Γιατί, όπως διαπίστωσε ο προσεκτικός παρατηρητής, στο διάστημα πριν και μετά τη σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, μόνο πολιτική δεν ήταν η προσέγγιση της συναίνεσης, της συνεννόησης, της συνεργασίας των κομμάτων. Περιορίστηκε στο πεδίο της επικοινωνιακής διαχείρισης.
Οι αρχηγοί και τα άλλα στελέχη προσπάθησαν με λεκτικούς ακροβατισμούς, αναφορές στο παρελθόν, πρόταξη παλαιών πράξεων και συμπεριφορών να αποφύγουν να συζητήσουν το κύριο αίτημα που τίθεται με δύο ερωτήματα: Πρώτον έχει ανάγκη η χώρα της συνεργασίας (με οποιαδήποτε μορφή ) των πολιτικών δυνάμεων και δεύτερον υπάρχει περιθώριο και δυνατότητες συνεργασίας ή όχι;
Οι πολιτικοί με επικοινωνιακά τεχνάσματα απέφυγαν να μπουν στο ερώτημα, γιατί όπως αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος πολίτης, η απάντηση είναι προδήλως καταφατική και δύσκολα θα μπορούσαν να αποφύγουν την περαιτέρω συζήτηση χωρίς να γρατσουνιστούν σε περίπτωση αρνητικής στάσης. Οπότε προτίμησαν να αποτρέψουν να τεθεί το θέμα προς συζήτηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση της Φώφης Γεννηματά, πως αν γίνει οποιαδήποτε αναφορά στο ασφαλιστικό θα αποχωρήσει).
Όμως, αυτή ακριβώς η συμπεριφορά δεν συνιστά πολιτική πράξη, αλλά επικοινωνιακή προσέγγιση και διαχείριση. Οταν τα κόμματα θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την παθογένεια που ταλανίζει το πολιτικό σύστημα και καταφέρουν να θέσουν επί τάπητος ή στο τραπέζι τα προβλήματα και επιχειρήσουν να βρουν κοινούς τόπους και κοινές λύσεις, τότε θα αρχίσουν να συζητούν πολιτικά, να παράγουν πολιτική και η λύση θα βρεθεί, γιατί θα έχουν παραμερίσει τον φόβο του πολιτικού κόστους. Και τότε θα κερδίσουν.
Οσο παραμένουν προσκολλημένα στην επικοινωνιακή διαχείριση δεν υπάρχει ελπίδα, γιατί η τραυματική εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος υπερτερεί του καθήκοντος απέναντι στη χώρα και τους πολίτες, το προσωπικό και κομματικό συμφέρον τοποθετείται υπεράνω του συμφέροντος της πατρίδας.
Όμως, να προσέχουν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί ανεξαιρέτως. Γιατί αν μελετήσουν σε βάθος την τελευταία δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 40% των πολιτών αρνείται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να συμμετάσχει στο πολιτικό παίγνιο, όταν καταβαραθρώνεται κυριολεκτικά η επιρροή τους, οι υπεκφυγές, οι λεκτικοί ακροβατισμοί και η επικοινωνιακή διαχείριση δεν αποτρέπουν σε καμία περίπτωση την πολιτική τους τιμωρία. Απεναντίας την καθιστούν περισσότερο προφανή.