Με διαφορετικά δεδομένα, το διακύβευμα και τώρα είναι παρόμοιο. Οι Βρετανοί καλούνται να πάρουν μια απόφαση, που θα έχει μακροπρόθεσμες οικονομικές και πολιτικές συνέπειες όχι μόνο για τη Βρετανία την ίδια, αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη.
Ο Ζαν Μονέ, εμπνευστής της Ενωμένης Ευρώπης, είχε δηλώσει κάποτε, πως «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή».
Παρά τις όποιες διαρθρωτικές της αδυναμίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας εξασφάλισε την ειρήνη και τη σταθερότητα που σήμερα θεωρούμε δεδομένη. Μας προσέφερε μία ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη, που επικύρωσε ότι πέρα από τις διαφορές των λαών και τα γεωγραφικά σύνορα, εκεί βρίσκεται το κοινό συμφέρον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε ένα κοινωνικό κράτος το οποίο προστατεύει και βοηθά τα αδύναμα μέλη του, αναβάθμισε τη μόρφωση και την εργασία δίνοντας στα μέλη της πολλές και συνεχείς ευκαιρίες, σέβεται και δίνει προτεραιότητα στον άνθρωπο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθιέρωσε το βιοτικό της επίπεδο σε ένα από τα υψηλότερα του πλανήτη. Σίγουρα δεν είναι τέλεια. Και σίγουρα οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει είναι πολλές. Ο αγώνας όμως δίνεται μέσα στο ρινγκ. Όχι στην εξέδρα. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που θέλουν να είναι κάποιοι και αυτοί που θέλουν να κάνουν κάτι. Επιλέξτε το δεύτερο.
Του Μάριου Γεωργιάδη, βουλευτή Ένωσης Κεντρώων