Αυτό ισχύει ανεξαρτήτως οτιδήποτε άλλου γιατί η διακυβέρνηση σημαδεύθηκε από τρία απτά γεγονότα: Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώ, είσοδο Κύπρου σε ΕΕ.
Η κυβέρνηση Σημίτη στην ουσία διαλύθηκε από το βάρος των ανομημάτων της, της διαφθοράς. Εξ άλλου η μεγάλη υπόσχεση του Καραμανλή Β΄ του Ανύπαρκτου ήταν η κάθαρση, η αξιοκρατία και κεντρικό σύνθημα η «επανίδρυση» του κράτους, η απαλλαγή από τον «αρχιερέα της διαπλοκής».
Ο Τ. Μαντέλης όσο και ο Θ. Τσουκάτος ήταν από τα νέα πρόσωπα του τότε ΠΑΣΟΚ, απόλυτα στενοί συνεργάτες του Κ. Σημίτη, στον στενό πυρήνα του «εκσυγχρονισμού». Είναι οι δύο μόνοι πολιτικοί που υποχρεώθηκαν να ομολογήσουν ότι πήραν μίζες. Μέχρις στιγμής.
Η διαφορά δεν είναι βέβαια μεγάλη από μερικούς που δεν ομολόγησαν, όπως π.χ. κάποιον παρ’ ολίγο πρωθυπουργό στη θέση του Κ. Σημίτη, μορφή που κυριάρχησε για δεκαετίες στο «όλον» ΠΑΣΟΚ, αλλά απ ότι φαίνεται κέρδισε και απανωτές φορές το λαχείο, που του επέτρεψε πολύ προκλητικά να αγοράζει σπίτια στην Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και να παντρεύεται, με εκδηλώσεις στο Georges V στο Παρίσι.
Είναι γελοίο οι διάφοροι μικροί φαύλοι να ζητάν την κλήτευση Σημίτη στην εξεταστική. Απλώς αποδεικνύουν , σαν να μας χρειαζόταν αυτή η υπενθύμιση, πως παραμένουν ολίγοι και εντεταλμένοι στο να κάνουν φασαρία με κάθε ευκαιρία.
Το κρίμα δεν βρίσκεται σε αυτούς, από τους οποίους και περίπου τίποτα κανείς δεν περιμένει. Στον Σημίτη είναι το άδικο και η χαμένη ευκαιρία.
Θα περίμενα να ζητήσει ο ίδιος την κλήτευση με την προϋπόθεση της τηλεοπτικής κάλυψης της. Φαίνεται αστείο για τον σχεδόν αγοραφοβικό τ. πρωθυπουργό. Και όμως το εννοώ.
Ο Σημίτης είχε την ευκαιρία όχι να απολογηθεί, αλλά αντιθέτως να μιλήσει για πρώτη φορά χωρίς φόβο και πάθος για την μεταπολίτευση, την περίοδο που έκλεισε, που γνήσιο τέκνο της και σε μεγάλο βαθμό διαμορφωτής της είναι, τα επιτεύγματα και τις αντιφάσεις της, το ρόλο αυτού του πρωταγωνιστικού μορφώματος που λέγεται ΠΑΣΟΚ –για σκεφθείτε αλήθεια να είχαμε το 1996 πρωθυπουργό τον Άκη-, αλλά και για τα ΜΜΕ , το μεταπολιτευτικό κράτος, την τόσο υπαρκτή διαπλοκή και διαφθορά. Όπως και για τα διλλήματα της εξουσίας, τις συμμαχίες και τις προσπάθειες να διασώσεις το μείζον.
Θα μπορούσε σε έναν πραγματικό Επιτάφιο να ενταφιάσει την μεταπολίτευση με όσες τιμές της αρμόζουν και να ανοίξει τη σκέψη στο μέλλον που δεν βλέπουμε γιατί το παρόν το συνθλίβει.
Αυτή θα ήταν η συμβολή, ύστερη πολιτική και θαρραλέα ενός πρωθυπουργού, κυβερνήτη, ανδρός παραδειγματικού.
Η υστεροφημία των έργων της διακυβέρνησής του δεν μπορεί να χαθεί. Η προσωπική του όμως εξαρτάται και από τις πολιτικές πράξεις που συνοδεύουν την μετα-πρωθυπουργική του πορεία. Μέχρις στιγμής οι μετά το 2004 ενέργειές του φωτίζουν κυρίως τις πλευρές προσωπικότητας που έκαναν πολλούς να μιλούν , ότι η αφιλόκερδη προσφορά δεν συμπεριλαμβάνεται στις αρετές του ανδρός. Μάλλον βεβαιώνουν σε πνεύμα επιείκειας, μια στάση κατανοητή αλλά όχι αξιέπαινη.
Κρίμα γιατί πολλούς να εκτιμήσουμε από τις πολιτικές ελίτ δεν έχουμε. Όταν και οι «κάλλιστοι» ολιγωρούν τότε οι ελπίδες λιγοστεύουν.
Ίσως όμως και το αντίστροφο. Να μεγαλώσει το πείσμα της επιβίωσης, με τη συνειδητοποίηση πως τίποτα ή λίγα έχουμε να πάρουμε και να ακούσουμε από τους πρωταγωνιστές του χθες, πρόσωπα και κόμματα, γιατί ακριβώς βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια εποχή που ανεπιστρεπτί παρήλθε.
Με την έννοια αυτή όσο πιο γρήγορα ενταφιάσουμε το παρελθόν, όχι τη μνήμη και την συνεχή αξιολόγησή του, τόσο το καλύτερο.
Γιατί όσο πρώτη είδηση είναι οι Μαντέληδες, τόσο η εφαρμογή των υπεσχημένων με την τρόικα απομακρύνεται. Όμως η πραγματικότητα είναι το ασφαλιστικό, η υστέρηση εσόδων, οι κουτοπονηριές που ποτέ δεν σταμάτησαν με τους Λομβέρδους, τους Πετσάλνικους, τους Σαμαράδες, την αδύναμη και σχεδόν αδύνατη διακυβέρνηση αυτού του τόπου.
Ας αφήσουμε τον Μαντέλη και τους διακομματικούς συνοδοιπόρους του που μένουν να αποκαλυφθούν, στους όψιμους σχίστες της γάτας, πολιτικούς και δικαστικούς. Και δυστυχώς ας παραδώσουμε και τον Σημίτη στην ιστορία.