Στον κάθε παραδοσιακό χώρο δεξιά , κέντρο, αριστερά υπάρχει ένας τουλάχιστον εκπρόσωπος “πολιτικού ορθολογισμού”, αντίστοιχα Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά.
Στους ίδιους χώρους υπάρχουν ή αναδύονται κόμματα διαμαρτυρίας, άλλα μιας χρήσης: Ανεξάρτητοι Έλληνες, Κοινωνική Συμφωνία και άλλα με μονιμότερα χαρακτηριστικά: ΛΑΟΣ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ.
Η περίπτωση της κ. Μπακογιάννη δεν εντάσσεται σε αυτή την κατάταξη, ούτε εξάλλου και σε καμία άλλη. Άλλωστε,το αταξινόμητο συνιστά και το βασικό χαρακτηριστικό του ά-καιρου διαβήματός της.
Ο 38χρονος πολιτικός κύκλος της μεταπολίτευσης αποσυντίθεται ενεργητικά από τους πρωταγωνιστές του αλλά και συντρίβεται από την καταστροφική οργή των δημιουργημάτων του.
Τα συγκυβερνώντα κόμματα καθημερινά αυξάνουν την ταχύτητα φθοράς τους.
Η κυβέρνηση μοιάζει με σχολείο σε στάση, όπου ο δάσκαλος -πρωθυπουργός κυνηγά μαθητές- βουλευτές και υπουργούς συνάμα- για να αποσύρουν την αταξία της ρουσφετολογικής τροπολογίας τους. Αδιόρθωτοι, τυφλοί, αμετανόητοι.
Ληγμένοι στο τώρα, ανύπαρκτοι στο μετά.
Σε αδιάλειπτο και ακατάληπτο παράλληλο μονόλογο με τη χώρα.
Ζουν με το φόβο των διαρροών, των ποσοστών, της εκλογής.
Ο τόπος ζητά σύμπραξη, υπέρβαση, θετικό ενδιαφέρον.
Τον φόβο τους τον κάνουν κοινή μας υπόθεση απειλών, χρεοκοπίας, δεινών.
Οι πολίτες ζητούν αναγνώριση, “συγχώρεση”, συμπαράσταση, στήριξη.
Προβάλλουν ως αυτοέπαινο το ποιος έβλαψε λιγότερο από τους δυο τη χώρα.
Στις συζητήσεις, εμείς οι υπόλοιποι, ψάχνουμε ιδέες και πρόσωπα, για να ωφελούν τη χώρα.
Η κάθε μορφής αντιπαλότητα τους εγκλωβίζει.
Οι δραματικές συνθήκες μας απελευθερώνουν.
Ο κουβάς της διαμαρτυρίας δεν φτάνει για να αποθέσεις τις ελπίδες σου.
Η καταγγελία είναι σαν το νερό , ξεδιψά αλλά δεν χορταίνει.
Στο “τι να ψηφίσω” ; συγκεντρώνεται η πλειοψηφία και συμπυκνώνεται η απελπισία.
Του “κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν” ο Ερωτόκριτος, “του κύκλου σου το ανέβασμα” ο Σεφέρης, να μας δίνουν οι ποιητές δύναμη, στην “πέτρα της υπομονής” γιατί ο κύκλος της καταστροφής γυρίζει ακόμη.