Την εποχή της ανευθυνότητας την ξαναζούμε. Οχι, όμως, έχοντας επικεφαλής έναν ανεύθυνο άρχοντα, αλλά καθισμένους στο σβέρκο μας ανεύθυνους Θεσμούς.
Θεσμούς που θέλουν να ορίζουν τα πάντα, όχι μόνο να ορίζουν στόχους, αλλά αναμιγνύονται και στα καθημερινά λες και έχουν αυτοί εκλεγεί από το λαό για να κυβερνούν. Και παρότι δεν έχουν εκλεγεί ουσιαστικά κυβερνούν. Το κακό δεν περιορίζεται εκεί. Οι ανεύθυνοι Θεσμοί δεν θέλουν να αναλαμβάνουν τις συνέπειες των πράξεών τους και να πληρώνουν γι΄ αυτές.
Μάλιστα είναι τόσο απαιτητικοί, πιεστικοί και αλαζόνες ώστε φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν τη χώρα ως προτεκτοράτο, να συμπεριφέρονται ως επικυρίαρχοι για να μην πως ως κατακτητές. Ισως γι΄ αυτό να θεωρούν ότι δεν έχουν ευθύνες για τις βλαπτικές πράξεις τους.
Κι΄ αυτό είναι πρωτοφανές, είναι ντροπή, είναι απαράδεκτο για μία δημοκρατική Ευρώπη. Συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή και πρέπει να σταματήσει.
Αν οι κύριοι των Θεσμών θέλουν να ορίζουν ακόμα και την καθημερινή διακυβέρνηση της χώρας, οφείλουν να αναλάβουν και τις ευθύνες των πράξεών τους.
Αν αυτό είχε γίνει θα ήταν τώρα υποχρεωμένοι να καταβάλουν δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για τα αποτυχημένα σχέδια που επέβαλαν και επιβάλουν και με τα οποία κατέστρεψαν στην Ελλάδα και οδήγησαν τον ελληνικό λαό στη φτώχεια και την απελπισία.
Επιτέλους πρέπει να τελειώνουμε με τους νέους ανεύθυνους αφέντες. Αν η κυρία Λαγκάρντ, ο κύριος Σόιμπλς και ο κύριος Τόμσεν θέλουν να επιβάλλουν τις θέσεις τους, να αναλάβουν και τις ευθύνες των πράξεών τους με συγκεκριμένες ρήτρες και δεσμεύσεις για να δούμε αν και πόσο θα συνεχίσουν να πειραματίζονται σε βάρος λαών και χωρών.