Στο Παρίσι τον περίμενε μια κατάμεστη αίθουσα με 70 δημοσιογράφους και 12 τηλεοπτικά συνεργεία. Και δυο συνομιλητές με λιγότερο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Ο κ. Μελανσόν ηγέτης του Αριστερού Μετώπου στη Γαλλία και ο κ.Λοράν γραμματέας του Κομμουνιστικού κόμματος και ηγέτης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Δεν έγινε δεκτός από κυβερνητικά στελέχη. Στις δηλώσεις του φάνηκε η πίκρα.
Αποκάλεσε τον πρόεδρο Ολάντ «Ολαντρέου» και του υπέδειξε …πώς να κυβερνήσει ώστε να μην τον στείλουν οι Γάλλοι διακοπές στο Μαρόκο μαζί με τον Σαρκοζί.
Έκπληκτοι οι δημοσιογράφοι τον χαιρέτησαν και μετά τον στόλισαν.
Το απόσπασμα έκανε το γύρο του κόσμου .
Έτσι οι Γάλλοι μάλλον δεν κατάλαβαν τι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα. Από πρώτο χέρι όμως σχημάτισαν μια εικόνα για την πολιτική ηγεσία που φαίνεται να προτιμούν οι Έλληνες.
Η ευκαιρία που χάθηκε αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα.
Ο κ. Τσίπρας είναι το πιο ενδιαφέρον ,δημοσιογραφικά, ελληνικό πρόσωπο της Ευρώπης. Και όχι μόνο.
Όταν στην ημερήσια διάταξη των G8 κυριαρχεί η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις γίνεται αυτονόητο το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το πρόσωπό του.
Η δημοφιλία του είναι περιουσία για την Ελλάδα. Δίνει την ευκαιρία να ακουστούν θέσεις που ανεξάρτητα αποχρώσεων , εκφράζουν όλους τους Έλληνες.
Η αριστερή του καταγωγή και το νεανικό του πάθος είναι η δική του ιδιαίτερη συνεισφορά-σε σχέση με άλλους πολιτικούς μας ηγέτες-, που περιμένουμε να καταθέτει εκ μέρους μας στην Ευρώπη.
Την αγωνία πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργων, την ανέχεια του 30% που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, την απουσία μέλλοντος κι ελπίδας για τους νέους όπου ένας στους δύο είναι άνεργος.
Αυτές οι χορδές ζωής, που πάλλονται στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Γαλλία την ίδια μπορούν να στήσουν γέφυρες αλληλεγγύης και να συνεισφέρουν στην αλλαγή μιας αρνητικής κοινής γνώμης για την Ελλάδα.
Από τον κ. Τσίπρα περισσότερο από κάθε άλλον περιμέναμε να θέσει το βασικό ερώτημα.
Αυτό που ζούμε με το περίφημο μνημόνιο, αυτή η βίαιη πολιτική, συμπιεσμένη στον χρόνο και εκτεταμένη στην τυφλή περιστολή, αυτό είναι Ευρώπη;
Όσες κι αν είναι οι δικές μας αναμφισβήτητες ευθύνες, όσο κι αν οι διαρθρωτικές λεγόμενες αλλαγές ακόμη περιμένουν, η εξαθλίωση και η απελπισία τι σχέση έχουν πολιτικά με αυτή την Ήπειρο στον 21ο αιώνα;
Η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει κόντρα στον θετικό πολιτισμό της , απέναντι στις κοινωνίες πολιτών της, θυμίζοντας τον άλλο, επάρατο και πλούσιο εαυτό των πολέμων και βαρβαροτήτων της;
Ποιοι θέλουν να γυρίσουμε εκεί;
Δεν το έθεσε, δεν μας εκπροσώπησε, δεν πέτυχε.
Όλη η Ελλάδα ανακουφίστηκε, μαζί φαντάζομαι και ο κ. Τσίπρας, από την επικράτηση Ολάντ στις Γαλλικές εκλογές, γιατί ελπίζαμε ότι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στον Γαλλογερμανικό άξονα λιτότητας.
Πράγματι, μετά την σύνοδο των G8 στις ΗΠΑ, είδαμε την Μέρκελ απομονωμένη και ένα νέο Γαλλοιταλικό άξονα να αναδύεται στη βάση προτάσεων ανάπτυξης και επενδύσεων, με την επικουρία του Μπαρόζο δηλαδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τις ευλογίες του προέδρου Ομπάμα,
Ο κ. Τσίπρας με τις δηλώσεις του στο Παρίσι βρέθηκε απέναντι από τον Ολάντ. Δηλαδή εκείνον, που στην Ευρωζώνη θα υποστηρίξει, απέναντι στη Μέρκελ, την χαλάρωση των πολιτικών λιτότητας και την ενίσχυση της ανάπτυξης.
Δηλαδή χωρίς να το θέλει, αδυνατίζοντας τον Ολάντ, ενίσχυσε την Μέρκελ.
Αυτό επεδίωκε;
Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας στο Παρίσι φέρθηκε σαν κομματικός σύντροφος του κ. Μελανσόν στις αντιδικίες του με τους Γάλλους σοσιαλιστές κι όχι σαν ηγέτης Ελληνικού κόμματος με Ευρωπαική διάσταση.
Φάνηκε ανέτοιμος για αυτό τον θεσμικό ρόλο.