, κυρίως από τις ασιατικές αναπτυσσόμενες αγορές οι οποίες θα χρηματοδοτήσουν, θα αγοράσουν μέρος του Ευρωπαικού χρέους.

Γιατί διαφωνούν;
Μα γιατί οι Γάλλοι προτείνουν μια κλειστή, εντός Ευρώπης λύση, όπου θα γίνει μια μεταφορά πλούτου από το Βορρά-κυρίως Γερμανία- στο Νότο, κυρίως Ισπανία , Ιταλία.
Οι Γερμανοί προτείνουν μια διευρυμένη παγκόσμια εναλλακτική, όπου θα χρησιμοποιηθούν οι ασιατικές αγορές-κυρίως Κίνα- για την ανακούφιση της Ευρώπης.
Γιατί η Κίνα ή Ινδία να πληρώσουν το ευρωπαικό χρέος; Μα γιατί έχουν συμφέρον αν διατηρήσουν υψηλή την αγοραστική δύναμη στην τεράστια Ευρωπαική αγορά!
Αν οι ευρωπαίοι δεν καταναλώνουν, οι Κινέζοι δεν θα πουλάνε, άρα δεν θα παράγουν, άρα θα φωνάζουν. Και οι φωνές στην Κίνα σημαίνουν αποσταθεροποίηση γρήγορη σαν το ποτάμι.

Δηλαδή, μιλώντας για νοοτροπίες: Γάλλοι ως συνήθως επαρχιώτες στη σκέψη αλλά με την αίσθηση του κοινωνικά δίκαιου- «μεταφορά πλούτου από Βορρά σε Νότο»- και Γερμανοί ως συνήθως ρεαλιστές άκαμπτοι, παγκόσμια δύναμη, με την αίσθηση του εφικτού και αποτελεσματικού.
Ποιος θα κερδίσει; Φυσικά η Γερμανία. Όχι λόγω οικονομικής ισχύος αλλά λόγω δύναμης επιχειρήματος μιας και η λύση της ταιριάζει στην παγκοσμιοποιημένη δυναμική της εποχής, ενισχύει τον οικουμενικό συντονισμό και όχι μια ευρωπαική περιχαράκωση. Η τελευταία, ο απομονωτισμός μπορεί να περιμένει ως εναλλακτική , σε περίπτωση αποτυχίας κάθε άλλου μέτρου.

3. Ανακεφαλαιοποίηση των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Για να το πούμε με αριθμούς οι τράπεζες θα πρέπει έως τον Ιούλιο του 2012 να έχουν ίδια κεφάλαια , στο 9% περίπου του ενεργητικού τους. Από 6% που είναι σήμερα.
Γιατί; Μα για να αντιμετωπίσουν τις απώλειες από το Ελληνικό «κούρεμα» και τα αντίστοιχα σιωπηλά «κουρέματα» κυρίως σε Ιταλία αλλά και Ισπανία..
Αρκούν, για το σκοπό αυτό, τα 108 δις ευρώ που προτείνει να χορηγήσει η Ευρωπαική Ένωση;
Μάλλον όχι αφού οι διεθνείς αναλυτές εκτιμούν τις ανάγκες σε 310 δις.
Σίγουρα όμως τα 108 δις είναι μια γενναία πρώτη δόση , ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες ύφεσης στην Ευρωζώνη. Μειώνονται γιατί με αυτά τα λεφτά οι τράπεζες θα έχουν την αναγκαία ρευστότητα ώστε να χρηματοδοτήσουν την οικονομία και να στηρίξουν την ανάπτυξη.
Αν παρόλα αυτά η ύφεση επανέλθει τότε οι εξελίξεις στην ευρωζώνη θα είναι ραγδαία αρνητικές.

4. Οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης. Αυτό, που στην Ελλάδα εσφαλμένα μεταφέρεται ως επιτροπεία, κατοχή, υποτέλεια , είναι απλά η κοινή πεποίθηση, όλων μα όλων- Ελλήνων μη εξαιρουμένων-, πως πρέπει να βρεθούν τρόποι οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης και της ευρωζώνης.
Οι Γερμανοί προτείνουν την άμεση ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας , δηλαδή τον έλεγχο της εκτέλεσης των προυπολογισμών, κυρίως στις χώρες της ευρωζώνης που έχουν προβλήματα.
Η λογική είναι απλή. Αφού το πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε από κοινού- δηλαδή με όλων τα χρήματα πληρώνεται το χρέος σας- τότε και οι πολιτικές για τη αξιοποίηση των χρημάτων θα είναι κοινές. Λευκές επιταγές δεν υπάρχουν.
Πολλοί, όπως ο Τρισέ , αποδεχόμενοι την γερμανική πρόταση, προτείνουν επιπλέον την εκλογή ενός Υπουργού Ευρωπαικής οικονομίας που στην ουσία θα επιτηρεί τους εθνικούς προυπολογισμούς .
Άλλοι θεωρούν πως αυτή η αρμοδιότητα πρέπει να δοθεί στην Κομισιόν.
Οι Γάλλοι επιμένουν στην κατάργηση της ομοφωνίας στα οικονομικά θέματα γεγονός που εξοργίζει χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία.
Δηλαδή και πάλι: η γερμανική πρόταση θα υλοποιηθεί γιατί είναι συγκεκριμένη και αποδοτική στην κοινή κατεύθυνση.
Τα υπόλοιπα θα παραμείνουν σε επίπεδα ανταλλαγής και ζυμώσεων γιατί η εφαρμογή τους ζητά αλλαγή των Συνθηκών αλλά και αμοιβαίες υποχωρήσεις.

5. Ευρώπη ομόσπονδη, ευρωομόλογα. Η τελική κατά πολλούς λύση για το χρέος είναι το τύπωμα «κοινοτικού χρήματος», με άλλα λόγια η έκδοση ευρωομολόγων με την εγγύηση της ΕΚΤ. Η αναγωγή του χρέους από εθνικό –Ελληνικό, Ιταλικό, Ισπανικό, κλπ- σε Ευρωπαικό.
Φαίνεται θελκτική ιδέα, περίπου αυτονόητη, κυρίως από αυτούς που πνίγονται από τα χρέη, όπως εμείς.
Και πράγματι υποστηρίζεται από Ελλάδα, Bέλγιο και τον Jean- Claude Juncker, πρόεδρο του Eurogroup.
Και φυσικά αντιδρούν οι Γερμανοί διότι κάτι τέτοιο σημαίνει αέναη μεταφορά δικών της πόρων προς τις … απείθαρχες χώρες.
Η αλήθεια είναι πως η μετατροπή του χρέους σε Ευρωπαικό, θα μπορούσε να γίνει μόνο με προυποθέσεις ενοποίησης όχι μόνο του χρέους αλλά και της πολιτικής Ευρώπης, των μορφών διακυβέρνησης σε όλες τις χώρες.
Αλλιώς εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κοινοτική ιστορία των …άσωτων λαών.

Εξάλλου η συζήτηση της πολιτικής ενοποίησης σημαίνει και άγγιγμα των δομικών σχέσεων της Ευρώπης, των προπατορικών ανισοτήτων Βορρά –Νότου που είναι βασικά υπεύθυνες και για την σημερινή κατάσταση.
Οι συνθήκες της Ένωσης έχουν τελικά γύρει προς την Γερμανοποίηση της Ευρώπης –χωρίς να σημαίνει πως εξ αρχής αυτό ήταν αναπόφευκτο- και θέλουν εξισορρόπηση.

Πόσοι λαοί και πόσες ηγεσίες όμως, που σήμερα φωνάζουν για ευρωομόλογα, μπορούν να αποδεχθούν μια ομοσπονδιακή διακυβέρνηση, πόσοι αντέχουν να υποστείλουν τα εγώ της σημαίας τους ;

Γι αυτά παλεύουν και συζητούν στην Ευρώπη. Λόγος δεν μας πέφτει όχι γιατί έχουμε το χρέος αλλά γιατί δεν τον διεκδικούμε πειστικά.
Έχουμε θέσεις της Ελλάδας στις 5 κατευθύνσεις, επεξεργασμένες, συγκεκριμένες και Ευρωπαικού βεληνεκούς;
Όχι βέβαια! Μην μας κουρέψετε με την ψιλή, βγάλτε Ευρωομόλογα. Σε αυτά περιορίζεται, δηλαδή επαιτεία και ταυτόχρονα θράσος για νέα άκοπα λεφτά, η Ευρωπαική μας συνεισφορά.
Και ο πρωθυπουργός με στόμφο επαναλαμβάνει βαθυστόχαστα πως η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά ευρωπαική.
Και σε αυτό τον βερμπαλισμό τον συναντούν ασθμαίνοντες και οι υπόλοιποι ανεπαρκείς της πολιτικής μας σκηνής.

Κι η απάντηση στην ρήση του για την κρίση είναι πως εμείς δεν είμαστε Ευρώπη γιατί έχουμε γίνει ανάξια Ελλάδα.

Πολιτική Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε