Όποια απάντηση και αν δώσουμε η ουσία παραμένει μία. ΔΝΤ και Σόιμπλε συνεργάζονται ή αν θέλετε χρησιμοποιούν ο ένας το άλλο και τούμπαλιν για να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους. Και όσο η συμμαχία αυτή παραμένει αρραγής δεν πρόκειται να δούμε Θεού πρόσωπο αν δεν υποκύψουμε στις απαιτήσεις και τα κελεύσματά της.
Το μεν ΔΝΤ θέλει να παραμείνει στην Ευρώπη αφενός μεν γιατί η Κριστίν Λαγκάρντ έτσι έχει ρόλο στα ευρωπαϊκά δρώμενα και εξυπηρετεί τις πολιτικές της φιλοδοξίες. Αφετέρου ο Τόμσεν ενισχύει τη θέση του εντός του ΔΝΤ ως επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος και εξυπηρετεί τις τυχόν πολιτικές του βλέψεις στη Δανία, όπως αναφέρθηκε στον ευρωπαϊκό Τύπο.
Επίσης, το ΔΝΤ, κατάφερε να αναστηλώσει το καταρρακωμένο κύρος του χάρη στον Ντομινίκ Στρος Καν και την εμπλοκή του στη ¨γηραιά ήπειρο¨ και με κανένα τρόπο δεν θα ήθελε μία ντροπιαστική αποχώρηση (παταγώδης αποτυχία στην Ελλάδα) από την Ευρώπη.
Οσον αφορά στον Σόιμπλε η επιδίωξή του για την αλλαγή της Ευρώπης, τη δημιουργία μικρότερης και πιο συμπαγούς Ευρωζώνης με τους δορυφόρους της Γερμανίας (Ολλανδία, Φινλανδία και βαλτικές χώρες συν Τσεχία και Σλοβακία κλπ) παραμένει πάντα ισχυρή και παρούσα.
Από τη στιγμή που το σχέδιο Σόιμπλε δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του Νότου της Ευρώπης, ο Γερμανός υπουργός δεν θα χάνει την ευκαιρία να θέτει εμπόδια και προσκόμματα στην επιτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων.
Και να μην ξεχνάμε πως αυτός επανέφερε ουσιαστικά το Grexit, επιχειρηματολογώντας πως η Ελλάδα θα τα κατάφερνε αν είχε δικό της νόμισμα, ο Σόιμπλε είναι ο κομιστής στην Ουάσιγκτον της πρότασης για τη λήψη προληπτικών μέτρων 3,6 δις. δήθεν σαν μία κίνηση συμβιβασμού των Ευρωπαίων με το ΔΝΤ, παρότι γνωρίζει πως έτσι υποβαθμίζει την Κομισιόν και την ΕΚΤ.
Είναι πολύ πιθανό η υποβάθμιση αυτή να τον διευκολύνει στις άλλες επιδιώξεις που έχει και οι οποίες έχουν προκαλέσει διαμάχες και αντιπαραθέσεις τόσο με την Κομισιόν στο θέμα της διακυβέρνησης της Ευρώπης, όσο και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τα χαμηλά επιτόκια που πλήττουν τους Γερμανούς ψηφοφόρους του Σόιμπλε.
Και το χειρότερο όλων είναι πως σε αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχουν άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις που να φρενάρουν αποφασιστικά και να αποκρούσουν τις διαλυτικές ενέργειες του Γερμανού υπουργού Οικονομικών.
Ακριβώς αυτή η θλιβερή απουσία ανάγκασε τον Ομπάμα στο τελευταίο του ταξίδι στη Γερμανία να υπενθυμίσει στους Ευρωπαίους τη σημασία της Ενωμένης Ευρώπης και τα οφέλη που είχαν με τη δημιουργία της.
Οσο η κατάσταση παραμένει ως έχει, η Ελλάδα θα είναι μόνη αντιμέτωπη απέναντι σε ΔΝΤ και Σόιμπλε και ο συσχετισμός δυνάμεων δεν την ευνοεί. Μάλιστα η κατάσταση χειροτερεύει όσο το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο είναι κατακερματισμένο και το πολιτικό σύστημα ταγμένο στην εξυπηρέτηση προσωπικών ή κομματικών επιδιώξεων.