Στην συνέχεια του συλλογισμού του διαπίστωσε την ανάγκη χειρουργικής τομής για την απομάκρυνση του όγκου και την μετέπειτα ανάρρωση του ασθενούς.
Εύστοχα η καλλίπυγος παρουσιάστρια επεσήμανε ότι τέτοιου είδους χειρουργεία καταλήγουν συχνά και με τον θάνατο του ασθενούς, προκαλώντας αναστάτωση στον απόλυτα σίγουρο για τις χειρουργικές δεξιότητες της αριστεράς (δικής του κοπής) που εκπροσωπεί καλεσμένο.
Αμέσως μετά άρχισε ο γνωστός λαϊκισμός του τί φταίνε τα αθώα θύματα του μνημονίου και το πώς φίλος του συνδικαλιστής παρομοίαζε την κατάσταση με βομβαρδισμό αμάχων.
Στην αναφορά για λόμπι της δραχμής απαντά ότι το λόμπι του ευρώ έφερε τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση και εκεί πλέον μουντζώνεις ανεξέλεγκτα την οθόνη άναυδος μπροστά στο μέγεθος της διπλής υποκρισίας.
Πρώτον, όσον αφορά τα αίτια της χρεωκοπίας μας, τη μερίδα του λέοντος κατέχει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος από δεξιά μέχρι τέρμα αριστερά, είτε κυβερνούσε είτε δήθεν αντιπολιτευόταν.
Όσον αφορά εσάς δε, κύριοι της Αριστεράς, η ευθύνη είναι πολλαπλάσια, γιατί ως αντιπολίτευση αποδειχθήκατε ανύπαρκτοι και ανίκανοι να προειδοποιήσετε εγκαίρως για τα αδιέξοδα που μας οδηγούσαν οι δεξιοί και σοσιαλιστές κασκαντέρ της πολιτικής ζωής. Αποκοιμηθήκατε γλυκά, χορτασμένοι από κρατικές χρηματοδοτήσεις και την εξαιρετικά καλή αναδιανομή των δανεικών ευρώ στις πολυάριθμες συντεχνίες σας.
Την πενταετία 2004 – 2009 όταν η ΝΔ, με τον γνωστό Πάκη, διόριζε με συνοπτικές διαδικασίες και με μηδενική αξιολόγηση περί τις 200,000 υπαλλήλους, παρακολουθούσατε ευχαριστημένοι, ενω καταστρέφανε ανθρώπινες ζωές μακροπρόθεσμα, δημιουργώντας εικονικές θέσεις εργασίας σε εικονικούς οργανισμούς, με μηδενικό αντίκρισμα στην παραγωγή υπηρεσιών. Ισως βεβαια θεωρούσατε ότι είναι η σωστη μεθοδος μειωσης της ανεργίας.
Όταν αντίστοιχα η αγροτική παραγωγή από 9% του ΑΕΠ κατρακύλησε μέσα σε 8 χρόνια στο 3,5% του ΑΕΠ, σφυρίζατε αδιάφορα αρκεί που οι νέοι πελάτες σας (όλων των κομμάτων) «βαρούσαν μύγες» σε κάποιο δημόσιο κτίριο, για να φύγουν για καφέ νωρίς το μεσημέρι αντί να παράγουν πραγματικά προϊόντα για πραγματικές αγορές.
Όσον αφορά δε τον βομβαρδισμό αμάχων αμελείτε και εσείς και οι «αγωνιστές» συνδικαλιστές σας του «Δημοσίου πατερούλη» να ενημερώσετε τον κόσμο ότι συντελείται κατά κύριο λόγο και με φονική ακρίβεια στο ιδιωτικό τομέα, ενώ στα Δημόσια μαντριά των πελατών σας απλά ακούνε τις εκρήξεις και τρέχουν να ξορκίσουν τους Ευρωπαίους δαίμονες, που τολμούν να απαιτούν πραγματική εργασία, αξιολόγηση και παραγωγικό αποτέλεσμα.
Έχετε πετύχει επίσης συνολικά ως πολιτικό σύστημα την απουσία απ’ το Δημόσιο Διάλογο της τεράστιας αντιπαλοτητας μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα.
Το επίσημο άλλοθι των ΜΜΕ είναι ο κίνδυνος απώλειας της κοινωνικής συνοχής αλλά το κοινό μυστικό είναι η συμπαιγνία όλου του πολιτικού κόσμου για τη διαφύλαξη της πελατειακής βάσης του, της «ιερής τους αγελάδας».
Όσον αφορά δε την κοινωνική συνοχή, αυτή έχει χαθεί προ πολλού, διότι η αντίθεση λαμβάνει πλέον γιγάντιες διαστάσεις.
Είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο ότι πραγματική ανάπτυξη και πραγματικές θέσεις εργασίας δημιουργούνται στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι επίσης κοινώς αποδεκτό ότι το υδροκέφαλο δημόσιο είναι γεμάτο από εικονικές θέσεις εργασίας και αργομισθίες, που επιπρόσθετα παρεμποδίζουν και τις προσπάθειες ανάπτυξης και τη βιωσιμότητα κοινωνικών αγαθών όπως παιδεία και υγεία.
Τα επιπλέον 6 δις ευρώ που δαπανούνται ετησίως για τη σίτιση κομματικών στρατών (κατ’ ελάχιστον 200.000), λείπουν απ’ τις συντάξεις των γονιών μας, απ’ το σύστημα Παιδείας, απ’ τα Νοσοκομεία μας, και πνίγουν και τις προσπάθειες επιβίωσης επιχειρήσεων και ατομων, μέσω καταιγιστικών φόρων.
Σε συνδυασμό δε με την έκλυτη διαφθορά και την ατιμωρησία που επικρατεί, δημιουργούνται οι συνθήκες της «τέλειας καταιγίδας».
Έτσι εξακολουθούμε το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» ενώ το πραγματικό δίλημμα είναι «μεγάλο κράτος επιχειρηματίας ή μικρό κράτος ρυθμιστής».
Αυτό βέβαια μάχονται λυσσαλέα όλες οι οργανωμένες συντεχνίες και όλοι οι αριστερίζοντες πολιτικολογούντες ανεπάγγελτοι αεριτζήδες, γιατί γνωρίζουν καλά ότι σε έναν αξιοκρατικό κόσμο όπου επιβραβεύονται τα προσόντα, η εργατικότητα και η δια βίου εκπαίδευση δεν θα έχουν καμία τύχη (αυτοί που θεωρούν ότι ο κόσμος τους χρωστάει τα πάντα και αυτοί τίποτα σε κανέναν).
Όσον αφορά δε την πεποίθηση σας, κύριε Αλαβάνε, ότι η έξοδος απ’ την Ευρώπη και η επιστροφή στη δραχμή αποτελούν την μακροπρόθεσμη λύση (εσείς με συνταγή χωρίς Ευρώπη, το προϊόν σας «αριστερό αγόρι» με ολίγη από Ευρώπη) νομίζω ότι ούτε ο ίδιος τα πιστεύετε.
Άλλως θα έπρεπε να πιστέψω ότι ακόμη διαβάζετε τα αγαπημένα σε όλους μας περί διαλεκτικού υλισμού και άλλα συναφή, αναγνώσματα των δεκαετιών του 70 και 80.
Βρήκατε βεβαίως και αντίστοιχους νοσταλγούς από εκείνα τα χρόνια που ανατράφηκαν με παρόμοια αναγνώσματα στις κομματικές στρούγκες, με καμία επαφή στο μεταξύ με το παγκόσμιο γίγνεσθαι και καμία έκθεση σε πραγματικά επαγγέλματα.
Δημιουργήσατε στην πορεία και νέα αντίστοιχα προϊόντα σε χειρότερες εκδοχές αμορφωσιάς, φανατισμού και λαϊκισμού.
Αρνείσθε πεισματικά να δείτε ότι την εποχή της παγκοσμιοποίησης όποια χώρα απομονώθηκε απ’ τις συλλογικότητες της φυσικής γειτονιάς της, καταστράφηκε τελείως. Σε μια χώρα αδύναμη, χρεωκοπημένη, με σχεδόν μηδενική πρωτογενή παραγωγή συστήνεται συνταγή απομόνωσης και «ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ».
Για να ισοπεδωθεί τελείως η χώρα και να φτωχοποιηθεί το 90% του πληθυσμού. Υποσχεστε δε τον παράδεισο των κρατικών αξιωμάτων και της κομματικής ελίτ σε πολλαπλάσιους του 10%, που πειθήνια ως προϊόντα των κομματικών σωλήνων σας μπορεί να ζωσθούν και τα εκρηκτικά της καταστροφής.
Το μόνο που μπορείτε πλέον να κάνετε και αναφέρομαι στο σύνολο του ένοχου πολιτικού κόσμου, είναι να κατανοήσετε ότι χρωστάτε τουλάχιστον μια έντιμη προσπάθεια στη νέα γενιά που καταστρέψατε και χρεοκοπήσατε ερήμην της.
Να αντιληφθείτε επιτέλους ότι το καλό το δικό σας και του κόμματός σας είναι αυτόματα το κακό του Δημόσιου συμφέροντος. Να καλλιεργήσετε επιτέλους τις ελάχιστες συλλογικότητες γύρω από κοινούς προφανείς στόχους.
Για να μπορούν τα παιδιά μας να ανταγωνίζονται ισότιμα και επάξια μέσα σε μία μεγάλη Ευρωπαϊκή ενότητα της παγκόσμιας αγοράς εργασίας που-θέλουμε δε θέλουμε- είναι μαζί με την «κοινωνία της γνώσης» μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.
Ο «όγκος στον εγκέφαλο» δεν είναι η Ευρωζωνη αλλα το πολιτικό σύστημα μαζί με την ιερή του αγελάδα.
Σίγουρα δεν είναι μια εγχείρηση που μπορεί να την κάνει από μόνο του, χειρουργώντας τον εαυτό του.
Σαφώς χρειάζεται μια διεθνούς εμπειρίας, εξειδικευμένη και άρτια τεχνικά ομάδα, με στόχο την επιβίωση του ασθενούς και όχι το εμπόριο οργάνων.
Την επιλογή των μελών της ομάδας να τη συζητήσουμε, αλλά παρακαλουμε μη μας οδηγείτε στη λυση «νερό του Καματερού».
Θ.Σιωζοπουλος
Συμβουλος Επιχειρησεων