Αν κάτι περίτρανα ξεκαθαρίζει με τα μέτρα σοκ που ετοιμάζεται να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός είναι ο ρόλος, παραπλανητικός και άχρηστος του ΚΚΕ και της γύρω του αριστεράς, που όψιμα περιλαμβάνει και τον Συνασπισμό.
Για πολλά χρόνια ακούγαμε για αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνώντων , για την ξεκάθαρη αντίθεση του ΚΚΕ στις πλουτοκρατικές μεθόδους και επιλογές της χώρας.
Αποδείχθηκαν τώρα πια φούσκες, μεγαλύτερες κι από τις υποσχέσεις των κυβερνητικών κομμάτων που δήθεν αντιπαλεύει.
Η πραγματικότητα ήταν πως με περίσσιο θράσος για 30 χρόνια μοιραζόμαστε δανεικά. Το ΚΚΕ ποτέ δεν μίλησε γι αυτό. Απλώς τάχα διεκδικούσε η μοιρασιά να δίνει κάτι παραπάνω στους εργαζόμενους. Ήταν και είναι πλήρως ενσωματωμένο, δεκανίκι κατά τη δική του ορολογία, λειτουργικό κομμάτι του συστήματος, απλό εκτονωτικό στοιχείο για να συνεχίζεται απρόσκοπτα το μεγάλο κόλπο.
Ποτέ δεν κατήγγειλε, αυτό το μαρξιστικό κόμμα, την έλλειψη παραγωγικών επενδύσεων, τη μετατροπή π.χ. των αγροτών σε επιδοτούμενους δημόσιους υπαλλήλους, με τη παράλληλη καταστροφή της παραγωγής τους. Απλά πρωτοστατούσε κάθε χρόνο, στους αποκλεισμούς των δρόμων για να αυξηθούν τα επιδόματα, να κατρακυλήσουν δηλαδή ακόμη πιο βαθιά στην αλλοτρίωση, να αποξενωθούν ακόμη περισσότερο από την παραγωγική διαδικασία οι αγρότες.
Το ΚΚΕ έγινε το κόμμα της διεκδίκησης των επιδομάτων όχι της προάσπισης των δικαιωμάτων.
Ποτέ δεν μίλησε για την μεγάλο, ελεεινό συμβόλαιο της ντροπής, που από το 1985 σιγά σιγά υπέγραψαν ηγεσίες και πολίτες. Δηλαδή της συνένοχης, σιωπηρής αποδοχής της διαπλοκής για τις ηγεσίες, της μικρό διαφθοράς, όχι της εργασίας για τους εργαζόμενους. Ποτέ δεν είδε τη φοροδιαφυγή, τους διάφορους «ευρωσύμβουλους», σαν παρασιτικές, αντικοινωνικές δραστηριότητες. Αντίθετα διεκδίκησε λυσσαλέα, μερτικό στα λάφυρα.
Τα μέτωπα του, στρατηγικά και τακτικά ήταν, το ξέρουμε τώρα πια, εντελώς λάθος. Δε πολέμησε τη διαφθορά του δημοσίου, το Γιάννης πίνει και Γιάννης κερνάει το διατυμπάνιζε για τα επιχειρηματικά κέρδη, αλλά όχι για τις κρίσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων, ούτε για την παραοικονομία των εκπαιδευτικών, τις αθρόες προσλήψεις, την έλλειψη αξιολόγησης προσωπικού, την πτώση της παραγωγικότητας.
Το κόμμα της εργασίας, δηλαδή των αξιών της παραγωγής, του σχεδίου, της αξιοκρατίας, στήριξε ασύστολα το πλιάτσικο, τον παρασιτισμό, τη μαύρη οικονομία του «λαουτζίκου» με το σαθρό επιχείρημα του συμψηφισμού, δηλαδή της γενικευμένης ανομίας. Κανείς κομμουνιστής δεν εκτελέστηκε γι αυτή την ανηθικότητα, για ιδεώδη και αξίες, από αξιοπρέπεια πέθαναν οι άνθρωποι.
Κορωνίδα στην αλλοτρίωση, παραληρηματική έκφραση του εκτροχιασμού , τα τελευταία κατορθώματα, οι πράξεις αντίστασης στον καπιταλισμό με το να ξυλοφορτώνεις τουρίστες στα κρουαζιερόπλοια και να αποκλείεις ξενοδοχεία. Τιμημένες συμπεριφορές, πνιγμένες στο δημοκρατικό φρόνημα, θυμίζουν τα φοιτητικά ΚΝΑΤ της δεκαετίας του 80, οδηγούν την απελπισία και το αδιέξοδο εργαζομένων, σε λύσεις στρεβλές χωρίς συνείδηση, σε τυφλή βία και οργή.
Γίνεται κόμμα της καταστροφής, το ΚΚΕ το κόμμα της δουλειάς.
Μόνη δικαιολογία σε αυτά που προκαλεί, στο κακό που κάνει, μοιάζει να είναι ο πανικός , πως τα μεγάλα λόγια, κι οι δυο πολιτικές, τελείωσαν και πως ο βασιλιάς γυμνός πια προσπαθεί να κρύψει την τριακονταετή ντροπή του, προκαλώντας το απονενοημένο, τιμωρώντας τους πάντες γιατί αυτός απέτυχε, ξεσκεπάστηκε. Προτιμά το κόμμα του λαού, να την πληρώνει ο λαός, αρκεί να μην φανεί γυμνός ο Περισσός