Και οι τρεις έχουν ένα κοινό τόπο. Υπενθυμίζουν ότι η Ελλάδα έχει μειωμένη εθνική κυριαρχία και η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση αδυνατεί να πάρει με κυρίαρχο τρόπο αποφάσεις. Το γνωρίζαμε ασφαλώς, αλλά είναι πολύ οδυνηρό να σου το υπενθυμίζουν κάθε στιγμή και μάλιστα με ωμό μεν, αλλά ειλικρινή τρόπο, όταν χαρακτηρίζουν τη χώρα προτεκτοράτο. Είναι σαν βάζουν το μαχαίρι στην πληγή και το στρίβουν κιόλας.
Είναι πολύ οδυνηρό επίσης να συλλογίζεσαι πως αυτό γίνεται στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, στην Ευρώπη της δημοκρατίας και του πολιτισμού, που εμπνέεται από τις αρχαιοελληνικές αξίες και αρχές.
Μπούρδες. Μπούρδες, συμφέροντα και υποκρισία. Τα πάντα σε αυτό το ανατολίτικο παζάρι που έχει εγκατασταθεί στο κέντρο της Ευρώπης είναι ζήτημα ισχύος. Ισχύος εθνικής ή ισχύος που πηγάζει από συμμαχίες συμφερόντων ή και ιδεολογικές. Τα πρώτα πάντως υπερισχύουν και της ιδεολογίας και της κοσμοθεωρίας των κομμάτων που κυβερνούν.
Και για να λέμε τα πράγματα πιο συγκεκριμένα, ο Γιούνγκερ που συμφωνεί με την επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την υιοθέτηση των βέλτιστων εργασιακών πρακτικών στην Ευρώπη, θα μπορούσε να καλέσει τον Ιαν Κοστέλο (εκπρόσωπος της Κομισιόν στο κουαρτέτο και ουσιαστικά υπάλληλος του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ) στο γραφείο του και να του πει ρητά και κατηγορηματικά ότι η Κομισιόν έχει αυτές τις θέσεις και αυτές θα υποστηρίξει χωρίς καμία υποχώρηση. Θα το κάνει; Δε νομίζω.
Θα μπορούσε επίσης, να τηλεφωνήσει στον Ντράγκι και τον Ρέγκλινγκ και στο όνομα των καλών εργασιακών πρακτικών που ισχύουν στην Ενωμένη Ευρώπη, να τους ζητήσει και οι δικοί τους εκπρόσωποι στο κουαρτέτο να υποστηρίξουν ανάλογες θέσεις και να τελειώνει το παραμύθι. Θα το κάνει; Δεν νομίζω. Γιατί δεν το επιτρέπουν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί.
Ο Ντράγκι θα μπορούσε επίσης, αντί να τιμωρεί την Ελλάδα με υψηλά επιτόκια και επομένως τις ελληνικές επιχειρήσεις με μεγαλύτερο κόστος, να απελευθερώσει φθηνή ρευστότητα (επιτόκιο 0,05%) με την υποχρέωση να δανειοδοτηθούν επενδυτικά σχέδια υγειών και βιώσιμων επιχειρήσεων με φθηνό χρήμα και να ευνοήσει την ανάπτυξη και επομένως την έξοδο από την κρίση και την ύφεση. Θα το κάνει; Δεν νομίζω.
Θα συνεχίσει τη χορήγηση ρευστότητας με το σταγονόμετρο και θα πιέζει, όπως έκανε μετά το Φεβρουάριο του 2015 όταν έκλεισε την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στη φθηνή ρευστότητα και απείλησε με ασφυξία την ελληνική οικονομία για να εκβιάσει την κυβέρνηση να υποκύψει στα κελεύσματα των εταίρων.
Παράλογη, αντιοικονομική και λανθασμένη προσέγγιση. Καθόλου οικονομική, αλλά βαθειά προτεσταντική με τιμωρητικό χαρακτήρα για το άτακτο τέκνο ή αν προτιμάτε το… απολωλός πρόβατο. Ανοησία δηλαδή. Οπως ανοησία και τεράστια υποκρισία είναι η προσέγγιση της οικονομίας με ηθικούς όρους, αφού στον πυρήνα των αποφάσεων κρύβεται η σιδερένια γροθιά του συμφέροντος που συντρίβει τα πάντα. Απλώς η ηθική είναι το βελούδινο γάντι της γροθιάς.
Θα μπορούσε η ΕΚΤ να κλείσει τη στρόφιγγα της ρευστότητας στην Ισπανία; Μάλλον όχι και φάνηκε από την ιδιαίτερη αντιμετώπιση που είχε η χώρα της ιβηρικής χερσονήσου στην κρίση. Γιατί η Ισπανία είναι μεγαλύτερο μέγεθος από την Ελλάδα και επομένως έχει μεγαλύτερη δύναμη πυρός.
Και πρόκειται για μία ακόμα απόδειξη πόσο λάθος διαπραγματεύτηκε η χώρα το 2010, όταν κρατούσε αιχμάλωτες τις ευρωπαϊκές τράπεζες και η απειλή της χρεοκοπίας θα μπορούσε να αποφέρει καλύτερα αποτελέσματα στις διαπραγματεύσεις.
Περσινά ξινά σταφύλια, θα πείτε. Οχι βεβαίως γιατί σε αυτή τη χώρα δεν πρέπει να έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, όπως νομίζουν και θέλουν κάποιοι. Και επιτέλους, εμείς οι πολίτες ας κρίνουμε από το έργο και όχι από τις εμφανίσεις στην τηλεόραση. Γιατί είμαστε συνυπεύθυνοι, όταν επιλέγουμε τους αστέρες της TV να μας λύσουν προβλήματα για τα οποία έχουν άγρια μεσάνυχτα. Τη λέξη αξιοκρατία τη γνωρίζουμε; Ε, λοιπόν ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, γιατί πάλι θα κληθούμε στις κάλπες το αργότερο σε τρία χρόνια ή όποτε άλλοτε.
Θα μπορούσαμε να ποντάρουμε στη νίκη του Ιγκλέσιας στην Ισπανία και να ελπίζουμε σε αλλαγή της αντιμετώπισης της Ελλάδας από την Ευρώπη; Δεν νομίζω. Γιατί και ο Ιγκλέσιας τη χώρα του θα κοιτάξει και ανάλογα με τις συνθήκες και τις ισορροπίες, θα συνάψει και τις συμμαχίες.
Αν το συμφέρον της Ισπανίας συμβαδίζει με εκείνο της Ελλάδας τίποτα δεν αποκλείεται. Αν, όμως, όχι, οι αγκαλιές του Αλέξη με τον Πάμπλο θα μείνουν στις …φωτογραφίες.
Τελικό συμπέρασμα. Ας ξεχάσουμε τα φιλιά, τις χαιρετούρες, τα χτυπήματα στην πλάτη και τις ιδεολογικές αγκαλιές και ας εργαστούμε για να βγει η χώρα από την κρίση, ώστε να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία, να δυναμώσει το ειδικό της βάρος και να αποτινάξουμε τον ευρωπαϊκό ζυγό, που έχει υποκαταστήσει την αλληλεγγύη των εταίρων, αλλοιώνοντας το χαρακτήρα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Αλλιώς κινδυνεύουμε να παραμείνουμε το κλωτσοσκούφι του κάθε πικραμένου Ευρωπαίου. Και θα βλέπουμε ακόμα και τον Ούρμπαν της Ουγγαρίας να σηκώνει ανάστημα στην Ευρώπη κι΄ εμείς να σκύβουμε το κεφάλι στην πρώτη απειλή, Γερμανού, Φινλανδού, Ολλανδού, Αυστριακού για να μην πούμε …Μαλτέζου υπουργού Οικονομικών.