Αυτού που εδώ και τρεις δεκαετίες πολιτευόταν με κλιμακούμενο λαϊκισμό, αμετροέπεια, καιροσκοπισμό και διάθεση βολέματος.
Είναι το τμήμα εκείνο που στην εξέλιξη του έχασε το δρόμο της παρέμβασης και “γλίστρησε” στην ευκολία της στείρας καταγγελίας.
Που εξασφάλισε την ανοχή της κοινωνίας λόγω των διώξεων και των βασανισμών που υπέστη για σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά δεν την αξιοποίησε.
Που δημιούργησε επαγγελματικά στελέχη στην πολιτική σκηνή τα οποία ως πρώτο στόχο έθεσαν τη μακροημέρευση τους σε αυτό τον προσοδοφόρο χώρο που απέσπασε και μεγάλες κρατικές επιχορηγήσεις. Που δεν ανέχθηκε την κριτική και έκανε αντιπάλους του όσους δε συμφωνούσαν μαζί του.
Και που τελικά όταν εξάντλησε όλα τα παραπάνω κατάντησε να βάλει στην πρακτική του, αφού δεν είχε άλλη διέξοδο, πολλές από τις μεθόδους της ακροδεξιάς που δικαίως χαρακτήριζε εγκληματικές. Η κακομαθημένη αυτή αριστερά υπήρξε εδώ και χρόνια αμετροεπής στις διεκδικήσεις της. Και έφτασε σε αδιέξοδο. Τώρα -αναζητώντας διέξοδο- έγινε αμετροεπής και στις αντιδράσεις της.
Έτσι οργάνωσε αντισυγκεντρώσεις, προγραφές και έφτασε ακόμα και στην ανοιχτή προτροπή για βία. Βέβαια για όλα αυτά αυτό το κακομαθημένο τμήμα της αριστεράς βρίσκει πάντα ένα άλλοθι. Τώρα για να δικαιολογήσει τις ανακοινώσεις-προτροπές για επιθέσεις κατά πολιτικών και τη συμμετοχή σε βιαιοπραγίες επικαλείται τη λαϊκή αγανάκτηση. Είναι όμως το επιχείρημα που έχουν χρησιμοποιήσει για κάθε ανάλογη αντιδημοκρατική και φασιστική πρακτική όλοι οι δικτάτορες για να δώσουν άλλοθι στις ορδές που εξαπέλυαν.
Είναι δυνατόν όλα τα παραπάνω να αποτελούν πρακτικές που εφαρμόζονται από αριστερό κόμμα;
Είναι δυνατό αντί η κάθε μορφή βίας αντί να καταδικάζεται και να στιγματίζεται, να δικαιολογείται και να αποδίδεται στην οργή;
Ναι, στην κοινωνία υπάρχει αγανάκτηση.
Ναι, είμαστε όλοι οργισμένοι με αυτά που ψηφίζονται στη Βουλή.
Αισθανόμαστε όλοι ότι μας κορόιδεψαν. Μας παγίδευσαν.
Όμως όχι, δεν υιοθετούμε τη βία ως αντίδραση. Δεν την υποθάλπουμε. Δεν την καλλιεργούμε. Δεν προτρέπουμε προς αυτή. Γιατί αυτή είναι που θα μας οδηγήσει στα χειρότερα.
Είναι προφανές ότι τα δύο κόμματα εξουσίας είναι ανίκανα να διαχειριστούν αυτό που τα ίδια δημιούργησαν. Αντί να αναζητούν λύσεις και συναινέσεις ερίζουν για το ποιό φταίει λιγότερο. Και στις εκλογές, που δε θα αργήσουν, είναι βέβαιο ότι οι πολίτες θα τα λάβουν υπ’ όψιν τους όλα αυτά.
Όμως στις από το αποτέλεσμα της κάλπης θα κριθεί και η αριστερά. Κι αν δεν καταφέρει να συγκεντρώσει πολύ αυξημένα ποσοστά τότε η αποτυχία της θα είναι ιστορική, ίσως και οριστική. Γιατί η κοινωνία ακόμη και ενώπιον του μεγαλύτερου αδιεξόδου της θα της έχει γυρίσει την πλάτη. Άρα δε θα έχει να ελπίσει τίποτα από αυτήν..
Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω όπως είναι σαφές από το κείμενο δεν αφορούν το σύνολο της αριστεράς, ενταγμένης και ανένταχτης. Δεν αφορούν αυτούς και ευτυχώς είναι αρκετοί και αγωνίζονται με συνέπεια και πίστη στις αρχές της.
Και το διευκρινίζω ξανά γιατί η πρακτική του κανιβαλισμού της κριτικής έχει αναχθεί σε καθημερινότητα από αυτή την κακομαθημένη αριστερά.